Stel je voor dat je alle pijn en stress zou kunnen verwijderen uit je leven en alleen nog positieve emoties zou voelen. Maar dan moet je wel even terug naar de bron van alle pijn. Yikes! In de nieuwe bioscoopfilm The Beast gaat Gabrielle ervoor. Maar wat levert het op?

Door: Valérie Hoffmann

The Beast neem je mee naar het jaar 2044 waarin AI inmiddels elke baan kan uitvoeren die mensen normaal doen. En dat heeft zelfs de voorkeur, want robots hebben in tegenstelling tot mensen geen last van heftige emoties die de werkzaamheden negatief beïnvloeden. ‘Gelukkig’ is hier voor mensen iets op bedacht: ga terug naar de pijn in je vorige levens om je DNA te zuiveren en kom op deze manier van je ‘te sterke’ emoties af. Een doodeng idee als je het ons vraagt.

Een onvermijdelijk einde

De jonge vrouw Gabrielle’s (Léa Seydoux) ziet daar wel iets in, ze wil namelijk graag een baan dat meer diepgang heeft dan alleen het checken van data: zo ongeveer het enige dat mensen met emoties nog wordt toevertrouwd.  Gabrielle voelt alleen een constante dreiging van ‘the beast’: een persoon, dier of gebeurtenis die haar leven tot een abrupt einde zal leiden. Tsja… dat past in deze 2044-wereld natuurlijk niet helemaal bij het idee van een ‘zuiver en emotioneel stabiel persoon’.  Je vraagt je als kijker natuurlijk constant af hoe Gabrielle’s ‘beast’ eruitziet en die neemt tijdens de ‘reis’ naar haar oude pijn in ieder van haar vorige levens telkens een verschillende en onverwachte vorm aan.

Verliefd in ieder universum

Doordat we naar verschillende levens uit het heden en verleden kijken, speelt de film zich ook in drie werelden en periodes af die je allemaal op hun eigen manier weten te vangen. Zo is het heden overdag een trieste, beige bedoeling, maar in de nacht poppen er excentrieke nachtclubs met felle lichten op die iedere nacht alleen maar nummers spelen van één willekeurig jaar uit de geschiedenis. In de volgende scène bevind je je weer in het Frankrijk van 1910, waar je geniet van verschillende paleisachtige woningen waarin de elite hun feesten geeft. Maar je belandt ook in 2014 in een prachtige, moderne mansion waarop Gabrielle past tijdens haar werk als model in Los Angeles.

Iets wat echter gelijk blijft in deze werelden, is dat in al Gabrielle’s levens ene Louis (George MacKay) een belangrijke rol speelt: de man die ze tegenkomt na haar eerste afspraak bij het zuiveringscentrum.  De vonken spatten ervan af bij hun eerste ontmoeting en ze blijken met elkaar verbonden te zijn in hun vorige levens. De chemie tussen de twee is zo sterk en betoverend dat het bijna verslavend is om naar te kijken. Zelfs in parallelle universums waar hun personages helemaal niet goed voor elkaar zijn, is de aantrekkingskracht onoverwinnelijk. Hoewel het verhaal vooral Gabrielle haar reis door vorige levens volgt, krijgen we via Louis ook een ander perspectief op het zuiveringsproces, hij twijfelt namelijk nog of hij dit eigenlijk wel wil aangaan.

• Deel