Ted van de Parre en Sherlock Holmes verpakt in een girl next door die af probeert te rekenen met ‘n geest uit haar verleden.

Na een tijdje in een badpak en cape in de nachtelijke uren de superheld uitgehangen te hebben, is Jessica Jones er, na een nogal traumatische ervaring, wel een beetje klaar mee. Misschien wel een geluk bij een ongeluk, want die adhoc-werktijden gaan je nou niet bepaald in de koude kleren zitten. Daarnaast is het natuurlijk ook schier onmogelijk om je social life op peil te houden. Onbeperkt sushi eten met vrienden is alleen voordelig als je je ook daadwerkelijk twee uur lang vol kan proppen met rauwe vis en niet als je na vijf minuten hals over kop moet vertrekken om bij een huisbrand zes parkieten en een schurfterige labrador in veiligheid te brengen. Om de huur te kunnen betalen gaat Jessica verder als privédetective en zit ze met lichte tegenzin vreemdgangers en fraudeurs op de hielen. Als op een dag twee bezorgde ouders van een vermiste dochter op haar deur kloppen, neemt Jessica d’r leven een nogal drastische wending.

Het leven van Coutney Love
Als je tijdens de eerste aflevering van Jessica Jones de hele tijd denkt “Ik ken haar ergens van, maar ik weet niet van wat”, dan kan dat kloppen. In Breaking Bad was Krysten Ritter (Jessica Jones) een tijdje  het losgeslagen vriendinnetje van Jessie. Je weet wel, die ene waarmee hij na een lekker gezellig avondje samen tv-kijken zijn aders vol spoot met chemische derrie. Je zou dus kunnen zeggen dat Ritter de rol van losgeslagen projectiel inmiddels goed onder de knie heeft, want daar waar ze zich in Breaking Bad laafde aan crystal meth is het dagelijkse ontbijt in Jessica Jones cornflakes met bourbon. Mocht er ooit nog een verfilming van ‘t leven van Courtney Love komen, dan weet ik wel wie ik als vertolkster naar voren zou schuiven. Jessica Jones is dus niet bepaald your typical super hero, maar meer een ietwat beschadigde girl next door, die er ondanks de nodige tegenslagen maar gewoon het beste van probeert te maken.

Je zou kunnen zeggen dat Ritter de rol van losgeslagen projectiel inmiddels goed onder de knie heeft.

Geen karikatuur
Als Ted van de Parre en Magnús Ver Magnússon een kind zouden krijgen beschikte die nog niet half over de krachten van Jones, maar deze zet zij maar sporadisch in. Sommigen zullen het misschien zelfs iets té spaarzaam vinden. Het zorgt er in ieder geval voor dat Netflix van Jessica Jones geen karikatuur maakt en dat vind ik persoonlijk heel erg prettig. Het zorgt er tevens voor dat kijkers die niet zo goed gaan op de traditionele heldenepossen als Superman, Spiderman, Batman en al die andere mannen met een bobbel in hun latex, deze ook prima kunnen kijken. Wat dat betreft is de vergelijking met Daredevil snel gemaakt. Beide series zijn namelijk eigenlijk gewoon drama’s, thrillers, detectives met een hoofdpersoon die net even wat meer skills heeft dan de gemiddelde advocaat of privédetective. Een kwalificatie die je deels ook aan de bad guys mee zou kunnen geven.

                                                                                               (Was dus één van de weinige actiefoto's die ik op Google kon vinden)

Kilgrave
Daar waar Fisk ‘t in Daredevil gewoon van het opstropen van de mouwen moest hebben, bezit Kilgrave, gespeeld door een meesterlijke David Tennant die je misschien kent van Dr Who en Broadchurch, over een net iets uitgebreider arsenaal. Hij bezit de gave van mind control en kan mensen dus uren naar het verzameld werk van Jeroen van der Boom laten luisteren zonder dat ze daar eigenlijk zin in hebben. De combinatie van een uiterst gedistingeerde Schot die op zeer vileine wijze de meest verschrikkelijke doet werkt heel goed. Normaal gesproken heb je een heel duidelijk beeld van het kwaad, maar als die opeens komt in een beschaafde verpakking dan is dat even verwarrend als beangstigend. Dat gevoel van onheil suddert heel lekker door de eerste afleveringen en zorgt ervoor dat je wil blijven kijken.

Geweld is nog steeds geweld en als er geketst wordt, mag er ook best het nodige vlees in beeld.

Vrouwelijk donker
Net als Daredevil is Jessica Jones donker, maar wel minder rauw. Geweld is nog steeds geweld en als er geketst wordt, mag er ook best het nodige vlees in beeld, maar op de één of andere manier voelt Jessica Jones toch lichter. Noem ‘t vrouwelijker. Misschien komt het ook door de hele subtiele humor die door de serie verweven zit. Er lijkt nog meer aandacht te zijn geweest voor de verlichting en het neon op straat slaat je op heerlijke wijze om de oren. Begeleid door de jazzy deuntjes op de achtergrond heb je soms net het gevoel alsof je ergens achterin een fifties jazzclub alleen aan een tafeltje mierzoete Cuba Libres zit weg te slurpen, terwijl op ‘t podium iemand in trance aan z’n contrabas loopt te plukken. Lekker. Rijd onderweg van ‘t werk dus nog even snel langs de slijter, want er moet een flinke bodem rum in je glas wanneer je dit weekend samen met Jessica Jones indoor je eigen feestje aan het vieren bent.

Birch street, Higgins drive, Cobalt Lane.

• Netflix (2015)
• Ted van de Parre en Columbo verpakt in een girl next door, die af probeert te rekenen met ‘n geest uit haar verleden.
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel