Bridgette's leven is een rommelige cocktail van nietszeggende baantjes, onbevredigende onenightstands en gekibbel met haar ex. Gelukkig is daar Larry.

Ik vind Showtime geweldig, omdat ze ons Dexter gaven. Okay, omdat ze ons die eerste vier seizoenen Dexter gaven, daarna hadden ze natuurlijk moeten stoppen. Op hun hoogtepunt. Wat een anticlimax waren die laatste hoofdstukken zeg. Niet te doen. Maar goed, Showtime dus. Ik waardeer ze voor hun Ray Donovan en The Borgias, maar boven alles koester ik liefde voor Showtime vanwege Shameless. Wat mij betreft één van de meest ondergewaardeerde series out there. Frank Gallagher en zijn compleet ontwrichte gezin kunnen mij niet voldoende bewierookt worden. Nu komt Showtime met een ‘komedie’ die qua vibe wel een beetje doet denken aan die Tokkies uit Chicago. Een klein beetje, want Shameless is een klasse apart. Vind ik dan. Al zou jij dat ook moeten vinden. Vind ik dan.

Aanrommelen
Als je op Facebook door de zorgvuldig uitgekozen foto’s van je ‘vrienden’ scrollt, kan wel eens de indruk ontstaan dat iedereen de droom leeft, behalve jij. Dat is natuurlijk maar schijn. De realiteit is dat we achter onze voordeuren allemaal maar een eind lopen aan te kutten, in de hoop dat we op een gegeven moment de wind een tijdje in de rug hebben. Toch? Zeg ja. Please. Ook Bridgette probeert er maar het beste van te maken. Haar leven is een rommelige cocktail van nietszeggende baantjes, onbevredigende onenightstands en gekibbel met haar ex. Gelukkig is daar Larry, haar zoontje. Een kleine dreumes van twee, waar menig vrouw nu al slappen knieën van zou krijgen. Laat staan als die kleine hartenbreker straks achttien is. Hij is het kompas in Bridgette’s chaotische leven en de reden om iedere ochtend toch weer rond een acceptabel tijdstip uit bed te stappen.

Haar leven is een rommelige cocktail van nietszeggende baantjes, onbevredigende onenightstands en gekibbel met haar ex.

Herkenbaar
SMILF is niet de meest action packed serie ooit. Het is geen kettingbotsing van krankzinnige verhaallijnen en dramatische plotwendingen. Er gebeurt eigenlijk niet zoveel. Als je de humor en de sfeer die ze proberen neer te zetten dus niet helemaal voelt, dan blijft er niet zo heel veel over om naar te kijken. Wat dat betreft kan ik me voorstellen dat niet iedereen hier lekker op gaat. Ik vind het een goede serie, omdat het inspeelt op dingen waar iedereen zich wel in kan herkennen. Ook als je geen alleenstaande moeder met een kind van twee bent. Het gaat over de soms pijnlijke zoektocht naar liefde en affectie, over hoe we allemaal behoefte hebben aan erkenning, ‘gezien’ worden, en over hoe we ons verhouden tot de wereld om ons heen. Nu moet ik even naar buiten om, al ‘kumbaya my Lord‘ neuriënd, wat bomen te knuffelen.

Petje af
Ook even een shout out naar Rosie O’Donnell. Op het acteerwerk valt sowieso weinig aan te merken, maar O’Donnell, die de manisch-depressieve moeder van Bridgette speelt, is echt weergaloos goed. Weergaloos echt, beter. Ze is zo echt, dat het soms bijna pijn doet om er naar te kijken. Ze deed me zo nu en dan denken aan Olive Kitteridge, in de gelijknamige serie van HBO. Rauw, ongepolijst, eerlijk, ongemakkelijk, alles wat karakters in series over het algemeen niet zijn. Ze vragen het me niet, maar als ik voor de Emmy’s een nominatie voor beste bijrol zou mogen geven, dan was ie voor Rosie.

• Showtime (2017)
• De struggels van een jonge, single moeder
• 30 minuten per aflevering
  

• Deel