“Mijn kinderen kunnen nooit tegen vriendjes zeggen: ik ben op vakantie geweest”

Anita is moeder van vijf en heeft een schuld van vele tienduizenden euro’s. Ze doet alles om haar leven te beteren, maar vreest dat haar kinderen hetzelfde lot wacht.

“Mijn huishoudboekje klopt niet, ik heb van jongs af aan al te weinig inkomsten. Ik laat dus rekeningen liggen om eten voor mijn kinderen te kopen. Zo stapelen de schulden zich alleen maar op. Ik sta 35 duizend euro in de min, mijn vriend 32 duizend.”

“Ik heb veel verschillende baantjes gehad, als callcentermedewerker en schoonmaker. Maar al die kleine baantjes zijn nooit genoeg geweest om de rekeningen te kunnen betalen. Daar kwam nog bij dat ik in een foute relatie terecht kwam. Mijn ex heeft een rekening op mijn naam gezet en ging er met het spaargeld vandoor. Ik was jong en dom.”

“Ik had geen cent meer en raakte mijn huis kwijt. Toen kwam ik in de daklozenopvang terecht. Mijn kinderen werden opgevangen door jeugdzorg.” 

“Ik durf de deur niet meer open te doen, zo bang ben ik voor deurwaarders. De bel heb ik er dan ook eigenhandig uitgetrokken. Brieven maak ik trouwens ook niet open. Mijn grootste angst is dat mijn spullen weer in beslag worden genomen. Dat heb ik wel eens gehad. Dan volgde een executieverkoop en staat er een heel groot boord voor je deur: ‘hier komt een openbare verkoop’. Ik schaamde me kapot. En nog steeds, daarom doe ik dit verhaal anoniem.”

“Thuis leerde ik nooit hoe je omgaat met geld. Daar besteedde mijn moeder simpelweg geen aandacht aan. Ik werkte wel al op mijn vijftiende. Maar alles wat ik kreeg van mijn loon ging op aan kleren, uitgaan en drinken.”

“Mijn eerste lening was bij de stadsbank, toen ik achttien was. Daar heb ik spullen voor mijn kamer van gekocht. De rest is opgegaan aan feesten. Zo impulsief was ik gewoon.” 

Ik ga nooit winkelen met het idee: Anita koop eens een leuk shirt voor jezelf

“De schulden hebben een zware impact op mijn gezin. Ik kan de kinderen niet alles geven wat ik wil. Ze kunnen nooit tegen hun vriendjes zeggen: ik ben ook op vakantie geweest. Dat is pijnlijk. Ik probeer het dan op te lossen door naar de kinderboerderij te gaan of te vissen op de dijk. Dat vinden ze geweldig, vissen.”

“Voor mijn jongste zoontje Daan is het extra lastig. Hij heeft gedragsproblemen met daarnaast kenmerken ADHD en autisme. Hierdoor is hij extra gevoelig voor stress.” 

“Ik ben bang dat hij later ook schulden krijgt. Dat hij de situatie waarin hij opgroeit als normaal gaat zien. Daarom gaat Daan nu naar Toolkids, een naschools klasje om te leren hoe hij het best kan omgaan met geld. Hij is zich nu bewuster van dingen die hij koopt en spaart zelfs ook.” 

“Het moeilijkst is ‘nee zeggen’. Niet alleen tegen de kinderen, maar ook tegen mijzelf. Ik gaan nooit winkelen met het idee: Anita koop eens een leuk shirt voor jezelf. Kleding haal ik bij de kledingbank. Je neemt alles aan. Dat moet je ook wel doen, want anders kom je ondankbaar over.” 

Daar leef ik echt naartoe: een keertje geen ‘nee’ zeggen tegen mijn kinderen

“Ik ben lang van de ene naar de andere bewindvoerder en hulpverlener gegaan, de schuldhulpverleningsjungle. Nu volg ik al drie jaar een traject om schuldenvrij te zijn. Ik tel af tot dat moment: nog één jaar en vier maanden. Precies op mijn verjaardag ben ik klaar. Dat wordt dubbel feest. Mijn vriend is op datzelfde moment van zijn schulden af. Het is niet te bevatten dat het dan over is. ” 

“Gelukkig heb ik inmiddels weer een huis en wonen de kinderen weer voor een deel bij mij. Ik heb een vaste baan in de thuiszorg. Ik ben ouder en wijzer, zal proberen zo zuinig te leven als nu. Het bedrag van zeventig euro per week aanhouden. En met dit lekkere weer af en toe een ijsje voor de kinderen. Daar leef ik echt naartoe: een keertje geen ‘nee’ tegen ze hoeven zeggen.” 

Eén op de vijf gezinnen in Nederland kampt met schulden en vaak worden die van generatie op generatie doorgegeven. Een aantal gemeenten experimenteert met het kwijtschelden van de schulden. Onze reportage hierover terugkijken? Dat kan hierrr.

• Deel