Het idee van hyperintelligente robots die in opstand komen tegen hun scheppers (we, the people) heeft een hele rits aan toffe films opgeleverd als Blade Runner, The Terminator, The Matrix of iRobot. De chaotische nieuwe Netflix-film Outside the Wire zal dat rijtje niet halen.

Je moet écht niets te doen hebben, heel Netflix, NPO Start en Disney+ hebben uitgespeeld, of je verstand bewust dolgraag op nul willen zetten, wil Outside the Wire je twee uur lang op het puntje van je stoel houden en gedachtevoer meegeven. Of dit type film is helemaal je ding, dat kan natuurlijk ook. Sorry, alle respect. Maar een beetje geoefende kijker merkt waarschijnlijk al vanaf de openingsscène in een feest der clichés en voorspelbaarheid terecht te komen. En dat kunnen zelfs de ambitieuze pogingen tot een diepere boodschap, visuele effecten en de charismatische hoofdrolspeler -en Marvel-held- Anthony Mackie niet redden.

Robot met gevoel

Outside the Wire speelt zich af in het jaar 2036, waarin een Oekraïense burgeroorlog met Russische bemoeienis gaande is, en Amerika met soldaten en robots ter plekke is als vredesmacht. Op papier in ieder geval. De koppige dronepiloot Harp (een prima acterende Damson Idris) moet na het negeren van een belangrijk bevel verplicht een speciale training volgen in dat levensgevaarlijke oorlogsgebied. Hij komt daar onder de hoede van de 'markante' kapitein Leon (Mackie), een super fancy experimentele androïde die graag jazzy elpees luistert in z'n werkruimte, pijn en empathie voelt én zo z’n eigen opvattingen heeft over oorlogsvoering. Leo neemt Harp mee op een geheime missie om kernwapens op te sporen voordat die in de handen van rebellen komen. Maar er blijkt al gauw veel meer aan de hand en het is maar de vraag wie deze robot-officier nou eigenlijk dient. 

Koekje van eigen deeg

Dat kan een retespannend film opleveren, maar dat gaat voor Outside the Wire helaas niet op. Met het leveren van explosieve actie, brute gevechten én een overschot aan serieuze politiek-morele-sociale boodschappen schiet de film vele kanten op, maar nergens echt raak. En dat is jammer. Want het idee van een dronepiloot die zelf eens ervaart hoe is het om te vechten vanaf de grond in plaats vanachter een computerscherm, is op zich een interessante. Luitenant Harp zou zomaar zelf de ‘collatarol damage’ kunnen worden die hij normaal gesproken met een druk op de knop (en een zakje gummibeertjes op z’n bureau) aanricht. Ergens duizenden kilometers verderop, ver van het slagveld.

Leuk idee, matige uitvoering

Ook interessant is de inzet van hypergeavanceerde robots in legers: zo sci-fi is dat inmiddels niet meer. En aan dat idee hangen allerlei niet te onderschatten uitdagingen (wat nou als ze eigen beslissingen gaan nemen, zich tegen ons keren? Maar Outside the Wire heeft meer ambities: het wil ook iets zeggen over de zinloosheid en smerigheid van oorlog, de discutabele buitenlandpolitiek van Amerika, de verschillen en overeenkomsten tussen mens en kunstmatige intelligentie, en ik geloof nog iets over Russische geopolitiek. En dat doet de film met tal van clichés, eendimensionale figuren en oneliners als “War is ugly. Sometimes you gotta get a bit dirty to see any real change.” Hou op met me.

'Are we there yet?'

Begrijp me niet verkeerd. Ik kan ook echt genieten van een lekkere hersenloze actiefilm, maar niet wanneer die pretendeert meer te zijn dan dat en dat vervolgens niet waarmaakt. Dan moet je het ook op de proppen komen beter uitgewerkte personages (kunnen de Oost-Europeanen nog eendimensionaler) en een sterker scenario dat je na de aftiteling tot denken zet of doet huiveren. Outside the Wire doet tijdens het kijken vooral verlangen naar een snelle vlucht richting de aftiteling. Maar je moet onderweg helaas nog door een hoop rondvliegende kogels, rondvliegende clichés en een chaos aan personages, wisselende motieven en onlogische tegenstellingen heen. De ironie: in zo’n voorspelbare film zo vaak de draad kwijt zijn. Ik zou zeggen: als je zin hebt in een betere Netflix-actieknaller, kijk dan Extraction.

• Outside the Wire (2021)
• Cijfer: 4
• Actie, sci-fi
• Duur: 1u, 54min
• Regie: Mikael Håfström
• Cast: Anthony Mackie, Damson Idris, Emily Beecham, Michael Kelly

• Deel