Wat doe je wanneer je doodzieke tienerdochter thuiskomt met een drugsverslaafd vriendje? De ouders in de must see Babyteeth besluiten hun opvoedprincipes overboord te gooien: het geluk van hun dochter boven alles. Met alle hilarische, absurde en dramatische gevolgen van dien.

“Het is een verhaal over hoe goed het is om nog niet dood te zijn. Dát is de toon van de film.” -Shannon Murphy, IFFR

Direct na het afronden van het derde Killing Eve-seizoen vloog regisseur Shannon Murphy naar Rotterdam voor de IFFR-première van haar debuutfilm Babyteeth (de verfilming van een Australisch toneelstuk). Murphy en haar kindje werden warm onthaald; Babyteeth was een van de grootste publiekslievelingen van het festival. Bezoekers liepen huilend en gelukkig tegelijk de zaal uit. Dat kaliber. En ook ik was mega fan, iets wat ik na het lezen van de samenvatting vlak voor de vertoning niet helemaal verwachtte. Ik zag staan ‘meisje met een vergevorderde vorm van kanker’ en dacht twee dingen: oh lord, zij haalt waarschijnlijk het einde niet, en: kak, heb ik wel voldoende zakdoekjes mee? Maar Murphy laat deze bitterzoete rit richting de aftiteling anders verlopen dan je denkt. Check de trailer maar alvast, je ziet en hoort meteen wat ik bedoel. En dan wel weer even terug naar de review;-)

Crazy -sick- in love

Dat ‘ernstig zieke meisje’ is de 16-jarige Milla (Eliza Scanlen; Sharp Objects, Little Women). Zij ontmoet de rebelse en dakloze Moses (Toby Wallace) en is meteen geïntrigeerd. Of in ieder geval even lekker afgeleid. En Moses vindt Milla ook wel interessant, maar is vooral geïnteresseerd in drugs en iedereen die hem daaraan kan helpen. Geen wonder dat Eliza’s geschokte ouders Anna (Essie Davis) en Henry (Ben Mendelsohn) van binnen hard vloeken wanneer hun dochter met deze onbetrouwbare junk aan komt kakken. Maar ze proberen (met de nadruk op ‘proberen’) rustig te blijven terwijl Moses z’n intrek in hun levens en zwembad neemt. Deze jongen is namelijk het enige wat nog een glimlach op het gezicht van hun dochter tovert. En je kind haar eerste liefde ontzeggen, is ook een beetje cru. Maar hoe hard kun je blijven knarsetanden terwijl je weet dat ‘je meisje’ op het punt staat voor het eerst seks te hebben met zo’n gast? Hoe deal je als ouders überhaupt met een doodzieke tiener? En kan Milla zich eigenlijk wel compleet onderdompelen in een liefde die waarschijnlijk toch maar van korte duur is?

Geen ziekenhuizen, wel huisfeestjes

Het pakt allemaal net zo dramatisch uit als het klinkt, maar Murphy verpakt deze bizarre situatie in een comfy deken van gitzwarte humor en een eigenzinnige en sprankelende stijl. Zonder dat ze té komisch doet over terminale ziektes: dat is gewoon hartstikke kut. Waar ouders Anna en Henry verdrinken in een mix van relativering, intens verdriet, verwijten en worstelingen, wordt Milla nergens een slachtoffer. Je krijgt geen shitload aan ziekenhuisscènes, kotspartijen en medicijnprikken over je heen. In plaats daarvan zie je Milla genieten op feestjes, chillen aan het zwembad en zich langzaam bewegen richting haar eerste keer seks. De situatie is hartverscheurend, maar de dialogen zijn gevat en het absurdisme van Anne en Henry’s 'opvoedstrategie' tegen wil en dank werkt vaak op de lachspieren.

‘Fuck this’

Daar komt bij dat deze vier hoofdpersonen allemaal de sterren van de hemel spelen. Er leven veel (vaak onderdrukte en soms exploderende) emoties naast in elkaar in Babyteeth, en deze acteurs brengen die gelaagdheid elk met veel overtuiging, herkenbaarheid, sympathie en kracht. Zoooooo natuurlijk ook, dat je af en toe gewoon vergeet dat je naar een fictiefilm kijkt. Dit is een echt gezin, met echte mensen met wie ik ook aan het zwembad wil chillen. Murphy houdt de vaart er bovendien lekker in door de film op te delen in hoofdstukken met catchy titels als ‘Fuck this’ en ‘The night Moses made pasta’. Een poging van Murphy om je de tijd te laten vergeten, en dat werkt. Bovendien is Babyteeth ook een lust voor het oog en oor. Een feestscène vol neonkleuren en lichtprojecties is een van de mooiste die ik dit jaar zag en de soundtrack swingt moeiteloos van Mozart naar Mallrat.



Ik had trouwens genoeg zakdoekjes bij me toen ik Babyteeth zag en ja, ze kwamen goed van pas. Het is een tearjerker. Warm, zo zo liefdevol en hartverscheurend tegelijk. Alleen niet waar je verwacht. Ik moet hierover vaag blijven, want ik wil het moment niet voor je verpesten. Maar je zal precies begrijpen wat ik bedoel zodra het aanbreekt.

• Babyteeth (2019)
• Cijfer: 9
• Drama, humor, coming of age
• Duur: 1u, 58min
• Regie: Shannon Murphy
• Cast: Eliza Scanlen, Ben Mendelsohn, Toby Wallace, Essie Davis

• Deel