Vrij krankzinnige serie, waarin allerlei morbide spelletjes gespeeld moeten worden om te overleven.

Wie films als Battle Royale, Grotesque, Ichi The Killer en Suicide Club keek, weet dat ze er in Japan soms nogal morbide geweldfantasieën op na houden. Zelfs in hun gameshows laten ze geen kans onbenut om elkaar (licht) ongemak te bezorgen. Het was dus slechts een kwestie van tijd, voordat ze ook met een lekker verknipte serie op de proppen zouden komen. Alice In Borderland – gebaseerd op de gelijknamige mangareeks – voldoet aan alle criteria. Geweld, vernedering en zieke mind-games, het zit allemaal in deze vrij bizarre Netflix Original van Japanse bodem. Daarmee is het de perfecte serie voor iedere bingewatcher die wel eens wat anders wil dan de zoveelste melodramatische ziekenhuisserie.

Ziek spelletje

Nadat hij samen met zijn twee beste vrienden onbewust door één of ander rabbit hole is gekropen, belandt Arisu in een compleet uitgestorven versie van Tokio. Totale verbazing maakt al snel plaats voor blinde paniek, wanneer ze erachter komen dat de weg terug naar huis niet zomaar is afgelegd. Alleen door middel van het spelen van een reeks nogal krankzinnige – en levensgevaarlijke – spelletjes kunnen zij misschien terug naar hun oude leven. Misschien. Volgens zijn vader is Arisu een ambitieloze nietsnut die al zijn tijd verspilt met gamen, maar misschien dat al die uren achter de Playstation nu toch erg goed van pas komen.

Iedere zichzelf respecterende sadist smult hier toch van?

Snoepgoed voor sadisten

Alice In Borderland is typisch zo’n serie die door het enorme aanbod van Netflix een beetje dreigt onder te sneeuwen. Jammer, want dit is er echt één waarvan je weer even rechtop in je stoel gaat zitten. Het is de verandering van spijs die doet eten. De perfecte kruising tussen Battle Royale, The Hunger Games en 3%. Wanhopige jongeren die in perverse, Mario-achtige minigames hun leven op het spel zetten, in de hoop op een betere toekomst. What’s not to like? Iedere zichzelf respecterende, latente closet-sadist smult hier toch van? Ik wel in ieder geval. Natuurlijk heeft het acteerwerk soms wat weg van zo’n hysterische Japanse CEO die – ten overstaan van de hele natie – met veel bombarie excuses aanbiedt voor de misstanden binnen zijn bedrijf, maar dat hoort er ook een beetje bij. Geef jezelf over aan de clash of cultures. Jezus, wat klonk dat suf, maar je begrijpt wat ik bedoel. Het einde van seizoen één laat de deur wagenwijd open voor een vervolg en daar heeft Netflix inmiddels gehoor aan gegeven. Goed nieuws, als je het mij vraagt. Al ligt het gevaar van inspiratieloos uitmelken bij dit soort series natuurlijk altijd op de loer. Maar goed, dat is toekomstmuziek. Eerst maar eens ronde één kijken, als je dat nog niet deed. Ga je geen spijt van krijgen.

• Netflix (2020)
• The Hunger Games meets Battle Royale meets 3%
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel