“Ik heb vroeger beter geacteerd dan dat ik nu doe”

Djayden Jung (25) is trans man. Zijn verhaal toont waarom we een betere seksuele voorlichting moeten krijgen op school. Om dat voor elkaar te krijgen is hij zelf alvast maar begonnen.

“Mijn middelbare schooltijd was rauw. In de brugklas kleedde ik me jongensachtig. Er waren altijd veel twijfels rondom mijn gender – er werden zelfs weddenschappen afgesloten. Ik weet nog dat ik naar school fietste en ik stopte bij het stoplicht. Achter me kwamen twee jongens aan geracet. Eén vroeg hijgend: ‘ben jij nou een jongen of een meisje? Mijn vriend denkt dat je een jongen bent, ik denk dat je een meisje bent. We hebben er tien euro op gezet, wie heeft er gewonnen?’”

Roze kleding 
“Als reactie op dit soort situaties ging ik me kleden als stereotype meisje. Ik wilde van dit gedoe af. Praktisch al mijn kleding was roze. Het hielp wel tegen het pesten. Toen ik me zo kleedde werd ik niet meer gepest, dus dat zorgde voor een bepaald geluk. Maar ik was die persoon in roze kleding helemaal niet.

Doordat hoe ik me voelde nooit bespreekbaar is geweest op mijn school, heb ik pas op een veel latere leeftijd mezelf gevonden. Ik ben Djayden, een jongen. Op de middelbare school wist ik niet dat er iets als gender bestond.Op school werd nooit besproken dat trans zijn überhaupt een optie is. Van de seksuele voorlichting kan ik me weinig herinneren. Alles kwam geloof ik voorbij in één themaweek. Dat was het, raar hè?” 

Hojokamp 
“Voor mij was het een lange zoektocht naar mezelf. Door de pesterijen op mijn middelbare school heb ik veel gevoelens weggestopt. Mijn ‘aha, ik ben een jongen’-moment kwam pas op mijn twintigste, toen ik meeging op homojongeren kamp (HoJo). Ik twijfelde destijds over mijn geaardheid. Op het kamp kwam ik andere transjongens tegen, maar dat deed me niks. Een jaar later werd ik uitgenodigd op een reüniekamp. Dat riep herinneringen op en het triggerde me om te denken dat ik misschien trans man ben. Na lang te denken en te praten met andere mensen die transgender zijn wist ik het. Niet lang daarna heb ik me aangemeld bij de transgender-poli.

Ik had  antwoord gekregen op de vraag wie ben ik. Meteen daarna volgde een lastige, nieuwe vraag: hoe reageert mijn omgeving erop? Ik was bij mijn familie en vrienden uit de kast. Ik had mezelf maar het label ‘bi’ opgeplakt. Daardoor was dit proces minder spannend. Ik had verwacht dat ze dit ook wel goed zouden oppakken. Mijn moeder vond het lastig. En dat begrijp ik. Ik was 21 jaar lang een meisje, haar dochter. Ze heeft nog een periode lang zij gezegd, nu is ze er helemaal oké mee.” 

Foto: Djayden 

Seksuele voorlichting
“Ik denk dat als ik betere voorlichting had gehad over seksuele diversiteit, ik minder lang had geworsteld met mijn identiteit.  Mensen worstelen op die leeftijd vaak met de vraag: wie ben ik nou eigenlijk? Het is een stuk dat ontbreekt op scholen terwijl het iedereen bezig houdt, al ben je hetero of homo. Het houdt het denken in stereotypen in stand. Een jongen die op ballet zit hoeft niet per se homo te zijn. Het zou op school tijdens seksuele voorlichting vaker over seks tussen twee mannen of twee vrouwen moeten gaan.

Met de voorstelling Homonologen probeer ik samen met een groep jonge acteurs jongeren die hier nu mee worstelen te ondersteunen. Eline Roozeboom heeft het stuk bedacht, er zitten zes personages in waarmee jongeren zich hopelijk kunnen identificeren. We spelen voornamelijk op middelbare scholen en houden een aansluitende workshop over seksuele- en genderidentiteit (kijk hier een video van de voorstelling). 

Met het stuk wil ik meegeven dat het geen taboe zou moeten zijn. Ik wil de blik van kinderen verruimen. De voorstelling is puur een aanvulling op wat de school doet, wat helaas hard nodig is. Zo is er een keer een meisje naar ons toegekomen na afloop van de workshop. Zij vertelde dat ze een vriendin had die lesbisch is. In eerste instantie had ze tegen haar gezegd dat ze daarom geen vrienden meer met haar wilde zijn, omdat ze dacht dat ze verliefd op haar kon worden. Na het zien van de voorstelling had ze daar spijt van.

Dan zie je maar weer dat dit soort situaties voorkomen kunnen worden door een goede seksuele voorlichting. Eén op de vijf jongeren denkt dat het niet veilig is om op school om over hun gevoelens te praten. Daarbij is homo nog steeds scheldwoord nummer één op scholen. Een theatervoorstelling als deze had niet alleen mij kunnen helpen mijzelf beter te begrijpen, het had de gehele klas geleerd over het feit dat je kan zijn wie je maar wil zijn. Het had tot acceptatie kunnen leiden.”

Reünie 
“Ooit ben ik nog terug geweest naar een schoolreünie van mijn middelbare school. Toen zagen mijn oude klasgenoten en docenten een man in plaats van een vrouw. We hebben het er niet per se over gehad, maar wat wel veel hoorde was: wat zie je er goed uit. En zo voel ik me ook.Als ik terugdenk aan vroeger word ik er niet direct ongelukkig van, maar het is ook zo dat ik toen niet wist wie ik was. Achteraf gezien was het één groot toneelstuk, waarvan ik zelf dacht dat het waar was. Ik heb vroeger beter geacteerd dan dat ik nu doe.”

• Deel