Friendly reminder aan die chaotische periode die men ook wel de pubertijd noemt. Gierende hormonen gevat in 'n animatie vol onderbroekenlol.

Ook Netflix heeft al een tijdje in de gaten dat animatie en volwassen humor een dodelijke combinatie kan zijn. Dodelijk in de positieve zin van het woord. Licht prikkelende teksten lijken het vaak nog beter te doen wanneer ze komen van een aangekleed paard of een ander getekend personage dat een broertje dood heeft aan sociaal wenselijk gedrag. Het geeft de boel op de één of andere manier vaak nét even die extra dimensie. Wist Netflix me eerder al een grinnik te ontfutselen met BoJack Horseman en F Is For Family, nu is deze zware taak aan een handje vol puberende tieners in de nieuwe komedie, Big Mouth.

Coming of age
Je zou kunnen zeggen dat Big Mouth een soort coming of age serie is met de nadruk op coming. De 14-jarige Andrew zit namelijk in een fase waarin zelfs de badpakken- en bikinisectie van de nieuwe Wehkamp-catalogus al aanleiding genoeg is om op de wc even wat druk van de ketel te sjorren. Het testosteron giert in Big Mouth dan ook in overzichtelijke porties van twintig minuten door je woonkamer. Je wordt met zoveel hormonen rond de oren geslagen dat je je soms even in de kleedkamer van het Oost-Duitse vrouwen kogelstootteam van de jaren ’70 waant. Een hitsige rukduivel – luister, ik verzin dit niet allemaal zelf – fluistert Andrew zoveel vunzigheid in dat de arme jongen, zoals het een goede puber betaamt, compleet verward door het leven moet. Hij probeert antwoorden te zoeken op prangende levensvragen als: waarom is zijn piemel groter dan de mijne, ga ik deze ejaculaatcracker eten om er bij te horen en word je echt niet blind van overmatig rukken? We’ve all been there, Andrew. It’s okay.

Je wordt met zoveel hormonen rond de oren geslagen dat je je soms even in de kleedkamer van het Oost-Duitse vrouwen kogelstootteam van de jaren ’70 waant.

Puberaal
Het ligt voor de hand om Big Mouth te scharen in het rijtje Archer, The Boondocks, Family Guy en South Park, maar dat zou, wat mij betreft, te veel eer zijn. Niet elke volwassen animatie hoeft maatschappijkritisch en een middelvinger naar het establishment te zijn, maar Andrew’s natte dromen zijn wel het andere uiterste. Het is allemaal wat flauw. Puberaal bijna, net als de hoofdpersonen. De eerste twee afleveringen zijn nog wel goed voor wat glimlachen, maar daarna wordt het toch een beetje een repeterende breuk. Maar als de overdaad aan piemels en rukkende tieners niet gepast is voor kinderen en de humor voor volwassenen misschien wat te veel neigt naar onderbroekenlol, voor wie is deze serie dan eigenlijk bedoeld? Volgens mij is dit de ideale serie voor middelbare scholieren die samen een weekendje naar Center Parcs gaan, zich daar zo stoned als kanarie blowen en daarna behoefte hebben aan wat laagdrempelig kijkvoer met een komische noot. Heb jij binnenkort dus een paar dagen weg gepland staan, vergeet dan niet, naast die 5 gram White Widow, je laptop mee te nemen.

• Netflix (2017)
  
• Getekende coming of age met heel veel coming
• 20 minuten per aflevering

• Deel