Noodgedwongen wonen bij je ouders. “Het zijn vooral mensen zonder hoge opleiding die worden genaaid”

Samenwonen in een kamer van tien vierkante meter in het huis van je (schoon)ouders: na de zoveelste afwijzing op de woningmarkt zat er voor Kirsten-Ann en Wiljen niets anders op.

Tenzij je de laatste jaren onder een steen hebt gelegen in Pekela, zal het je niet zijn ontgaan: ons land verkeert in een miserabele wooncrisis. Vooral wij, de jongere generaties, hebben last van de ongekende problemen op de huizenmarkt. En dus blijven steeds meer twintigers en dertigers bij hun ouders wonen, of trekken ze na hun studententijd opnieuw bij ze in: tussen 2010 en 2020 nam hun aantal zelfs met 200 duizend toe.

Hoe is het om als jonge, werkende volwassene noodgedwongen met je (schoon)ouders onder één dak te wonen? 

We vroegen het aan Wiljen Samsen (26) & Kirsten-Ann Djuricek (26), die samenwonen in een kamer van tien vierkante meter in het huis van Kirsten-Ann’s ouders in Amsterdam-Zuidoost.

Samenwonen in het huis van je ouders klinkt intens, in dat van je schoonouders misschien nog wel meer. Hoe is dat zo gekomen?
Kirsten-Ann Djuricek: “We hebben eerst een paar jaar apart van elkaar gewoond, Wiljen bij zijn ouders in Overijssel en ik hier bij die van mij. Toen zijn ouders hun huis verkochten, kon Wiljen er niet meer wonen en zijn we op zoek gegaan naar een plek voor hem of voor ons samen. Iets om te huren, want kopen zit er met ons huidige inkomen sowieso niet in.” 

“We merkten al snel wat voor onmogelijke opgave dat was: vaak moesten we drie keer de huur verdienen om er überhaupt te mogen wonen. Als die eis niet werd gesteld dan werd het alsnog vergeven aan mensen die meer verdienen dan wij. Dat gebeurde ook in kleinere steden zoals Amersfoort en Deventer.”

Wiljen Samsen: “Of we kregen via-via iets aangeboden, maar dan wilde de verhuurder niet eens een kleine overeenkomst op papier zetten. Of moesten we per se het meubilair overnemen. Na de zoveelste bezichtiging en afwijzing hebben we vorig jaar onze zoektocht gestaakt en met Kirsten-Ann’s ouders besloten dat ik ook bij ze intrek.”

En hoe bevalt dat?
Wiljen: “In het begin waren we nog een beetje huiverig voor het effect dat het zou hebben op onze relatie. Het was ook echt even wennen, we moesten denk ik alle vier opnieuw onze draai vinden. Ik zat ook nog eens tijdelijk zonder werk door corona en was dus de hele dag thuis, net als haar vader die met pensioen is.”

“Maar inmiddels heb ik een baan als voorbewerker van graafmachines en gaat het samenwonen eigenlijk heel goed. Overdag doet ieder zijn eigen ding, ‘s avonds eten we meestal samen en kijken daarna met zijn viertjes tv op de bank. Mijn schoonouders accepteren mijn aanwezigheid en waarderen het ook dat we goed meehelpen in het huishouden.”

Kirsten-Ann: “Ons leven zou er denk ik niet eens zo anders uitzien als we met zijn tweeën zouden wonen. Behalve dat we de tv dan wat vaker voor onszelf kunnen claimen, haha.”

Verwachten jullie ooit nog een plek voor jezelf te kunnen vinden?
Kirsten-Ann: “Ja, maar voorlopig leggen we ons bij deze situatie neer. Naast mijn parttime baan doe ik een studie in Amsterdam, dus mijn inkomen zal de volgende twee jaar sowieso laag blijven en ik kan ook niet naar een plek verhuizen te ver hier vandaan. We proberen nu iedere maand wat geld opzij te zetten, en als ik afgestudeerd ben, pakken we onze zoektocht weer op. Hopelijk kunnen we dan wel iets kopen.”

Ik hoop het ook. Wat moet er volgens jullie gebeuren om uit deze wooncrisis te komen?
Wiljen: “Om te beginnen zou er in Den Haag beter naar jonge mensen geluisterd moeten worden. Dit is geen probleem dat plotseling is ontstaan, de prijzen lopen al veel langer op. Het lijkt wel alsof ze in de politiek geen zin hebben om er wat aan te doen.”

“En er zouden geen huizen meer verkocht moeten worden aan beleggers en bedrijven die ze weer verkopen of onderhuren. Dat gewone burgers daardoor soms überhaupt geen aanspraak kunnen maken op een huis is belachelijk.”

Kirsten-Ann: “En je ziet dat het vooral mensen zijn zonder hoge opleiding of groot inkomen die worden genaaid. Als je nét te veel verdient voor sociale huur maar te weinig voor de vrije woningmarkt, eindig je met niks. Zo ontstaan er twee uitersten waar wij dus ook tussen vallen.”
________

In aanloop naar het landelijke woonprotest op 12 september in Amsterdam brengt Brandpunt+ de verhalen van twintigers en dertigers die noodgedwongen bij hun ouders wonen. Hier lees je het verhaal van Sammie (30), die na twintig keer verhuizen introk bij diens vader en zijn vriendin.

• Deel