Wie kan beter vertellen wat er zo bijzonder is aan het bekroonde drama Girl dan de regisseur himself? Dus spraken wij Lukas Dhont over zijn filmhit en meer.

Vanaf donderdag 1 november draait Dhonts debuutfilm in de bioscoop: een prachtig, gevoelig en beklijvend drama over het 15-jarige transgender meisje Lara (indrukwekkend gespeeld door Victor Polster) die alles, maar dan ook echt alles over heeft voor een carrière als ballerina. De film is gemaakt door de 27-jarige Lukas Dhont die met zijn eerste film gewoon effekes vier prijzen in de wacht sleepte op het prestigieuze filmfestival van Cannes. Girl wordt daarnaast ook de Belgische inzending voor de Oscars en zal zeker en vast op het nominatielijstje terechtkomen. Filmredacteur Noa sprak de sympathieke regisseur tijdens zijn Nederlandse perstour.

Droom je stiekem al van dat moment in februari…

28 februari!

Haha, je hebt de Oscars al in je agenda staan dus! Te bedenken dat je misschien wel van iemand als Meryl Streep zo’n gouden beeldje overhandigd krijgt…

Ja alsjeblieft! Weet je, ik droom al van jongs af aan om films te maken en ben net als velen opgegroeid met de Amerikaanse filmindustrie. En de Oscars… die staan toch symbool voor een soort nostalgisch idee van cinema en de allerbeste films. Het idee om daar een deeltje van uit te mogen maken is exciting. Zeer exciting!

Een krantenartikel over een 15-jarig transgender meisje inspireerde je tot het maken van deze film. Hoe lang zit er tussen het lezen van dat artikel en nu?

Zo'n negen jaar alweer. Toen ik op dat verhaal stuitte, was ik 18 en stond ik net op het punt om aan mijn filmopleiding te beginnen. Ik had direct een enorme aantrekking tot dat meisje, Nora; echt pure bewondering. Pas later werd mij duidelijk waarom ik dat zo sterk voelde.

Wat maakte haar verhaal bij jou persoonlijk los?

Zij was in staat om iets te doen wat ik op die leeftijd niet kon: eerlijk zijn over wie je bent tegenover jezelf én de buitenwereld. Terwijl ik eigenlijk de eerste 21 jaar van mijn leven probeerde te conformeren aan een heteronormatieve samenleving en daarmee mezelf verloochende, tot ik uit de kast kwam. Als je dan leest over een 15-jarige die zegt: ik ben transgender en wil ballerina worden. Dat is zo radicaal en zo moedig.

En mooie materie voor een film.

Dat ook! Ik zag in haar verhaal een boodschap voor een ruimer publiek dan alleen ik. En met de gender-specified balletwereld, onderverdeeld in mannen- en vrouwenrollen, als perfecte metafoor. Een wereld die symbool staat voor onze eigen gecategoriseerde samenleving. Wel steeds minder en minder gelukkig! Maar als ik deze week lees over Trump en zijn empathieloze ontkenning van het transgender bestaan, dan is de urgentie van een film als Girl weer bevestigd. De struggles van hoofdpersoon Lara kegelen onder andere het idee omver dat transgender identiteit een modeverschijnsel is.

Waar Call Me By Your Name soms werd omschreven als ‘dé gay film’, wordt die van jou ook wel ‘dé transgender film’ genoemd. Hoe zie jij dat?

Dat is een lastig debat. Als mensen het over Call Me By Your Name hebben, ontkent niemand dat hij over twee mannen gaat. Maar als we kijken naar the bigger picture, gaat de film over een eerste liefde en de veelomvattende effecten daarvan. En het mooie aan die film vind ik dat dat thema verbeeld wordt via twee mannen zonder ooit niet-universeel te zijn. Ik snap dat mensen Girl omschrijven als ‘transgenderfilm’, dat maakt het bevangbaar. En het klopt, het is een film over een transgender personage. Tegelijk bestaat de film ook uit andere luiken: de danswereld, zelfacceptatie, de complexe relaties die we hebben met het lichaam. Wat dat betreft denk ik dat veel verschillende mensen zich met Lara kunnen identificeren en empathie voor haar voelen.

