Brad Pitt gaat als een raket! Hij maakt grote indruk in Once Upon a Time… in Hollywood en knalt nu ook van de bioscoopschermen met Ad Astra. Een indrukwekkende film, maarre... wel een tikkeltje anders dan de trailer doet vermoeden. #beprepared

Dat een trailer lang niet alles (of vaak juist veel te veel) weggeeft: daar vertel ik je niks nieuws mee. Maar tussen de Nederlandse preview en de bioscoopbeleving van ‘actiethriller’ Ad Astra zit een behoorlijk zwart gat. Wat niet wil zeggen dat je Brad Pitts nieuwste film maar beter kan overslaan. Au contraire! Maar een beetje toelichting en voorbereiding kan in dit geval geen kwaad.

Wat is het niet?

Wanneer je de dreunende muziek en sensationele beelden van de Ad Astra-trailer tot je neemt, verwacht je al snel een intelligente ruimtefilm à la Interstellar of First Man. En dan nog wat vlotter, vol toffe actiescènes en flitsende spacekarretjes en misschien nog wel een enge alien hier en daar. Maar Ad Astra mag dan wel over een gevaarlijke ruimtemissie gaan waarin een astronaut de wereld moet redden; de artistieke film leunt veel meer op mentale struggles, daddy issues en existentiële crises dan op een retespannende missie. Oh en als je denkt veel van Liv Tyler, Ruth Negga, Donald Sutherland en Tommy Lee Jones te zien, kom je trouwens ook lichtelijk bedrogen uit.

Wat is het wel?

Ad Astra draait volledig om austronaut Roy McBride (Pitt) die nogal kampt met persoonlijke issues. Zijn vader (Tommy Lee Jones), een van de beste astronauten ever, liet zijn gezin ooit achter voor een ruimtezoektocht naar buitenaards leven. En z'n huwelijk is zo goed als over. De astronaut is net als zijn pa supergoed in z’n werk, maar op het vlak van menselijke connecties scoort de stoïcijnse en licht-autistische ruimteman erg laag. Gelukkig vindt McBride afleiding in een belangrijke en gevaarlijke ruimtemissie die de wereld na een reeks mysterieuze ruimtestormen moet redden van de vernietiging. Alleen krijgt de reddingsmissie een extra randje wanneer blijkt dat zijn verdwenen vader iets met deze stormen te maken heeft. De ruimtereis wordt een emotionele reis. 

hoyte van hoytema

Ad Astra ziet er verbluffend mooi en bijna ongemakkelijk realistisch uit, vooral wanneer je op de gekoloniseerde maan met fastfoodketens en al belandt, oef! En de paar actiemomenten die er wél in zitten, zijn echt van een niveau A-klasse. Mede dankzij de indrukwekkende camerabewegingen en composities van de Nederlandse cinematograaf Hoyte van Hoytema. De altijd charismatische, stoere en sexy Brad Pitt laat met zijn vertolking bovendien voor eens en voor altijd zien in de eerste plaats een vakman te zijn. Toevallig ook gezegend met kneitergoede looks, maar die vergeet je (bijna volledig) tijdens het zien van Ad Astra. Doordat de film zo enorm focust op een gesloten persoon die weinig voelt én zegt, kan ik me voorstellen dat bij sommige kijkers de verveling toeslaat. Vooral als je op voorhand een totaal andere film verwachtte. De voice-over van Pitt, vol reflectieve mijmeringen, helpt dan ook niet echt. En je moet er dan ook maar tegen kunnen dat niet iedere vraag een antwoord krijgt (mmm... hoe zit het nou precies met die ruimtestormen?)

meesterwerkje

Maar kun je je verwachtingen loslaten en Ad Astra gewoon over je heen laten komen, dan wacht je echt een bijzondere kijkbeleving. Een klein meesterwerk misschien zelfs. Met een Brad Pitt die de sterren van de hemel speelt (beetje flauw, maar toch), verbluffende beelden en boeiende vragen die nog wel even doordenderen: wat willen we nou eigenlijk vinden daar in de ruimte? Wat als definitief blijkt dat wij als mensen de enigen zijn in het heelal? Vanaf welk moment zijn je ouders niet langer je voorbeelden, maar gewoon mensen vol gebreken? Enne, wat betekent Ad Astra nou eigenlijk?* 

• Ad Astra (2019)
• Science-fiction, drama
• Duur: 2h, 2min
• Regie: James Gray
• Cast: Brad Pitt, Donald Sutherland, Tommy Lee Jones, Rught Negga, Liv Tyler
• * Naar de sterren

• Deel