Terug naar Brandpunt+
Ik (v, 25) wil geen kinderen en ben klaar met mezelf daarover verantwoorden
- Artikel
- 17 nov 2021
- 6 minuten leestijd
Journalist Ismay (25) wordt doodmoe van mensen die vragen wanneer ze kinderen wil. Volgens haar wordt het tijd dat we eens gaan accepteren dat niet iedereen kinderen wil of kán krijgen. “Ik ben geen draagmoeder voor opa’s en oma’s.”
Op Instagram plaatste influencer Vera Camilla een stralende foto met een negatieve zwangerschapstest. Zij en haar vriend zijn al acht jaar gelukkig samen, maar willen op dit moment geen kinderen. Met haar foto wil ze een tegengeluid laten horen, zegt ze erbij. “Ik heb dit beeld nog nooit gezien. Een volwassen koppel dat dolgelukkig een negatieve zwangerschapstest vasthoudt. Jij wel?” vraagt ze aan haar volgers.
Ikzelf vind het een dappere post van Vera. Hoewel een volger terecht opmerkt dat bewust geen kinderen willen niet dapper maar doodnormaal zou moeten zijn, hangt er nog steeds een enorm taboe om geen kinderen willen heen. Eentje waar ik ook steeds mee te maken krijg.
Rammelende eierstokken
Als kind krijg je mee dat alle vrouwen ter wereld moeder worden. Als vijftienjarige tiener fantaseerde ik met mijn ex-vriendje over onze kinderen later. Hij wilde een jongen en een meisje, precies in die volgorde. Niet dat het een keuze is, maar dat zei je dan tegen elkaar. Mijn enige eis was dat een van de twee kinderen Sun ging heten en dat we zo’n minuscuul Adidas-trainingspak zouden kopen.
Bij die gesprekken voelde ik niks. Ik praatte mee omdat er door vrienden, (schoon)familie en studiegenoten wordt verwacht dat je kinderen wilt. Ik was een jaar of zestien toen ik besefte dat ik helemaal geen kinderen wil. Een pasgeboren baby vasthouden vond ik ongemakkelijk en als ik fantaseerde over de toekomst kwam daar vaak geen baby in voor. Als ik dat tijdens mijn bijbaantjes uitsprak, werd er door oudere collega’s keihard gelachen: “Wacht maar tot je ouder bent, dan gaan die eierstokken wel rammelen.”
Inmiddels ben ik negen jaar, een koophuis én een stabiele relatie verder. Onlangs vroeg de groenteboer nog of er in mijn nieuwe huis een babykamer komt, maar die rammelende eierstokken zijn er nog steeds niet. Dit is waar het moeilijk begint te worden voor mensen. Dat mijn vriend ook geen kinderen wil, maakt niet zoveel uit. Dat ik ze niet wil maakt wél heel veel uit.
Zonder kind zal ik volgens velen nooit weten wat onvoorwaardelijke liefde inhoudt en het mooiste geschenk van mijn leven mislopen. Jammer dan. Gelukkig is er naast eerdergenoemde Vera Camilla nog iemand die mijn keuze begrijpt: de wetenschap. Uit onderzoek blijkt dat het krijgen van kinderen verschrikkelijk is voor de kwaliteit van je leven. Wanneer een kind wordt geboren, zo zien onderzoekers, daalt het geluksgevoel.
Volgens een Brits onderzoek uit 2019 onder 55.000 Europeanen van 50 jaar en ouder neemt dat geluksgevoel weer toe wanneer de kinderen weer het huis uit zijn. Sterker nog: ze zouden dan gelukkiger zijn dan kinderloze ouders.
@danidazey Good morning ☕️💦
♬ original sound - Evelyn
Argumenten
Vriendinnen van mijn moeder of willekeurige mensen op een verjaardag van schoonfamilie willen dat ik en mijn vriend tot aan onze nek in de luiers zitten. Ze gooien werkelijk alles in de strijd. Allereerst is het zielig voor mijn ouders. Die zullen nooit opa en oma worden van mijn kinderen.
Als ik uitleg dat mijn ouders mijn keuze steunen én ik niet een of andere draagmoeder voor opa’s en oma’s ben, wordt het tweede argument in de strijd gegooid: ik zal vereenzamen en helemaal alleen sterven. Wie zorgt er voor mij als ik oud en ziek ben? Ik zal ergens wegkwijnen en wegrotten met enkel een robot – die heb je in de toekomst – die naar mij omkijkt.
Klinkt eng, maar zou het niet ontzettend egoïstisch zijn als ik alleen om die reden een kind krijg? Terwijl alles in mij roept dat ik het écht niet wil? En het kan natuurlijk ook dat mijn kinderen naar de andere kant van de wereld verhuizen. Moet ik het dan verbieden, zodat mijn toekomstige kroost voor hun wegkwijnende moeder kunnen zorgen?
Naast dingen als ‘het ultieme doel in het leven’ en ‘het nageslacht voortzetten’ is er nog argument drie. “Jij en je vriend zijn zo’n knap stel, jullie kinderen zullen vast heel schattig worden.” Door deze fantastische reden wil ik bijna mijn anticonceptie uit het raam slingeren, maar nee. Ik sla toch over.
Ongewenst kinderloos
Uit onderzoek van LINDA.nl onder haar vrouwelijke lezers blijkt dat tien procent van de moeders soms spijt heeft dat ze kinderen hebben gekregen. Ongeveer de helft van de ondervraagden lezeressen zegt dat ze het moederschap heeft onderschat. Bij zo’n onderzoek vraag ik me af: zou dit komen door dat pusherige gedrag dat de maatschappij ons oplegt? De bangmakerij als je besluit toch geen kinderen te willen?
Ik wil niet eindeloos discussiëren en ook niet overgehaald worden om wel aan kinderen te beginnen. Ja, mijn moeder zou de meest fantastische oma ter wereld zijn. Ik geloof dat je dan pas leert wat onvoorwaardelijke liefde is. En natúúrlijk ben ik nieuwsgierig hoe zo’n mini-Ismay eruit zou zien, maar haal me alsjeblieft niet over om aan kinderen te beginnen.
Het is irritant als er constant naar wordt gevraagd, maar eigenlijk gaat het verder dan dat. Er zijn zoveel mensen die geen kinderen kunnen krijgen, een jarenlang traject afleggen of een kind zijn verloren. De cijfers liegen er niet om: bij een op de zes koppels gaat zwanger worden niet vanzelf en tien procent van de stellen is ongewenst kinderloos. Het kan dan pijnlijk zijn als de groenteboer polst naar jouw kinderwens – hoe goed bedoeld dat ook is.
Daarom stel ik voor: zullen we gewoon eens stoppen met klakkeloos vragen naar kinderwensen? Ik bepaal zelf wel of ik wil wegrotten met mijn robot.
