Een New Yorkse poppenspeler wanhopig op zoek naar zijn vermiste zoon mét een blauw monster van twee meter op sleeptouw? Dat is zo’n beetje de nieuwe Netflixserie Eric. Een show die je aan het denken zet over monsters en macht. Maar is het blauwe denkbeeldige wezen genoeg om je bij de les te houden?

In de nieuwe Netflixserie Eric speelt Benedict Cumberbatch ‘Vincent’, de man die Good Day Sunshine creëerde, een populair kinderprogramma met poppen. Maar zijn leven valt in duigen als zijn 9 jarige zoon Edgar vermist raakt op weg naar school. Hij raakt steeds verder van het pad en kan ook zijn schuldgevoel over wat er met Edgar moet zijn gebeurd niet van zich afschudden. Hij raakt geobsedeerd met de tekeningen van een blauwe monsterpop die zijn zoon tekende en hij gelooft dat als hij Eric op tv kan krijgen, Edgar thuiskomt. Cumberbatch sprak ook de stem van Eric in.

New Yorks web van chaos

Eric is in de eerste plaats een crimeserie. Wat je elke keer weer de volgende aflevering op laat zetten is de zoektocht naar wat er met Edgar gebeurt kan zijn. Leeft hij nog? Is hij ontvoerd en wie is daar dan verantwoordelijk voor? En welke van de vele personages die zijdelings geïntroduceerd worden, weet meer? Want met Eric is het duidelijk: elk dralend shot, elke introductie, elk gezicht of elke naam waar even - vaak iets te duidelijk - aandacht op gelegd wordt, is onderdeel van het New Yorkse web van chaos.

‘Eric’ komt van bedenkster en schrijfster Abi Morgan (The Hour, The Iron Lady), geïnspireerd op haar tijd in New York midden jaren ‘80. “Tot de kern verrot, maar op de drempel van verandering”, zoals ze het aan Netflix beschreef. Met groeiende misdaadcijfers, een AIDS epidemie, politieke corruptie, racisme, classicisme, thuislozen, gentrificatie en al het vreselijks wat je je maar kunt voorstellen. Ze noemt Eric daarom ook een “donkere, bizarre reis naar het hart van de stad en het goede en het kwade in het leven van Vincent.“

Eric is Vincents enige houvast en partner, als hij langzaam grip op zijn leven, werk, huwelijk en vriendschappen verliest. Maar de grootste vraag in de serie is “wie zijn nou de echte monsters?” Want het antwoord is niet zo obvious, zeker niet als je naar de twee meter hoge, grommende en vaak keiharde, gemene Eric kijkt die Vincent met zich meesleept.

Torenhoge ambitie

Maar om die vraag te beantwoorden wil de serie een beetje te veel. Politieke corruptie wordt aangetikt, de kruising daarvan met de politie, media en het rechtssysteem. Er zit een verhaallijn over AIDS in, de vervolging van homoseksualiteit in het algemeen, maar ook pedofilie, de New Yorkse Maffia, clubs waar alles samenkomt, een groeiend thuislozenprobleem, gentrificatie en bedrijven die daar misbruik van maken, zelfs het genie-asshole stereotype en familiebanden komen aan bod en de vraag wie daar echt fout zit en/of meer respect verdient.

Tuurlijk, al deze dingen kunnen met elkaar verbonden zijn, zeker in een stad als New York. Maar in een serie van zes afleveringen is het wat ambitieus overal wat over te willen zeggen. Om nog maar te zwijgen over de dansscène - die tegenwoordig sowieso veel gebruikt wordt als catharsis en dat iederéén afwisselend verdacht wordt gemaakt met vergezochte cliffhangers.

Dat maakt Eric in zekere zin een serie die je waarschijnlijk niet lang bij zal blijven. Het maakt namelijk niet één specifiek punt, maar te veel verschillende waardoor er niet één boodschap echt blijft hangen. Het is aannemelijk dat het zou moeten gaan over de demonen in ons allemaal en onze gemeenschap(pen) en hoe daar alert op te blijven. Maar dat wordt ondergesneeuwd door een overvloed aan micro en macro POV’s op dat vraagstuk.

Ben je al bang?

Maar het is interessant om na te denken over wie we nu écht bang moeten zijn. En dat het gevaar soms dichterbij kan zitten of bedriegelijker is dan je denkt. Eric is een prima weekendbinge, zelfs bevredigend - als je tenminste de constante dreiging van pedofilie opzij kunt zetten. Maar voor een serie die uitgaat van de hoop dat de mens en een stad altijd kunnen verbeteren, waren onze verwachtingen - misschien te - hoog.

• Cijfer: 7
• Te zien op Netflix
• Drama, fantasy
• 6 afleveringen
• Cast: Benedict Cumberbatch, Gaby Hoffmann, John Doman, McKinley Belcher III en meer.

• Deel