Jij en je on-screen BFF Aisha kibbelen in de serie aan de lopende band, maar jullie betekenen overduidelijk ook veel voor elkaar. Wat een chemistry, alsof je naar twee zussen kijkt! Kenden jullie elkaar al voor de serie? 

Nee, totaal niet. We hebben wel een paar repetities gehad, maar eigenlijk klikte het gewoon al vanaf het eerste moment. Roziena (Salihu, red.) is heel aangenaam om mee te werken en inmiddels een goede vriendin. We hadden onlangs de première van de serie en toen hebben we het er nog over gehad dat het op beeld ook lijkt alsof we elkaar al jaren kennen. Dit is de eerste keer dat we samenwerken, maar het was echt fantastisch. Bovendien was het Roziena’s eerste acteerrol, wat ze supergoed heeft gedaan. 

Jouw personage Farah is de huisgenoot en BFF die altijd voor je klaar staat. Herken je jezelf in haar? 

Farah is drukker dan ik. Ik ben druk, maar zij is nóg drukker haha! Dat vrienden alles voor haar betekenen, en dat ze dealt met moeilijke dingen in haar leven door de clown uit te hangen, dat herken ik wel. Ik ben zelf ook wel de grappenmaker in de vriendengroep, dat komt ook door mijn ADHD. Ik sta altijd klaar voor mijn vrienden, dat vind ik heel belangrijk. En ik bescherm ze met alles wat ik heb. Daarin lijk ik wel op Farah. 

Waren er dan ook momenten waarop je dacht: wat Farah nu doet, had ik zelf nooit gedaan? 

Er waren momenten dat ik Farah te druk vond, maar daar hebben we goed over nagedacht. Fadua (El Akchaoui, regisseur) gaf mij veel ruimte om te kunnen improviseren. Het grootste deel, Farahs energie, komt natuurlijk uit mij. Maar ik heb ook veel met Fadua gepraat over Farah: ‘Wie is ze’ ‘Hoe komt het precies dat ze zo easy-going én heel scherp is in haar humor?’ En dat gingen we dan uitproberen tijdens repetities en op de set. 

‘Die set’ is Rotterdam. Hoe vond je het om daar de serie op te nemen? 

Voor het draaien nodigde Fadua ons een paar keer uit en liepen we tijdens de repetities vaak door de stad om te kijken waar we gingen filmen. En dat vond ik fijn. Ik heb daar familie wonen, maar die zag ik alleen toen ik jonger was, dus de stad kende ik niet zo goed. Ik vond het leuk om daar te filmen, het is een veelzijdige stad en zeer authentiek. Die veelzijdigheid van mensen in alle vormen en energieën vond ik heel prettig om terug te zien in de serie. I love Rotterdam, het is de enige stad in Nederland waar ik wel zou willen wonen. 

Welke scène is je eigenlijk het meest bijgebleven van de draaiperiode? 

De scène waarin ik speel dat ik een livestream doe vond ik heel leuk. Ik kon helemaal losgaan en mocht van alles uitproberen. Het was leuk om te zien dat bepaalde takes zelfs waren gestopt omdat de crew zo hard moest lachen. En verderop in de serie gaan Farah en Aisha samen een les paaldanslessen volgen. Dat vond ik ook erg leuk om te filmen. De groep vrouwen die aanwezig was had al lessen gevolgd, dus zij waren vrij serieus terwijl wij daar alleen maar gek stonden te doen. 

Lekker veel gelachen dus. Waren er ook scènes die je uitdagend vond? 

Vooral die met mijn vader (die alcoholist is, red.): dat ging allemaal veel dieper en emotioneler. Samen met Fadua besprak ik hoe we deze verhaallijn zo goed mogelijk en geloofwaardig konden vertellen. Dat vond ik een mooie en uitdagende zoektocht. Het is goed gelukt en daar ben ik blij om. Fadua is wat dat betreft ook echt een meester in het begeleiden. 

Wat maakt haar zo’n goede regisseur? 

Zij is ook actrice, naast het creatieve genie dat ze is. Ze heeft daarnaast veel mensenkennis en dat is een cadeautje om mee te werken op de set. Je voelt je als acteur veilig en dat is heel belangrijk als je een personage speelt als Farah, die in haar persoonlijkheid en leven echt tussen twee uitersten zit. Die switch van het een naar het ander is heel subtiel en Fadua vond een manier om dat op een heel geloofwaardige manier te vertellen. 

Het thema van Rotown is een bekende in films en series: zoekende twintigers die nog uitvogelen hoe het leven nou precies in elkaar zit. Maar wat maakt deze serie ondanks dat universele thema uniek volgens jou? 

In de eerste plaats dat het zich volledig in Rotterdam afspeelt, dat zie je niet vaak. Verder zie je twee beste vriendinnen die op zoek zijn naar hoe ze volwassen moeten worden, worstelen met emoties en het ook heel moeilijk vinden om deze naar elkaar te uiten. Deze struggles worden niet vaak belicht in comedy en coming-of-age. Om die emotionele grens over te gaan, kwetsbaar te zijn en te vertellen hoe het allemaal écht gaat, dat zie je niet vaak en komt in Rotown wel goed naar voren. Mede door Aisha’s voice-over; dat je echt in haar hoofd zit, helpt daarbij. 

En wat maakt Rotown nog meer speciaal? 

De manier waarop deze twee jonge vrouwen het leven een uitzoeken laat je als kijker ook nadenken over je eigen leven. Ik ben zelf 26 en heb het leven nog niet uitgevogeld: dat is ook het mooie eraan. Je ontmoet nieuwe mensen, je weet wie je vrienden zijn… je kijkt naar de wereld met een dak boven je hoofd en lieve mensen om je heen. En nu quote ik Farah: “Dan zouden we doodgelukkig moeten zijn”. Wat ben ik blij met dit project!