Sociaal gehandicapte computernerd probeert met eentjes en nullen de door geld graaiende multinationals verziekte wereld te genezen.

Ooh Mister Robot. Hiep hiep hoera Mister Robot.

Elk jaar worden we weer om de oren geslagen met een shitload aan nieuwe series en elk jaar is er altijd wel één die met kop en schouders boven de rest uit steekt. In 2014 kon die eer wat mij betreft naar Fargo, het jaar daarvoor stal Frank Underwood de show en in 2012 viel iedereen schreeuwend over elkaar heen met de claim dat ZIJ toch echt de eerste waren die Homeland hadden ‘ontdekt’.  #sneu. De absolute moetkijker van 2015 daarentegen, liet langer op zich wachten dan we op voorhand hadden gehoopt. Natuurlijk bracht Netflix ons met Daredevil eindelijk een fatsoenlijke superheldenserie, natuurlijk was Better Call Saul best ok en kwamen die gekke Italianen eerder in het jaar over de brug met het heerlijk beklemmende 1992, maar de grote “hallelujah-fok-m’n-social-life-ik-blijf-mooi-binnen-want-dit-moet-eerst-afgekeken-worden” serie zat er helaas nog niet echt tussen. Maar toen was daar opeens Mr. Robot. Ooh Mister Robot. Hiep hiep hoera Mister Robot.

 

Partime superheld
Het begon allemaal met die krankzinnige pilot. De aftrap van een verhaal over de jonge contactgestoorde computernerd  Elliot, die overdag z’n boterham verdient bij een cybersecuritybedrijf en buiten kantooruren z’n skills inzet om de wereld een beetje beter te maken. Eigenlijk een soort superhero dus, maar dan zonder het belachelijke latex pakje en de cape. Zijn ‘buitenschoolse’ online capriolen blijven niet onopgemerkt en op een dag wordt Elliot in de metro naar huis aangesproken door Christian “Moddafokking” Slater (Dachten jullie ook niet dat die inmiddels wel snuivend ten onder gegaan moest zijn?) himself! De Slate is Mr. Robot en Mr. Robot is er op gebrand om met zijn hackersgroep het verziekte bedrijfsleven dat onze samenleving al zo lang in haar zakkenvullende greep houdt, neer te halen. Go Mr. Robot!

Het zal niet de eerste keer zijn dat een veelbelovend begin uiteindelijk een plakkerige natte scheet blijkt te zijn.

Plakkerige natte scheet
Over het algemeen schrijf ik pas iets over een serie als het gehele seizoen erop zit. Het zal niet de eerste keer zijn dat een veelbelovend begin uiteindelijk een plakkerige natte scheet blijkt te zijn. Maar Mr. Robot… Mein lieber Gott mensen kinderen, Mr. Robot… Volgens mij heb ik tijdens de zestig minuten durende pilot geen één keer ademgehaald. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatste zo’n absurd vet gruwelijk fantastisch geweldige eerste aflevering van een serie zag. Er staan bij mij thuis geen heilige geschriften in de boekenkast, maar je zou als atheïst toch bijna op de knieën vallen en om het even welke God met tranen in de ogen smeken om heel veel meer van dit. Meteen bij de ongemakkelijk monotone voice-over van Elliot aan het begin was het voor mij al raak:

What I’m about to tell you is top secret. A conspiracy bigger than all of us. There’s a powerfull group of people out there that are secretely running the world. I’m talking ’bout the guys noone knows about, the guys that are invisible. The top 1% of the top 1%. The guys that play God without permission. And now I think they’re following me.

Schietgebedje dat z’n werk gedaan heeft
Deze zeven zinnen bleken de voorbode voor alles wat Mr. Robot ons in petto had. Het is rauw, ongemakkelijk, beklemmend en doorspekt van mysterie, maar tegelijkertijd opvallend makkelijk kijkbaar. De plot raakt aan iets waar in de hedendaagse samenleving steeds meer weerstand voor aan het ontstaan is: de graaicultuur bij de banken, het gevulde enveloppen over tafel schuiven bij de FIFA en het elkaar baantjes toekennen in de politiek en daarbuiten. Een actueel onderwerp wat op een smakelijk grimmige manier in beeld wordt gebracht. 

• USA Network (2015) 
  
• Spannende dingen rondom een sociaal gehandicapte computer hacker 
  
• 50 minuten per aflevering
  

Check FunX voor nog meer serienieuws.

---

• Deel