Wat gebeurt er als je de administratie van een meedogenloos drugskartel niet helemaal op orde hebt en ze verhaal komen halen?

Het is inmiddels ruim vier jaar geleden dat Netflix met House Of Cards haar eerste, volledig in eigen beheer geproduceerde Original de wereld in slingerde en sindsdien is hun portfolio gestaag gegroeid. Had het aanbod van de streamingdienst bij haar oprichting nog het meeste weg van zo’n troosteloze DVD-uitverkoopbak bij de Blokker, met de introductie van de Original veranderde dat langzaam in een overload aan meer dan prima films, docu’s en series.

Daar waar ze met hun komedies nog regelmatig door de ondergrens zakken – bij tenenkrommers als The Ranch, Girlboss en Friends From College stond het huilen mij echt nader dan het lachen – weten ze met hun drama’s over het algemeen wel de juiste snaar te raken. Narcos? Zo verslavend als het witte poeder dat Pablo de grens over probeert te smokkelen. The Crown? Verpletterende schoonheid in een heerlijk koninklijk keurslijf. The OA? Verrassend bevredigende vaagheid die bij niet veel andere aanbieders een kans had gekregen. Aan die lijst met bingers kan nu ook Ozark worden toegevoegd, want dit grimmige drama met Jason Bateman in de hoofdrol – je weet wel, die grappenmaker uit Arrested Development – is er weer één die je er in twee dagen doorheen jaagt. Dat deed ik in ieder geval wel. Moeiteloos en instemmend knikkend bij alles wat ik zag. Okay, bijna alles.

Ozark had zomaar de liefdesbaby van Bloodline en The Bridge kunnen zijn.

Vestzak, broekzak, lijkzak
De volgende zin werkt het beste als je er even de stem van Jambers bij bedenkt. Overdag is hij een ietwat stoffige financieel adviseur gevangen in een langzaam doodbloedend huwelijk, maar als de wereld even niet oplet is Marty Byrde ook de man die voor een Mexicaans drugskartel bakken vol geld witwast. Je zou kunnen zeggen dat Marty zo nu en dan full blown Jekyll en Hyde gaat, zeg maar. Als de concurrentie van Pablo Escobar erachter komt dat Marty’s compagnon met wat creatief boekhouden flinke sommen pecunia naar zijn eigen broekzak heeft gesluisd, hebben we de piñatas aan het dansen. Marty weet ternauwernood zijn haggie te redden, maar moet daarvoor wel naar een afgelegen vakantiebestemming in Missouri verhuizen met een welhaast onmogelijke opdracht. Het is me allemaal wat.

Geslaagde serie
Ozark had zomaar de liefdesbaby van Bloodline en The Bridge kunnen zijn. Het vertelt het verhaal van een familie die bijna ten onder gaat aan haar eigen geheimen en het geheel is overgoten met die verstikkend blauwe visuele deken die we kennen van de betere Scandinavische thrillers. Als dat ingrediënten zijn die volgens jou niet mogen ontbreken in een geslaagde serie, dan ga je aan de nieuwste uit de Netflixfabriek een hele goeie hebben. Ook even een applausje voor het overtuigende acteerwerk van Jason Bateman.

                      

Als mensen  je zien als grappenmaker is het niet altijd even makkelijk om ook een geloofwaardige serieuze rol neer te zetten – kijk bijvoorbeeld maar naar Ross in Feed The Beast –  maar Bateman heeft daar een broertje dood aan. Hij rockt zijn rol als licht neurotische accountant als een malle en hetzelfde kan eigenlijk ook wel gezegd worden voor de rest van de mensen die op de set over een eigen trailer konden beschikken. Enige minpuntje van Ozark is dat je in aflevering 5,6,7 een beetje in een dipje komt te zitten, maar dat is niks wat een half treetje Red Bull niet op kan lossen. Rij op de weg terug naar huis dus maar even langs de supermarkt voor een flinke dosis just-in-case-cafeïne, want er moet tv gekeken gaan worden.

• Netflix (2017)
• Als je de boekhouding van een drugskartel niet helemaal op orde hebt en met de billen bloot moet
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel