I Know This Much Is True is - wat mij betreft - één van de beste HBO-series van de afgelopen jaren en daarmee ook meteen kandidaat voor de beste serie van 2020. Dus. Dan weten jullie dat.

Ik ben sinds 2013 ‘professioneel’ seriekijker en nog niet eerder was HBO – als het op nieuwe series aankomt – zó productief als in 2020. Alleen al in de eerste maanden van dit jaar kregen we The New Pope, The Outsider, Atlanta’s Missing And Murdered, Avenue 5, The Plot Against America, Run en Betty voorgeschoteld en dan hebben we onder andere The Undoing, Perry Mason, The Third Day, Love Life en Lovecraft Country nog van ze tegoed. Niet normaal. Zelfs moeders in Staphorst en Urk produceren minder snel liefdesbaby’s dan HBO in 2020. Ze gaan gewoon full blown legbatterij.

Het is verstikkende buikpijn verpakt als serie.

Dat HBO – ondanks deze enorme waslijst aan nieuwe producties – niet voor kwantiteit boven kwaliteit gaat, bewijzen ze met I Know This Much Is True. De verfiling van Wally Lamb’s gelijknamige boek – in Nederland beter bekend als Vergeef Me – is wat mij betreft één van de beste HBO-series van de afgelopen jaren. Maar echt. Geproduceerd door Derek Cianfrance – eerder al verantwoordelijk voor het stemmige The Place Beyond The Pines – is I Know This Much Is True een gitzwart familiedrama wat je direct naar de strot grijpt, om pas zes uur later weer los te laten. Het is verstikkende – maar vreemd genoeg ook bevredigende – buikpijn verpakt als serie.

Tweeling

Sommige tweelingen beweren dat ze op afstand elkaars pijn kunnen voelen. Als één van de twee in Eindhoven tijdens het klussen met een moker op z’n duim slaat, dan laat de ander in Schin op Geul kermend het zondags servies uit z’n klauwen vallen. Hetzelfde lijkt op te gaan voor geestelijke pijn, want vanaf het moment dat Thomas Birdsey psychisch achteruitgaat, wordt het leven van zijn broer – Dominick – er ook niet beter op. Terwijl de paranoïde en schizofrene Thomas in een psychiatrische inrichting aan het vechten is tegen onzichtbare spionnen van de overheid die via de vanillevla een tracking device in zijn hoofd hebben gepland, vinkt Dominique een paar straten verderop zijn eigen misère tienrittenkaart af. Sterfte, gestrande relaties, een verloren carrière, een balzak zo groot als een skippybal, (bedrijfs)ongevallen, boosaardige familieleden, een scheurende vuilniszak vol beschimmelde etensresten, niks blijft Dominick bespaard. En ondertussen maar zorg dragen voor die broer die altijd maar weer de aandacht op blijft eisen. Of zoals Dominck het zelf zegt: “My brother has been an anchor around my entire life. An anchor pulling me down. I get just enough rope to break the surface, to breathe. He is my curse.“. Gezellig!

I Know This Much Is True is een genadeloos harde trap in je kloten.

Een trap in je kloten

Laten we het beestje maar gewoon bij de naam noemen, I Know This Much Is True is zware kost. Hele zware kost. Sommigen zullen het misschien iets teveel van het goede vinden en daar kun je ook maar moeilijk iets tegen inbrengen. Het is zo’n serie waarbij je na iedere scène even diep adem moet halen. Het is een serie die eigenlijk alleen maar uit de koker van HBO kan komen. Ze zijn daar namelijk nooit te beroerd om een flinke dosis rampspoed en mistroostigheid in een seriebakvorm te gieten. Ze deden dat bij The Night Of, ze deden het bij Euphoria en Chernobyl en nu hebben ze het gedaan met I Know This Much Is true. Het gaat je misschien niet in de koude kleren zitten, maar het is zo weergaloos mooi gedaan. Cianfrance kruipt in de haarvaten van Dominick en als kijker kun je haast niet anders dan je in hem verplaatsen. Je voelt zijn pijn, onmacht, woede en verdriet zó sterk dat kijken soms bijna ondragelijk wordt. Het gaat door merg en been. Goede series moeten je raken en I Know This Much Is True is wat dat betreft een schot in de roos. Het is een genadeloos harde trap in je kloten, inclusief het gevoel van opluchting op het aller-, aller-, allerlaatst. Deze nieuwste van HBO kan moeiteloos mee in het rijtje van licht deprimerende (maar weergaloze) portretten als: Patrick Melrose, Olive Kitteridge en Rectify. Niet in de laatste plaats vanwege het fantastische, ingetogen acteerwerk. De Emmy’s hoeven dit jaar niet gehouden te worden, want die kunnen allemaal naar Mark Ruffalo.

• HBO (2020)
  
• Een verstikkend familiedrama wat zorgt voor heerlijke buikpijn
• 55 minuten per aflevering
  

• Deel