Wat gebeurt er met de originele bewoners van een arbeiderswijk als de mensen met geld opeens geïnteresseerd raken in hun 'authentieke' pandjes?

Natuurlijk dikke prima om die crackpanden leeg te vegen.

Wikipedia omschrijft gentrificatie als het proces van opwaardering van een buurt of stadsdeel op sociaal, cultureel en economisch gebied door het aantrekken van kapitaalkrachtige nieuwe bewoners. Dat is dus eigenlijk een ingewikkelde manier om te zeggen dat je wijk wordt overspoeld door fietsen met een blauwe voorband, pretentieuze koffiebarretjes waar de uiterst zeldzame jacu bird de bonen rechtstreeks in de percolator kakt en strak gerenoveerde kippenhokken met van die kekke industriële stalen deuren en een vierkante meterprijs van rond de zevenduizend euro. Harlem, Kreuzberg, De Baarsjes, El Raval en Montmartre, zomaar wat buurten waar de demografie in de laatste decennia drastisch veranderde. Natuurlijk dikke prima om die crackpanden leeg te vegen en dat verwaarloosde zwembad eens een goede opknapbeurt te geven, maar dat zou niet mogen betekenen dat lagere klassen gaandeweg uit hun bloedeigen buurt worden verdreven. Ook Netflix erkent dit probleem en besloot – geëngageerd als ze zijn – een serie rond dit thema te bouwen: Gentefied.

De tacojuwelier
Lange tijd was Mama Fina’s het kloppend hart van Boyle Heights – een buitenwijk van Los Angeles – maar inmiddels gaat het niet zo denderend meer met de tacoshop van Casimiro “Pop” Morales. De buurt is veranderd. De originele bewoners – voornamelijk latino’s – trekken langzaam weg en hun plek wordt ingenomen door mensen die elke zondag obsessief de Tesla Model S staan te poetsen en iedere middenstander een ‘juwelier’ noemen. Mensen die niet geïnteresseerd lijken te zijn in Pop’s authentieke, old school burrito’s. Om niet kopje onder te gaan moet Pop – samen met zijn drie kleinkinderen – een plan bedenken om al die single speed fietsende hipster knotjes zijn tent binnen te krijgen. Maar hoe kun je de nieuwe bewoners van je barrio cateren, zónder je eigen identiteit te verliezen?

Het is een typische, urban Netflix dramedy.

Buenos tiempos, malos tiempos
Voor wie de trailer heeft gekeken zal dit waarschijnlijk niet als een enorme schok komen, maar je kunt Gentefied het beste zien als het Mexicaanse zusje van She’s Gotta Have It, Dear White People en On My Block. Het is een typische, urban Netflix dramedy, waarin deze keer niet black culture maar Latin culture centraal staat. Op zich natuurlijk een hele goede zaak dat Netflix een serie maakt met zoveel Zuid- en Midden-Amerikaanse invloeden – net als zwarte acteurs zijn latino’s namelijk ondervertegenwoordigd in series en mogen ze vaak alleen op komen draven als bendelid van de Vatos Locos – maar dat op zichzelf maakt Gentefied nog geen goede serie. Was het maar zo’n feest. Het acteerwerk, de cinematografie en de sets zijn net goed genoeg om het niveau van de gemiddelde telenovela te ontstijgen, maar heel veel scheelt het allemaal niet. Ik kan me dan ook heel goed voorstellen dat menigeen het na een aflevering of twee wel voor gezien houdt. Wie beschikt over iets meer doorzettingsvermogen gaat zich op den duur echt wel aan de karakters hechten, maar dat doe je bij GTST ook, dus dat zegt eigenlijk niet zoveel.

• Netflix (2020)
• Dramedy die het niveau van een telenovela maar net overstijgt
• 30 minuten per aflevering
  

• Deel