Ook stereotype heteromannen die nooit een drama kijken en alleen naar de bios gaan voor de nieuwste Vin Diesel?

Dat kan natuurlijk ook een houding zijn die ze graag aannemen. Als ik naar mijn heterovrienden kijk, zitten daar genoeg mannen tussen die graag naar dramafilms kijken. Ik heb van begin af aan ook altijd een film voor ogen gehad die voor iedereen is; niet alleen voor transgender personen, en niet alleen voor een artistiek filmpubliek. Girl is voor iedereen.

En hij lijkt ook bij zowat iedere kijker aan te slaan. Wat heeft je in de reactiestroom tot nu toe het meest geraakt?

Drie momenten eigenlijk. De eerste is de bijzondere en emotionele ontmoeting met een moeder en haar 15-jarige transgender kind na een vertoning in Colorado. We hebben na het festival contact gehouden en dat leert mij veel over de situatie voor trans mannen en vrouwen in Amerika. Daarnaast was er een voorpremière in Bordeaux die bezocht werd door een middelbare schoolklas met daarin twee trans meisjes. Na de film vielen de kinderen elkaar geëmotioneerd in de armen; fenomenaal om te zien. En ook heel speciaal was een moment op het filmfestival van Gent. Hier hadden we één zaal exclusief voor de vrienden en familie van Nora, veel van hen hadden haar verhaal van dichtbij meegemaakt. Dat werd natuurlijk ook heel emotioneel.

Jij en Nora hebben dus nog contact?

Ja, we zijn heel goede vrienden. Ze was ook betrokken bij het schrijfproces, de opnames en de casting. En ze ging mee naar de première in Cannes. Het mooiste compliment is misschien wel dat ze na het zien van de film zei dat ik haar begrepen heb.

Doen die persoonlijke reacties je meer dan de glitz en glam van Cannes?

Ik moet eerlijk zeggen dat de omarming van Cannes me meer emotioneerde dan ik van tevoren verwachtte. Na vier jaar actief en acht jaar passief aan de film te hebben gewerkt, kwam daar het moment van ontlading. Een soort bevestiging dat het allemaal oké was en ik iets los kon laten. Dat zijn heel andere emoties dan zo’n voorstelling met vrienden en familie van Nora bijvoorbeeld, maar beide even intens.

Over familie gesproken: net als in Call Me By Your Name vond ik de vaderrol in Girl erg verfrissend. Een ouder die z’n kind gewoon volledig accepteert en steunt. Had je die rol vanaf begin af aan zo in gedachten?

Ik weet nog dat ik een paar maanden na onze draaiperiode CMBYN zag en dacht: potverdikke, dat is een fantastische vaderrol en precies hoe ik het zag voor Girl! Hij vocaliseert wat hij voelt en communiceert daarover met z’n kind. In tegenstelling tot hoe vaders vaak worden neergezet, als mannen die daar moeite mee hebben. Dat is niet altijd de werkelijkheid; ik zie zoveel vaderfiguren juist het omgekeerde doen. Ook mijn eigen vader en die van Nora. Dus het was voor mij altijd duidelijk dat de vader van Lara een personage van liefde, support en warmte zou zijn. En die voorbeelden mogen we wat mij betreft vaker tonen in films. Vooral in een tijd waarin we veel geconfronteerd worden met geweld en intolerantie.

Je telefoon zal inmiddels wel roodgloeiend staan met aanbiedingen en uitnodigingen?

Haha! Die zijn er. Of ik me een rockster voel? Nee, eerder overdonderd door de reacties, meningen, liefde en appreciatie. Het is een bijzondere tornado die maar door blijft razen.

Hoe lang nog?

Ik vertrek nu naar LA voor de Oscar-screenings en kom rond half november weer terug. En dan ben ik voor het eerst sinds tijden een week thuis, heel fijn.

Vind je het een eng idee om Girl definitief los te laten zodra die tornado stopt met draaien?

Ja, dat vind ik eng. Ik heb geen idee hoe dat zal zijn en wat het met me doet. Het zal pijn doen en tegelijk bevrijdend zijn. Maar dan komen er hopelijk nieuwe mooie projecten en wegen om te bewandelen.

GIRL IS VANAF 1 NOVEMBER TE ZIEN IN DE BIOSCOPEN.

• Deel