Dat Berlusconi een dirty old man is, weten we. Maar hoe dirty is de nieuwe film Loro over deze controversiële Italiaanse oud-premier?

Silvio Berlusconi. De strakgetrokken, corrupte, schatrijke voormalig premier van Italië die menig bunga-bunga-feestje onveilig maakte: ‘deftige diners’ volgens de inmiddels 81-jarige zonnebankkoning; omstreden seksfeesten met minderjarige prostituees volgens justitie. Hoe dan ook, zijn decadente leven vol foute fissa’s, botox, drugs, pooiers, hoeren, fans en vijanden inspireerden regisseur Paolo Sorrentino tot het maken van een bijzonder portret. Loro kwam in Italië uit in twee delen (bij elkaar bijna 3,5 uur) en voor de rest van de wereld is er een versie met een uurtje minder. Een film vol momenten om van te kotsen (mannen komen er slecht van af), maar Gesù Cristo: wat heeft die Sorrentino er toch weer iets verbluffend moois van gemaakt.

Pimps & ho's 

De focus ligt op de periode 2006 - 2009 waarin Berlusconi zich op twee doelen concentreert: het winnen van de verkiezingen en het redden van zijn huwelijk. Zijn populariteit is in die tijd nog altijd groot, vooral onder aasgierige pooiers en corrupte politici. Berlusconi (een briljante Toni Servillo) maakt zelf echter pas na een half uur zijn opwachting. Eerst maken we kennis met de ambitieuze pimp (Riccardo Scamarcio) die samen met zijn vrouw uitbundige villafeesten organiseert om de aandacht van de Italiaanse Trump te trekken. Al tijdens de eerste minuten wordt een blik prachtige, jonge vrouwen opengetrokken die zich wulps dansend over het scherm bewegen. En er zijn drugs, veel drugs. In een verbluffend mooi geschoten feestscène regent het zelfs MDMA. De gehaaide politicus dompelt zich er maar wat graag in onder zodra zijn vrouw op vakantie is. Maar er is iets interessants gaande. De verveling (en ergernis) die je als kijker gaat voelen bij de zoveelste heupwiegende vrouw, lijkt zich ook bij Berlusconi voor te doen. Het helpt ook niet wanneer een meisje de ijdele senior afwijst omdat z’n adem ruikt als die van haar opa. Awkward…

Op z’n Sorrentino’s

Wie het werk van Paolo Sorrentino kent (La Grande Bellezza, Youth) weet dat hij een meester is in het verfraaien van het verwerpelijke en het lege. En dat doet hij ook in Loro: de Italiaanse regisseur brengt de mondaine Italiaanse feest-, neuk- en snuifcultuur zo verleidelijk in beeld, dat het verdomd moeilijk is de aantrekkingskracht compleet te ontkennen. De opzwepende clubmuziek en het oogstrelende camerawerk van zijn vaste cinematograaf Luca Bigazzi helpen daar flink bij: ieder shot is een kunstwerk op zich. Verheerlijkt Sorrentino daarmee de vele wanpraktijken? Zeker niet. Hij plaatst er namelijk genoeg confronterende spiegels tegenover. De ladingen cocaïne bijvoorbeeld, die de jonge vrouwen nodig hebben om te vergeten waar en met wie ze zijn. Om niet te spreken over de aanrandingen, doodse blikken in de ogen en rake momenten waarop de dirty old men zwaar treurige kleuters blijken. Sorrentino houdt de film bovendien boeiend door de energieke feestmomenten af te wisselen met poëtische en tragere scènes vol symboliek en metaforen waarin de keiharde realiteit binnendringt. Loro is met 151 minuten een lange zit, en toegegeven: hij had een scène of twee korter gekund. Maar deze Berlusconi-biopic is assolutamente het kijken waard.

• Loro (2018)
• Drama
• Duur: 2u, 31min
• Regie: Paolo Sorrentino
• Cast: Toni Servillo, Riccardo Scamarcio

• Deel