Vrijdag 24 juni zie je op NPO 3 een van de mooiste films van 2017. Maar echt! Volwassen worden, opvoeding, generatiebotsingen, seks, seksekloven...: het smelt in 20th Century Women samen in een nostalgische seventies vibe vol humor, ontroering, rake oneliners en een topcast!

In theorie weten we dat onze ouders (als je geluk hebt) alles goed bedoelen, van ons houden en het beste met ons voor hebben. In de praktijk plakken we ze echter weleens graag achter het behang en vragen we ons geregeld af wat die mensen bezielt. En zij andersom ook. 20th Century Women laat je dat allemaal even vergeten. En vergeven. Je moet echt van steen zijn, wil je na het zien van deze vermakelijke, ontroerende en realistische film niet meteen je ouders appen. Ze even bedanken voor alles wat ze ondanks hun tekortkomingen hebben betekend voor je. Tenzij ze het écht compleet verkloot hebben natuurlijk.

'Hoe maak ik een man van mijn zoon?'

De 55-jarige open-minded en zorgzame moeder Dorothea (Annette Benning) is ook bang om de opvoeding van haar 15-jarige zoon Jamie (Lucas Jade Zumann) volledig te verkloten. Hij heeft geen vader en tja… wie helpt hem dan om een goede volwassen man te worden die een beetje normaal en respectvol met meiden omgaat? Helemaal rond eind jaren zeventig, rond de tweede feministische golf en vlak voor de opkomst van Reagan en grote economische en culturele veranderingen. Dorothea schakelt daarom de hulp in van twee meiden met wie Jamie goed klikt: Julie (Elle Fanning), z’n mooie bff die regelmatig blijft logeren, maar Jamie wel genadeloos friend-zonet. En Abbie (Greta Gerwig), de artistieke, punky fotograaf die een kamer huurt in het enorme huis van Dorothea. Na enige tegenstribbeling (want het is een beetje weird), stemmen ze in met het plan van Dorothea en laat ook zoon Jamie hun ‘co-opvoeding’ toe. Maar het brengt ook steeds meer awkward situaties en wrijving met zich mee en de rollen draaien soms compleet om.

Het leven in een notendop

Mike Mills, die deze semi-biografische film schreef als een ode aan z’n moeder, neemt je via deze aparte opvoedconstructie mee langs alle facetten van het leven: volwassen worden, ouderschap, liefde, verdriet, loslaten, relaties, seks… alles. Met een stel levensechte personages die je de eerste paar minuten van de film al zo boeien, dat je ze beter wil leren kennen. Dorothea, Jamie, Jullie, Abbie en ook de pottenbakkende huisgenoot William (Billy Crudup) zijn échte mensen, die echte gesprekken voeren en gevoelens ervaren die we allemaal kennen. Ook de categorie feels die we soms het liefst negeren. Hun boeiende relaties en gemoedstoestanden wakkeren tijdens het kijken dan ook alle emoties aan. Humor, ontroering, verbazing, herkenning, afkeuring en bovenal een goed begrip van wat deze mensen gevormd heeft en ook nu nog drijft. Dat krijg je natuurlijk niet alleen voor elkaar met een sterk en meerdimensionaal script: de acteurs leveren stuk voor stuk ijzersterke performances die soms subtiel verhuld zitten in slechts een blik, een alleszeggende stilte of vermakelijk slechte dansmoves. Waarbij Annette Benning wel echt de show steelt in haar rol als de stoere Dorothea, die Birkenstocks en sigaretten weer cool maakt. Ze is sterk, onafhankelijk, kwetsbaar en bang tegelijk, zonder je om de oren te slaan met irritante moodswings.

Flared jeans, Talking Heads en feministische lit

Daar komt bij dat Mills z’n verhaal en personages in zo’n smaakvolle en sfeervolle vorm giet, dat je haast nostalgisch wordt naar een Instagram-vrije en (wat lijkt) onschuldigere periode die je zelf niet bewust hebt meegemaakt. Je ziet de film en verlangt ernaar bij Dorothea & Co aan te schuiven voor een dinner party met jazzy tunes in dat fan-tas-ti-sche huis waarvan elk hoekje, kleurtje, keteltje en scheef hangend tegeltje on fleek is. Je waant je door de flared jeans, bloemetjesblousen, Talking Heads T-shirts, oldtimers, mixtapes, polaroids en literatuurverwijzingen naar schrijvers als Susan Lydon ('The Policitcs of Orgasm') twee uur in de seventies.

Timelapses en regenbogen

Mills zet die authentieke feel kracht bij met allerlei passende archiefbeelden in mooie montages. Zonder dat deze aankleding en stijlgrepen ergens too much worden en het verhaal in de weg staan. Doseren is een kunst en Mills verstaat hem. Ook wanneer hij creatief speelt met timelapses in dromerige regenboogkleuren. Hij kiest bovendien het perfecte moment voor het opvoeren van de historische 'Crisis of Confidence' speech van president Jimmy Carter. Alles en iedereen in 20th Century Women wordt dan ineens in de context van de tijdsgeest geplaatst. En je beseft: het zijn niet alleen onze ouders en omgevingen die ons vormen, we zijn ook producten van onze tijd.

Must See

Ik zou nog langer door kunnen gaan over de fijne plaatjes van de zonnige Californische kust of de geweldige soundtrack die de film rijk is, maar dan wordt deze review nog langer dan de film zelf. Ga hem gewoon zien. Ouder, kind, man, vrouw, jongen, meisje; 20th Century Women zal je (als je een beetje empathisch bent en niet bang voor gevoel) grijpen vanaf de sterke opening en niet loslaten tot de bitterzoete aftiteling. Een warme, onvergetelijke en humoristische ode aan alles en iedereen die ons vormt. Zelfs de klote dingen.

20th Century Women zie je vrijdag 24 juni om 23.10 uur op NPO 3. Gemist? Dan is-ie nog 7 dagen gratis beschikbaar op NPO Start en daarna op NPO Plus.

• 20th Century Women (2017)
• Cijfer: 9
• Coming of age, biografie, humor, drama
• Duur: 1u, 59min
• Regie: Mike Mills
• Cast: Annette Bening, Elle Faning, Greta Gerwig, Billy Crudup, Lucas Jade Zumann

• Deel