Soms ligt door je eigen vooringenomenheid het verwachtingspatroon voor een serie zó laag, dat ie uiteindelijk reuze mee blijkt te vallen. #blackAF was zo'n serie en er zat meer grinnik in dan ik op voorhand had gedacht.

Netflix ain't taking any prisoners.

In een poging om ook na de inmiddels hevig losgebarsten streamingoorlog de dominante silverback op de apenrots te blijven, heeft Netflix de afgelopen jaren de fine fleur van het regisseursgilde binnen gehengeld. De streamingdienst probeert daarmee een beetje de Galácticos van serieland te worden. Geen Zidane, Beckham en Ronaldo, maar Ryan Murphy (Pose, Feud, American Crime Story), Shonda Rhymes (Grey’s Anatomy, Scandal, How To Get Away With Murder) en het Game Of Thrones superkoppel David Benioff en DB Weis moeten ervoor zorgen dat Netflix na een potje verplassen met Apple TV+, Amazon, HBO Max en Disney+ als sterkste uit de bus komt. Zelfs de Obama’s – die met hun eerste docu, American Factory, meteen een Oscar in de wacht sleepten – zijn in stelling gebracht om de concurrentie het nakijken te geven. Grof geschut. Netflix ain’t taking any prisoners.

Een andere grote naam die onlangs toetrad tot de Netflix-familie is Kenya Barris. De televisiemaker stond samen met Tyra Banks aan de wieg van America’s Next Top Model en schreef het scenario voor de 2019 editie van Shaft. Bij het grote publiek werd hij echter vooral bekend als geestelijk vader van Black-ish. Met zijn eigentijdse versie van de Huxtables sleepte hij het nodige zilverwerk in de wacht en dat is ook in de directiekamer van Netflix niet onopgemerkt gebleven. Ze schoven een zak met honderd miljoen over tafel, Barris wist niet hoe snel hij het contract moest tekenen en nu is er zijn eerste Netflix Original: #blackAF a.k.a Black As Fuck.

Fictieve realitysoap


#blackAF is een fictieve realitysoap over het leven van Kenya Barris, die voor de verandering ook één van de hoofdrollen voor zijn rekening neemt. Eigenlijk is het gewoon een soort Run’s House, maar dan met mensen die stiekem helemaal geen familie van elkaar zijn. Tot zijn scheiding in 2019 was Barris namelijk wel het hoofd van een gezin met zes kinderen, maar die hadden blijkbaar geen zin om op te komen draven voor hun vader’s nieuwste kunststukje. Surrogaatkinderen en een surrogaatvrouw dus. Dan weet je dat. Drea – de stand-in dochter van Barris – moet voor haar toelating tot NYU een documentaire in elkaar knutselen en ze besluit haar familie het lijdend voorwerp van dit project te maken. Ver weg van de glitter en glamour van de rode loper filmt ze de ongepolijste, alledaagse versie van haar vader (en moeder) en dat is wel even wat anders dan strak geredigeerde interviews die honderd keer zijn nagelopen door een overijverige pr-manager.

#blackAF is bij vlagen net zo sterk als de eerste seizoenen Black-ish.

Aangename verrassing


Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik niet direct super enthousiast was toen ik een aantal weken geleden de trailer van #blackAF zag. Zo op het eerste gezicht leek het toch vooral het resultaat van een chronisch gebrek aan creativiteit. Black-ish was al een vrije doorvertaling van Barris zijn leven en met zijn eerste Netflix Original leek hij dat trucje gewoon te herhalen. Ogenschijnlijke gemakzucht. Misschien was het omdat mijn lat op voorhand zo laag lag, maar toen de boel – na een aflevering of twee – eenmaal op gang kwam, heb ik best moeten grinniken om #blackAF. Het is bij vlagen net zo sterk als de eerste seizoenen Black-ish. Je weet wel, voordat het met al z’n moralistische kledder veranderde in een soort 21ste-eeuwse versie van Full House. Ook #blackAF doet bij en wijle het zedenprekerige vingertje, maar daarom blijft deze serie voor mij ook steken op een zeven.

Funny


Met zijn onderkoelde, licht cynische voorkomen zorgde Barris meteen voor een glimlach op mijn gezicht en ook zijn vrouw – gespeeld door Rashida Jones – komt meer dan eens grappig uit de hoek. Met name de chemie tussen de twee is om van te smullen. Als je van redelijk rücksichtloze banter houdt, tenminste. De twee maken elkaar continu met de grond gelijk en zelfs de kinderen moeten er met enige regelmaat aan geloven. Als Barris dat met zijn eigen kinderen ook doet, dan zal in de toekomst waarschijnlijk een flink gedeelte van zijn erfenis worden stukgeslagen op therapiesessies bij de lokale psycholoog. Deze humor – die nog het meeste weg heeft van de onwaarschijnlijke liefdesbaby van Black-ish en Curb Your Enthusiasm – is waarschijnlijk niet voor iedereen, maar ik ging er vrij goed op.

Ik ben altijd al heilig overtuigd geweest van de kracht van het betere scheldwerk.

Kritiek


#blackAF is dus verrassend grappig en voelt door een overdaad aan fuck, shit, bitch ook een stuk volwassener. Dat was bij de familiezender ABC – de thuishaven van Black-ish – nooit mogelijk geweest. Ik ben altijd al heilig overtuigd geweest van de kracht van het betere scheldwerk en dat wordt hier maar weer eens bewezen. Er is de nodige ruimte voor de achterliggende geschiedenis van ‘black culture‘, al krijgt Barris op dit vlak ook veel kritiek te verduren. Voor een serie met als titel Black As Fuck is de cast namelijk wel opvallend licht van kleur – iets wat in de zwarte gemeenschap bij velen nogal gevoelig ligt, omdat dit hint naar colorisme – en je kunt je afvragen of het leven van Barris – een ‘zorgenvrije’ multimiljonair – de juiste setting is voor een serie over zwart Amerika. Niet dat je maar standaard moet vervallen in series over de moeilijke buitenwijken, maar er zit nogal wat ruimte tussen dát en de zeventien badkamers van Barris & co. Ondanks dat is #blackAF – wat mij betreft – best de moeite waard, al is het maar om te kijken welke grails Kenya nu weer uit de kast heeft getrokken. Ik zag de Jordan 1 Off Whites Chicago, de Air Max 1 Atmos Elephant, de tripple white Sacai Waffle Racers, de Jordan 4 white cements en zelfs de compleet waanzinnige Nike Mars Yards. Zelfs Brad Hall heeft niet zoveel drip. Maar dat terzijde.

• Netflix (2020)
• Verrassend vermakelijke 'reality versie' van Black-ish
• 30 minuten per aflevering
  

• Deel