Jennifer Lopez heeft momenteel een vrij dramatisch imagoprobleem te overwinnen. If you know you know! (Lees: dubieuze bodegabestellingen, wild gymhaar dat haar weer even naar de Bronx transporteert (zegt ze) en de algehele cringe die The Greatest Love Story Never Told was). Maar met de nieuwe sci-fi Netflixfilm Atlas keert ze terug naar haar grootste talent: acteren.

Door: Loeke de Waal

Atlas speelt zich af in de toekomst en Lopez speelt hoofdpersonage Atlas Shepherd, een briljante data analyst die artificiële intelligentie niet vertrouwt. Ze sluit zich aan bij een missie om een losgeslagen en terroristische robot te vangen. Maar ze blijkt een verleden met Harlan (Simu Liu) te hebben. Als alles dan helemaal misgaat en de toekomst van de mensheid op het spel staat, staat haar nog maar één ding te doen: AI toch te vertrouwen.

Eigenlijk een actrice

Het was Jennifer Lopez’s zangcarrière die haar tot een megaster maakte, maar ze heeft altijd gezegd dat acteren haar grootste passie is. In de recente dramalicious mediatornado die ontstond nadat ze haar videoalbum This is Me Now… en bijbehorende making-of documentaire The Greatest Love Story Never Told presenteerde werden echter ook weer wat ongemakkelijke interviews opgerakeld. Toen ze bijvoorbeeld in 2020 de vrouwen aan de Actress Roundtable (in haar awards campagne voor Hustlers) onderbrak om het even lekker over zichzelf te hebben. Of toen ze tegenover Robert Pattinson niet echt lekker uit de verf kwam toen het over de ‘kunst van acteren’ ging in een reeks voor Variety. Maar als je dat even allemaal vergeet is Jennifer Lopez in de juiste rol een prima actrice.

De juiste rol is wel een belangrijke disclaimer, want Lopez kan nog weleens voor de cheesy keuze gaan. Atlas ligt er een beetje tussenin. Ze staat de hele film op standje 10/10 (lees: veel dramatisch gesloten ogen, gekreun, gehuil en geschreeuw) en brengt weinig subtiliteit in haar acteren, maar weet toch mee te slepen. Ze gelooft er namelijk zelf 100% in en dat helpt als de film voor een groot deel Lopez in haar eentje in een kleine studio is.

Been there done that?

Maar het probleem met Atlas is de opzet, want in tijden dat AI écht grote stappen heeft gemaakt is het verhaal van de huisrobot die de wereld overneemt moeilijker te verteren. Dat verhaal kennen we namelijk wel, we willen nu weten wat er gebeurt als ze in onze computers, in onze zakken en in onze hoofden zitten en voor zichzelf gaan denken. Nu is dat laatste wel aan de hand, mensen moeten namelijk met hun AI ‘neurolinken’ om de krachten optimaal te bundelen. Een idee dat Atlas’ moeder ooit bedacht van mens naar AI, maar niet andersom. Omdat AI nu eenmaal dingen kan die wij mensen nooit zullen kunnen.

Uiteindelijk is ook dat een metafoor voor wat de film eigenlijk wil zeggen: je moet anderen binnenlaten voor een vol en kwetsbaar leven. Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen wordt je door de strot geduwd. Door een filosofische discussie met AI over zielen en gevoelens bijvoorbeeld. Of als de neurolink op 40% blijft hangen, omdat ze de AI emotioneel toch nog buitensluit.

Wel lijkt in een film met geradicaliseerde AI tóch de mens weer het gevaarlijkst. Daarmee probeert Atlas mogelijk ook een lans te breken voor betere regulatie. Want AI mag vooral niet in de verkeerde handen vallen.

Helaas gaat Atlas daar niet verder op in. Daardoor kijkt het wel weer lekker weg en moet je het vooral zien als een actiefilm waar je - misschien tegen de wens van de filmmakers in - weinig bij hoeft na te denken.

• Atlas (2024)
• Cijfer: 6.5
• Sci-fi
• Duur: 1u, 58min
• Regie: Brad Peyton
• Cast: Jennifer Lopez, Simu Liu, Sterling K. Brown, Mark Strong

• Deel