Een road race tot de dood in auto's die rijden op mensenbloed. Klinkt als nogal een verontrustend verhaal en dat is het ook. Leuk!

In de jaren ’70 had je nog geen Netflix and chill, dus als je onder het genot van een filmpje een beetje wilde rommelen onder de bloes van je klasgenootje, dan was je overgeleverd aan de bioscoop. Met name grindhouses – shabby, low budget filmhuizen die bekend stonden om hun wanstaltige filmkeuzes – waren in die tijd ongekend populair. Als het jou toch alleen om de inhoud van je buurvrouw d’r truitje te doen was, dan nam je die versleten stoelen en de vreemde potpourri van geboterde popcorn en de zwarte schimmel op het afbladderende plafond gewoon voor lief.

De zalen zaten vol en daarom besloten filmmakers zich steeds meer toe te leggen op het maken van grindhouse movies, ook wel exploitatiefilms genoemd. Goedkope films van twijfelachtige kwaliteit vol seks, drugs, geweld en vernieling. Films die een broertje dood hadden aan een goed verhaal en eigenlijk alleen maar werden gemaakt om te choqueren. In 2007 brachten Robert Rodriguez en Quentin Tarantino al een eerbetoon aan het genre met hun grindhouse-tweeluik Death Proof en Planet Terror en tien jaar later doet Syfy hetzelfde met de 13-delige serie Blood Drive.

De mensheid is in een soort survival of the fittest modus gegaan.

O-positief
Het is niet het 1999 waarin de euro werd ingevoerd, SpongeBob aan de wereld werd gepresenteerd en niemendalletjes als Mambo No. 5 en We’re Going To Ibiza de radio domineerden. Nee, het is het ’99 waarin de wereld compleet op z’n gat ligt en de mens zich structureel van z’n slechtste kant laat zien. Voedsel en water zijn schaars, maar niet zo schaars als olie. Vaten gaan voor duizenden dollars over de toonbank en autorijden is nagenoeg onbetaalbaar geworden. De mensheid is in een soort survival of the fittest modus gegaan en iedereen probeert zich een weg te ellebogen naar een beter bestaan. Één manier om aan alle ellende te ontsnappen is deelnemen aan een nogal extreme road race dwars door Amerika, de Blood Drive. In auto’s die lopen op vers mensenbloed (luister, ik verzin dit ook niet, hè?!) proberen de deelnemers, in een strijd op leven en dood, de finish te bereiken.

     

Blood Drive begint als een heerlijk verontrustende kettingbotsing van kannibalen, cults, monsters en nymfomanen.

Less is more
SyFy, gespecialiseerd in fantasy en sciencefiction, is doorgaans niet echt mijn zender, maar kudos dat zij met iets anders wilden komen dan de zoveelste ziekenhuis- of politieserie. Blood Drive begint als een heerlijk verontrustende kettingbotsing van kannibalen, cults, monsters en nymfomanen, een ode aan de wansmaak. Het is doelbewust zo ontzettend slecht, dat je het haast wel fantastisch móét vinden. Maar hoe lang blijft zoiets leuk? Kun je er ook nog naar kijken als de nieuwigheid er een beetje af is? Moeilijk(er). Na een aantal afleveringen blijkt dat het ook best lastig is om goeie sléchte televisie leuk te houden. Zelfs bij een genre dat het moet hebben van complete hysterie en overdaad is less soms gewoon more. Hadden ze het gehouden bij zes afleveringen met de focus op de race in plaats van al die side stories, dan was dit voor mij één van de betere series van het jaar geweest. Een soort Mad Max meets The Runnig Man meets From Dusk Till Dawn. Nu gaat hij langzaam uit als een nachtkaars en heb ik de laatste afleveringen uitgekeken op pure wilskracht. Jammer.

• SyFy (2017)
• Mad Max meets The Running Man meets From Dusk Till Dawn
• 40 minuten per aflevering

• Deel