Terug naar Brandpunt+
Privédetectives Dennis en Erik schaduwen kinderen in opdracht van hun ouders
In Hollywoodfilms spelen ze weleens de hoofdrol, maar in Nederland hoor je er vrij weinig over: privédetectives. Alleen maar zenuwslopende undercover-acties of urenlang in de bosjes liggen zonder iets vrij goed vast te leggen?
En is jullie leven een Hollywoodfilm?
Dennis: “Haha…”
Erik: “Wij zouden denk ik wel een hele goeie Hollywoodfilm kunnen maken.”
Wat voor gekke dingen hebben jullie dan meegemaakt?
Erik: “Elke keer als wij een gps-tracker plaatsen, gebeurt er wel wat. De ene keer kroop Dennis in een ghillie suit (camouflage pak met sliertjes - red.) onder een auto. Het duurde en duurde maar. Na een tijdje kwam hij terug en bleek de gehele onderkant van carbon te zijn. De magneet plakt daar niet aan vast. Liep hij daar in zijn pak voor niks, prachtig.”
Dennis:“Erik kan er ook wat van, hoor. Een keer wilde Erik een gps plaatsen toen tijdens het vastzetten ineens de tracker op de grond viel. Nog geen meter naast het raam waar mensen zaten.”
Dus het wordt dan wel een komedie film haha. Hoe zijn jullie begonnen met het privédetective-vak?
Dennis: “We zochten wat anders dan de politie. Wel iets met observeren, want dat is het leukste wat er is. Maar waar vind je het observeren als vak?”
Erik: “Precies, werken als privédetective.”
Hoe word je nou privédetective?
Erik: “Je doet een opleiding persoonlijk onderzoeker, waarna je na het theoretische gedeelte drie examens doet. Na het behalen van je examens krijg je je diploma en zou je als privédetective aan de slag kunnen gaan. Je zou dan via een recherchebureau aan het werk kunnen. Deze moet voor jou een geel legitimatiebewijs aanvragen. Mocht je zelf een bureau willen beginnen, dan moet je eerst nog een aantal vergunningen aanvragen.”
Kan ik ook privédetective worden?
Dennis: “Ja hoor, iedereen kan privédetective worden.”
Al naar onze nieuwe serie The Private Eye gekeken? Zo niet, ga dat dan eerst als de wiedeweer hieronder doen.
Waarom willen jullie onherkenbaar in beeld in de serie?
Dennis: “In verband met klussen die wij doen op straat. Wanneer wij herkenbaar zijn kan je snel herkend worden als je bijvoorbeeld staat te posten. Dan kan je gelijk je spullen pakken en huiswaarts gaan.”
In de zaak in de eerste aflevering van The Private Eye worden jullie ingehuurd door ouders die willen dat je hun zoon Sam wil volgen. Hebben jullie enig moment getwijfeld om de zaak aan te nemen?
Dennis: “Nee, wij hebben geen moment getwijfeld.”
Erik: “Omdat wij zelf kinderen hebben denk ik dat wij ons goed kunnen inleven in de bezorgdheid van de ouders van Sam. Zij willen het allerbeste voor hun kind.”
De ouders van Sam worden in de aflevering omschreven als hardwerkende ouders die veel van huis zijn en zich bezorgd maken om hun kind. Wat vinden jullie eigenlijk van de ouders van Sam? Zij hebben toch gefaald in ouderschap.
Erik: “Gefaald, dat is heel lastig te zeggen vanuit onze positie. Het is de pubertijd; kinderen zijn lastig en als je er niet op de juist momenten er bent dan kan iemand behoorlijk afglijden. Ik vind dat ze op tijd aan de bel hebben getrokken.”
Dennis: “Maar misschien dat mensen toch te veel aan het werk zijn. Een feit is wel: deze ouders waren te weinig thuis.”
Voel je je verantwoordelijk voor de vertrouwensband die is aangetast in het gezin?
Erik: “Nee, de ouders hebben deze keuze gemaakt. Je doet het uiteindelijk voor het goede doel: Sam weer op de rails krijgen.”
En als we de situatie omdraaien: hoe zou jij je voelen als jouw ouders twee privédetectives op je afsturen?
Dennis: “Je voelt je heel erg verraden en als je weet hoe dat voelt: dat wil je niet. Dan zak je door de grond. Bij vrienden is het al erg, maar als het ook nog eens je eigen ouders zijn.”
De politie zou nooit zo’n zaak oppakken, toch?
Dennis: “Je kan niet even aan de politie vragen: kan je mijn kind even volgen, want ik denk dat hij drugs gebruikt. Daar hebben ze de capaciteit niet voor, de tijd niet. Ze hebben het hartstikke druk met andere klussen. Het komt wel bij de politie omdat je met verdovende middelen in aanraking komt, omdat er drugs wordt verkocht aan een minderjarige.”
Wel andere koek dus: eerst bij de drugsopsporingpolitie en nu privédetective. Waarom zijn jullie zelf weggegaan bij de politie?
Erik: “We deden een hele hoop werk maar ik haalde er niet uit wat ik eruit kon halen. Capaciteitsprobleem, geld, noem maar op. En uiteindelijk was de politie op straat het belangrijkste, en dat zag ik na jaren onderzoeksteam niet meer zitten.”
Wat maakt het werk anders?
Dennis: “Je doet andere zaken en zit als recherchebureau toch meer bij het civiele recht, dat is meer burgers onderling. Stalking, overspel, ziekteverzuim bedrijven, bedrijfsdiefstal. Allemaal zaken waar politie in mindere mate wat mee doet, waar wij wel doorslaggevende bewijs voor kunnen leveren. Waar wij bij stalking de hele dag op straat kunnen liggen om te kijken of iemand langskomt. Daar heeft de politie minder tijd voor.”
Zijn de privédetectives een aanvulling op de politie in Nederland?
Erik: “We willen niet zeggen dat we een aanvulling zijn voor de Nederlandse politie. We zien het meer dat de politie hun eigen werkzaamheden hebben. Vooral in het strafrecht. Als privédetectives pakken we het civiele vak op. Wij zouden elkaar zeker wel kunnen ondersteunen daar waar nodig.”
Maar de politie is gratis en jullie niet. Wat iedereen wel wil weten na deze aflevering: hoeveel kost nou zoiets?
Dennis: “Het is niet goedkoop. Een onderzoek in dit geval, als wij snel vast kunnen leggen wat er gaande is, kost tussen de 1000-2000 euro.”
Erik: “Bij deze zaak zit je ook met bepaalde risicofactoren. We stonden bij een drugspand te posten. Dat is een gevaarlijke setting. Dus in dit geval zat het tussen de 1500-2500 piek.”
En de eindvraag: zou je ooit zelf een privédetective inhuren voor je eigen kinderen?
Erik: “Haha, mijn kinderen zijn nog jong. Maar misschien als ze in de pubertijd komen. Het belangrijkste is: er zijn voor je kind. Dat ze weten dat ze bij je terecht kunnen als ze problemen zitten. Zodra er veel prestatiedruk is en je als ouder veel weg bent, dan ga je zien dat je uit elkaar groeit.”
Dus zou je het doen, Erik?
Erik: “Het is een lastige vraag. Nee, denk het niet.”
Dennis, wat zou jij doen?
Dennis: “We doen het wel voor elkaar als het nodig is.”
