Ik heb Away gekeken, zodat jullie dat niet meer hoeven te doen. Graag gedaan. Ik stel mezelf graag dienstbaar op.

Het is pathetische emokledder zó slecht, dat je er bijna agressief van zou worden.

Met The First, For All Mankind, Mars en het binnenkort te verschijnen The Right Stuff zijn de ruimteseries aan een kleine opmars bezig. Ook Netflix heeft nu wat acteurs in een astronautenpak gehesen en gevraag of ze goed naar de aanwijzingen van showrunner Jason Katims willen luisteren. Katims – eerder al verantwoordelijk voor Friday Night Lights en Parenthood – schuwt het sentiment niet. Hij houdt wel van een lekker onbeschaamd melodrama vol rode ogen en hevig snotterende neuzen. Voor hem zou Kijkwijzer een tandenborstelsymbool moeten ontwikkelen, want zijn werk is doorgaans zó zoet dat het glazuur spontaan van je tanden spat. Ook Away is daarin geen uitzondering. Sterker nog, Katims lijkt voor deze nieuwste Netflix Original de overdrive gevonden te hebben. Niet te doen. Het is pathetische emokledder zó slecht, dat je er bijna agressief van zou worden. Maar goed, diepgewortelde woede is ook een emotie.

I have a dream

Het hele leven van Emma Green – gespeeld door Hilary Swank – staat in het teken van vliegen. Dendert ze als veertienjarig meisje al met een sproeivliegtuigje over de gewassen van haar vader’s boerderij, eenmaal volwassen is er maar één doel: astronaut worden. Na jarenlang trainen en opofferingen maken is het dan eindelijk zover, NASA heeft voor haar een plekje gereserveerd voor de eerste vlucht naar Mars. Wat een spannende missie naar de rode planeet had moeten worden, ontaardt echter al snel in een kettingbotsing van existentiële crisissen en licht hysterische ruimtevaarders die – op kosten van de hardwerkende Amerikaan – melodramatische telefoontjes naar het thuisfront lopen te plegen. Vrij vermoeiend allemaal. Miljoenen kilometers van huis komt Emma er achter dat onderdeel uitmaken van een gezin – haar gezin – meer vraagt dan een goeie internetverbinding. Ze leeft haar droom, maar betaalt ze daar uiteindelijk niet een hele hoge prijs voor?

Ik ben echt niet vies van een goede brok in de keel, maar Away maakt het wel heel erg gortig.

Over de top

Ik ben echt niet vies van een goede brok in de keel – This Is Us en de eerste seizoenen Grey’s Anatomy behoren tot mijn favoriete series – maar Away maakt het wel heel erg gortig. Te gortig, zou ik willen zeggen. Katims bedient zich van zulk goedkoop sentiment, dat je zou denken dat hij zijn tenenkrommende monologen, bombastische muziek en overdreven Amerikaanse heldenverering ergens uit de rekken van een Dollar Store heeft getrokken. Als je een potje goed wilt janken, dan kun je beter bij je lokale stoplicht tien keer door rood rijden en een maand later je bankrekening checken. Dan voel je oprechtere emoties dan tijdens het kijken van Away. Je bent alleen wel wat duurder uit. Dat wel.

Clichés

Away herbergt meer open deuren en clichés dan het commentaar van Pierre van Hooijdonk na Nederland – Malta. Er zit nagenoeg niks eigens in deze serie. Alles is bij elkaar gejat uit films als Apollo 13, The Martian en Gravity. Zo zijn er natuurlijk de shots van een luid applaudisserende NASA mission control center, nadat Emma & co een levensbedreigend probleem hebben weten te verhelpen. We zien astronauten die elkaar naar het leven staan, maar uiteindelijk toch tot de conclusie komen dat ze zullen moeten samenwerken om te overleven. Uiteraard zijn er ook de persoonlijke overpeinzingen en komen de verschillende karakters tot inzichten die ze op aarde nooit hadden verkregen. Het is zo weinig inspirerend allemaal. Zelfs Rusland en China worden – geheel in lijn met het narratief van de jaren ’80 – neergezet als landen waar maar moeilijk mee samen te werken valt. Mensen die bereid zijn om acht uur stuk te slaan op een serie, verdienen echt meer dan dit.

Het leven is te kort voor series als deze.

Nep

Tot slot moeten we het ook nog even hebben over hoe knullig het ‘zweven’ in de ruimtecapsule eruitziet. Kan het nóg duidelijker zijn dat de cast de helft van de tijd aan twee metalen kabeltjes hing? Als je het al niet zag aan de mechanische manier van bewegen, dan verraden de contouren van het ongemakkelijk zittende tuigje in de kruisregio het wel. Als je ziet hoe strak dat ding is aangesnoerd, is het een wonder dat de mannelijke cast niet de hele tijd vier octaven hoger praat. Wat het zweven betreft is Away wel consistent, want het oogt net zo nep als de rest van de set. Ik begrijp dat het teveel is gevraagd om een serie als deze op locatie te schieten, maar moet het echt zo overduidelijk zichtbaar zijn dat ze zich de hele tijd tussen uit bordkarton opgetrokken sets bewegen? Okay, bordkarton is wellicht wat overtrokken, maar ‘echt’ voelde het voor mij in ieder geval geen moment. Des te knapper dat ik deze melodramatische ellende helemaal tot het einde heb uitgezeten. De rit duurde voor mijn gevoel nog langer dan de reis van Emma naar Mars zelf. Doe het jezelf niet aan. Het leven is tekort voor series als deze.

• Netflix (2020)
• Tenenkrommende melodramatische ellende in de ruimte
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel