Soms heb je voor een serie niet meer nodig dan alleen een goed verhaal. Letterlijk. Netflix heeft er twaalf van en die zie je in hun nieuwste serie, Criminal.

Gerard Joling zal het thuis waarschijnlijk niet als lijfspreuk op een tegeltje aan de muur hebben hangen, maar over het algemeen kun je in de meeste gevallen toch wel zeggen: less is more. Dat moeten de gebroeders Duplass ook gedacht hebben toen ze een aantal jaar geleden voor HBO een serie maakten die zich iedere aflevering in precies dezelfde ruimte afspeelt. Geen loonlijst vol prijzige decorbouwers of peperdure tripjes naar Europa voor shots van de Schotse Hooglanden of de historische binnenstad van Praag, in Room 104 speelt één en dezelfde smoezelige motelkamer de hoofdrol en zijn de continu wisselende acteurs slechts de figuranten.

Interessant idee, moeten ze bij Netflix gedacht hebben, want hun nieuwste Original heeft nagenoeg hetzelfde uitgangspunt. Het enige verschil is dat de goedkope boxsprings en de minibar plaats hebben gemaakt voor een tafel en vier stoelen, roomservice loopt niet met handdoeken maar met handboeien in de rondte en met een beetje pech kunnen gasten – eenmaal ingecheckt – nooit meer uitchecken, maar verder is het principe hetzelfde: de setting blijft onveranderd en de karakters brengen het verhaal. Welkom in de verhoorkamer van Criminal.

Vierlandenpunt

Een zichzelf onaantastbaar wanende maffiabaas, de logistieke spil in een misgelopen mensensmokkeloperatie, twee psychopaten en een vrouw die haar hond wel hele rare brokken voert, ze nemen allemaal plaats in de verhoorkamer. Sommigen praten Engels, sommigen praten Duits en dan heb je ook nog een aantal verdachten en rechercheurs met een Frans of Spaans paspoort. Houd Google Translate dus maar binnen handbereik, want in de wereld van series is Criminal een onvervalst vierlandenpunt. Agenten die de kunst van het klem lullen tot in de puntjes beheersen voelen twaalf verschillende beklaagden aan de tand en vellen na vijftig minuten hun eindoordeel. Één verhoorkamer en twaalf op zichzelf staande verhalen, overzichtelijker gaat het niet worden.

Repeterende breuk

De opzet van Criminal en Room 104 mag dan in grote lijnen hetzelfde zijn, naarmate de serie vordert lijkt de motelkamerversie toch de beste keuze. Het biedt simpelweg meer mogelijkheden om je fantasie de vrije loop te laten en totaal verschillende verhalen te vertellen. Criminal begint op den duur toch een beetje een repeterende breuk te worden. De afzonderlijke zaken zijn zeker interessant en zitten vaak ingenieus in elkaar, maar op een gegeven moment geloof je het verder wel. Het mist iets extra’s. Verdieping misschien. Het was bijvoorbeeld nice geweest als de verschillende zaken op de één of andere manier aan elkaar verbonden waren geweest. Dat een grensoverstijgend crimineel netwerk zou worden opgerold vanuit vier verhoorkamers in London, Berlijn, Parijs en Madrid. Een dergelijke opzet zag je bijvoorbeeld wel in de zwaar onderbelichte serie The Booth At The End. In deze uiterst minimalistische serie van FX laat een mysterieuze man – in ruil voor het doen van een haast ondenkbare opdrachten – wensen van vrij wanhopige mensen in vervulling gaan. Langzaam maar zeker smelten de opdrachten en de wensen samen en zie je dat alles met elkaar verbonden is. Heel tof gedaan. Zo’n insteek had Criminal ook naar een hoger plan kunnen tillen. Nu is het een aardige serie die – mits beter uitgevoerd – geweldig had kunnen zijn. Neemt niet weg dat het altijd lekker is om die sociaal-gehandicapte David Tennant – je weet wel, die psychopaat uit het eerste seizoen Jessica Jones – weer even een uurtje te aanschouwen. De eerste aflevering van Criminal moet je dus sowieso kijken en daarna moet je zelf maar beslissen wat je doet.

Netflix (2019)

1 verhoorkamer, 1 verdachte, 1 verhaal

50 minuten per aflevering

• Deel