Evan Rachel Wood uit Westworld en Gina Rodriguez uit Jane the Virgin samen in een ‘ontroerende originele comedy-drama’? Klinkt veelbelovend. Maar je moet wel door een cementlaag aan absurde shit en bizarre personages heen om tot hun ontroerende liefdesfinale te komen. Succes.

Ik ben een enorme fan van ongeveer alles wat uit de koker van Charlie Kaufman komt (I’m Thinking of Ending Things). En de bizarre verhalen en personages van David Lynch (Mulholland Drive) of Yorgos Lanthimos (The Lobster) lust ik op z’n tijd ook graag. Net als die excentrieke vader met z’n afwijkende opvoedpraktijken uit Captain Fantastic. Om maar even aan te geven dat een film naar mijn smaak niet per se rechttoe-rechtaan, compleet begrijpelijk, toegankelijk, herkenbaar of conventioneel hoeft te zijn. Echt niet. Maar wat ik met Kajillionaire aan moet, de excentrieke nieuwe film van Miranda July (Me and You and Everyone We Know), weet ik na het zelfs schrijven van deze review en een extra nachtje slapen nog steeds niet...

Allesbehalve nep

Je volgt de 26-jarige Old Dolio (ja, zo heet Evan Rachel Wood echt in deze film) die van kinds af aan niets anders doet dan jatten en oplichten. Haar pa (Richard Jenkins) en ma (Debra Winger) zijn er namelijk heilig van overtuigd dat een armoedig leven vol onzekerheid, huurachterstanden en vijfdehandskleding nog altijd beter is dan zo’n ‘nep leven’ in een ‘neppe maatschappij’ met ‘neppe affectie’. Voor Old Dolio houdt dat overigens ook in dat ze nooit hoeft te rekenen op een aai over haar bol, een eigen slaapkamer, een bezoek aan de kapper of een lief koosnaampje. 

'YOLO!'

Maar de ontmoeting met Melanie (Gina Rodriguez) zet alles z’n kop. Deze ‘YOLO!’-chick met Ocean’s Eleven als favo film én haar eigen oplichtersplannen, ziet wel potentieel in het vreemde gezin. Ze besluit zelfs met ze samen te werken om bejaarden op te lichten. Maar Melanie krijgt steeds meer last van haar geweten én warme kriebels voor Old Dolio. Terwijl Old Dolio’s verlangen naar warmte, genegenheid en een knipbeurt ook allerlei nieuwe inzichten losmaakt. Én een groeiende afkeer voor de levensfilosofie van haar egocentrische en kille ouders.

Klein beetje herkenbaar wel

Daarmee is Kajillionaire eigenlijk een tragisch en tegelijkertijd herkenbaar coming-of-age-verhaal over een meid die (een beetje laat) haar eigen stappen naar volwassenheid zet. En die zich los probeert te maken van de hardnekkige ouder-kind-dynamiek en alle (waan)ideeën waarmee ze is opgevoed. Op zich boeiende thema’s waarin we ons allemaal deels in herkennen, toch? Of je ouders nou heel gelovig, streng, liberaal, afstandelijk of afwezig zijn geweest; je kan je de emotionele reis van Old Dolio ergens wel voorstellen. Daar komt bij dat Evan Rachel Wood deze goed invoelbaar maakt. En haar tegenspelers hun gemankeerde personages by te way ook knap neerzetten.

Pfff...

Maar wat duurt het toch een partij LANG voordat je met iets of iemand in de film begint mee te voelen. Als die weg naar ‘hét emotionele moment van dat levens veranderende besef’ nou een paar geestige of rake scènes bevatte… dan was de rit nog goed uit te zitten. In plaats daarvan schotelt Mirandy July je zoveel ongemak, absurditeit, vaagheid, irritante personages en gebrek aan menselijkheid voor, dat je neigt af te haken voordat het eindelijk interessant wordt. Zelfs de ‘quirky’ soundtrack begon me tegen te staan. Misschien ging het mis bij mijn eigen verwachting meer comedy op m'n bordje te krijgen. En haakte ik af toen ik na de zoveelste minuut nog niet één keer had gelachen. Niet eens gegrijnsd. Of misschien snap ik de humor van July niet helemaal. Smaken verschillen, oordeel vooral zelf.

• Kajillionaire (2020)
• Cijfer: 6
• 'Comedy', drama, coming of age
• Duur: 105min
• Regie: Miranda July
• Cast: Evan Rachel Wood, Debra Winger, Gina Rodriguez, Richard Jenkins

• Deel