Een kneiterspannende podcast die door de maker van Mr Robot is omgebouwd tot serie. What's not to like? Dit is een retorische vraag!

Hij denderde misschien niet meteen bij iedereen de persoonlijke serie top 10 binnen, maar je kunt moeilijk ontkennen dat Sam Esmail met Mr. Robot een bijzondere serie heeft gemaakt. Net als Noah Hawley – bij FX verantwoordelijk voor de hersenkrakers Fargo en Legion – is Esmail niet van de nietszeggende niemendalletjes. Er mag nagedacht worden, zeg maar. Zijn nieuwste kunststukje lijkt op het eerste gezicht een stuk toegankelijker, maar wie oog heeft voor symboliek en verborgen boodschappen kan ook met Homecoming zijn lol op. Het is een oogstrelend thriller vol easter eggs, dus de oplettende seriekijker heeft na afloop genoeg materiaal om over na te denken. Love it. Die Esmail is op deze manier hard op weg om één van mijn favoriete seriemakers te worden. Meer van dit, Sam!

Geschiedenis herschreven
Er was een tijd dat Heidi – gespeeld door de immer ontwapenende Julia Roberts – getraumatiseerde veteranen hielp terugkeren in de maatschappij, maar inmiddels werkt ze als serveerster in een weinig sprankelend visrestaurant. Een doortastende ambtenaar van het ministerie van Defensie – opgezadeld met een onderzoek naar Heidi’s oude werkgever – probeert te achterhalen wat die plotselinge carrièreswitch teweeggebracht heeft. Hij merkt al snel dat zijn vragen, in plaats van antwoorden, alleen maar meer vragen opleveren. Niet alleen bij hemzelf, ook bij Heidi. Zij heeft zichzelf namelijk een versie van het verleden wijsgemaakt die aan alle kanten blijkt te rammelen.

Vorm, inhoud en overtuiging, meer kun je je als serie niet wensen.

Oogporno
Homecoming is veel dingen, maar boven alles is het wonderschoon. Maar echt. De teaser was destijds al een zinnenprikkelend kunstwerk en Esmail heeft dat niveau gedurende alle afleveringen weten vast te houden. Lekker bezig, Sam! Met haar oog voor symmetrie en geometrie is het pure oogporno voor dwangneuroten, wiskunde-B leraren en iedereen die van belachelijk mooie televisie houdt. Ik kan me niet herinneren dat ik – afgezien van Fargo – zo onder de indruk ben geweest van de cinematografie van een serie. Okay, misschien A Series Of Unfortunate Events, maar dan heb je het wel zo’n beetje gehad. Maar Homecoming is meer dan visuele perfectie, het is ook nog eens een verhaal dat vanaf de eerste seconde intrigeert. Het heeft die onheilspellende vibe die langzaam naar een gecontroleerde climax kabbelt, zoals we dat bijvoorbeeld ook zagen in Big Little Lies, The Affair en True Detective. Tel daarbij op dat Roberts wordt geflankeerd door een cast die haar strepen al lang en breed heeft verdiend in series als Boardwalk Empire, Shameless en Vinyl en je hebt de heilige drie-eenheid compleet. Vorm, inhoud en overtuiging, meer kun je je als serie niet wensen.

                     

Voor de mierenneukers
Als gezegd lijkt Homecoming op het eerste gezicht misschien een redelijk basic serie. Lijkt, want voor de goede verstaander zitten er wel een paar goede breinbrekers in verstopt. Wat is bijvoorbeeld het ding met al die verwijzingen naar bomen en waarom krijgt Carrasco – de ambtenaar van het ministerie – door één van Heidi’s oud-patiënten het blad van de giftige manzanillaboom in zijn hand gedrukt? En waarom duiken er in de serie overal vissen op? Het aquarium in Heidi’s kantoor, het restaurant waar ze uiteindelijk gaat werken, het dorp Fish Camp dat een aantal malen de revue passeert, het kan allemaal toch geen toeval zijn? In je zoektocht naar de onderste steen kun je je wellicht wenden tot de podcast waar Homecoming op is gebaseerd of misschien duwt het artikel van Patricia Puentes je wel in de juiste richting. Hoe dan ook, doe je huiswerk, want Homecoming komt sowieso met een tweede seizoen en dan zijn de antwoorden op deze vragen misschien wel de sleutel tot… Ja, weet ik veel tot wat?!

• Amazon (2018)
• Heerlijk ontrafelende oogporno
• 25 minuten per aflevering
  

• Deel