Wat als je er door middel van een test achter zou kunnen komen wie de liefde van je leven is? Zou je het willen weten of kan daar alleen maar ellende van komen?

William Bridges bedacht voor Black Mirror de afleveringen USS Callister en Shut Up And Dance, maar één idee over de ontwikkeling van technologie – en de impact daarvan op ons leven – hield hij lekker voor zichzelf. Het was een idee waar veel meer in zat dan slechts één aflevering van vijftig minuten, een idee wat met een beetje geluk zou kunnen uitgroeien tot een heel seizoen. Bridges vroeg zich namelijk af wat mensen zouden doen als ze er – door middel van een simpele test – achter zouden kunnen komen wie de liefde van hun leven is. Zouden ze de nieuwsgierigheid kunnen weerstaan en – zo niet – wat voor gevolgen zou dit hebben? Een interessant uitgangspunt wat ook zeker een paar interessante afleveringen heeft opgeleverd. Een paar, want Soulmates is – jammer genoeg – niet van start tot finish even boeiend.

Verlossing?

Wat als je jezelf niet langer een muisarm hoeft te swipen op Tinder of door het wc-raampje naar vrijheid moet klimmen tijdens de zoveelste rampzalige blind date? Wat als je gewoon een anoniem kantoorgebouw binnen kunt wandelen, een simpel testje af laat nemen en een uur later weet of die ongeïnspireerde, ruftende zak aardappelen – naast je op de bank – écht de liefde van je leven is. Zou dat niet een hoop verspilde energie schelen? Lekker algoritmes laten uitvogelen wie het potje is bij jouw deksel. Een uitkomst – misschien zelfs wel een verlossing – of toch een potentieel horrorscenario? Soulmates vraagt het zich af en dat geeft ook thuis op de bank best wat stof tot nadenken. Als je niet oppast, sta je na het zien van Soulmates zelf je koffers in te pakken omdat de schellen van je ogen zijn gevallen. Ik waarschuw maar alvast even.

Wat als jouw spreekwoordelijke partner in crime letterlijk een moordzuchtige psychopaat blijkt te zijn?

Black Mirror: love edition

Na het zien van de eerste afleveringen is de vergelijking met Black Mirror al snel gemaakt. Niet zozeer met die rauwe Channel 4 seizoenen – waarin de Britse premier werd gedwongen om op live televisie seks te hebben met een uit de kluiten gewassen hangbuikzwijn – maar vooral met de latere, wat meer gepolijste Netflix-versie. Nog steeds confronterende – soms zelfs beklemmende – vraagstukken, alleen dan in een wat vriendelijker jasje. In tegenstelling tot Black Mirror focust Soulmates zich minder op de ontwikkeling van de technologie, maar (nog) meer op de sociale gevolgen daarvan. Het stelt bijna filosofische vragen over liefde en relaties. Wat als je soulmate niet degene blijkt te zijn waarmee je getrouwd bent? Gooi je dan je hele leven overhoop voor een naam die uit een computer is komen rollen? Of wat als jouw spreekwoordelijke partner in crime letterlijk een moordzuchtige psychopaat blijkt te zijn? Alles voor de liefde of zijn er toch grenzen? En als jouw soulmate al op vroege leeftijd komt te overlijden, heeft het leven dan nog wel zin? Zomaar wat vragen die in Soulmates de revue passeren. Als gezegd is zeker niet iedere aflevering even sterk, maar aangezien het allemaal losse verhalen zijn kun je er gewoon met hartenlust op los skippen. Altijd lekker.

• AMC (2020)
• Een soort one issue Black Mirror
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel