De Franse Antoine gaat in het door oorlog verscheurde Syrië op zoek naar zijn dood gewaande zus Anna.

Er zijn dagen dat ik wel eens vergeet te checken wat Arte allemaal aan het uitspoken is. Ik heb de Frans-Duitse zender niet steevast op mijn radar, maar misschien moet ik daar toch maar eens verandering in brengen. Dropte de thuishaven van Bad Banks eerder dit jaar nog de verrassend vermakelijke thriller Dérapages, ook No Man’s Land is er één die ik in een elevator pitch met droge ogen aan iedere Homeland-liefhebber zou aanraden. Ron Leshem – tevens verantwoordelijk voor Euphoria en het oorlogsdrama Sh’at Neila – heeft voor Arte een serie gemaakt die – zeker in de eerste afleveringen – meteen onder je huid gaat zitten. Alleen jammer dat ie halverwege een beetje ontspoort. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Lonely Planet

Jarenlang werd ze dood gewaand, maar dan ziet Antoine zijn zus Anna opeens op televisie. Althans, dat denk hij. Hij meent haar te herkennen in een item over buitenlanders die zich hebben aangesloten bij de Koerdische militie YPG. Is Anna destijds dan toch niet om het leven gekomen bij een terroristische aanslag? Is ze met stille trom naar het Midden-Oosten vertrokken, haar familie in rouw achterlatend, om daar de strijd aan te gaan met de oprukkende Islamitische Staat? Op zoek naar antwoorden vertrekt Antoine richting het grensgebied tussen Syrië en Turkije, in de hoop dat hij Anna daar aan de tand kan voelen. Hij komt echter in een situatie terecht waarvan hij op voorhand de ernst niet helemaal lekker heeft ingeschat. Misschien dat hij voor vertrek – veilig thuis in Parijs – eerst even een beetje door de Syrische Lonely Planet had moeten bladeren.

No Man's Land lijkt op weg naar een topnotering, maar...

Hinken op twee gedachten

No Man’s Land begint als een lekkere Europese no-nonsense serie vol actie en – zeer geloofwaardig – oorlogsgeweld. De zoektocht van Antoine maakt nieuwsgierig en de persoonlijke verhalen van YPG- en IS-leden zorgen voor de nodige verdieping. Ze laten zien dat de levenskeuzes die je maakt – of de keuzes die anderen voor je maken – uiteindelijk bepalen aan welke kant van de geschiedenis je staat. Daarmee lijkt No Man’s Land in eerste instantie op weg naar een topnotering, maar dan fietst Ron Leshem er opeens – geheel overbodig – een hinderlijke verhaallijn over een opdringerige Mossad-agent tussendoor. De serie verandert daardoor plotsklaps in een halfslachtige poging om Homeland te doen vergeten. Vanaf dat moment vechten twee verschillende plotideeën een beetje om voorrang en dat is niet altijd even prettig om naar te kijken. Helemaal omdat sommige verhaallijnen vervolgens nogal geforceerd aan elkaar worden geknoopt. Ondanks dat is No Man’s Land – met name vanwege het voortvarende begin – wel een serie die beklijft. Het is zeker geen Kalifat, maar desondanks prima tijdverdrijf voor mensen die niet vies zijn van een beetje spanning en sensatie.

• Arte (2020)
• Europese serie met een hoop energie en een hoog Homeland-gehalte
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel