Soms kun je echt wel zien dat een serie goed is, maar voel je hem op de één of andere manier niet. Het familiedrama Succession is voor mij zo'n serie.

Het leven is te kort voor zoveel giftige en ziekelijk narcistische personages.

Sushi. Grote, logge Balenciaga-achtige sneakers. De Kardashians. Starbucks. Fietsen met een blauwe voorband. Zomaar wat dingen waarvan ik de populariteit eigenlijk nooit echt begrepen heb en aan dat lijstje kan nu ook Succession worden toegevoegd. Onlangs werd dit familiedrama van HBO nog gelauwerd bij de Golden Globes, maar ik voel hem gewoon niet. I know, ik ben een roepende in de woestijn, maar dat is prima. Onze horloges kunnen nu eenmaal niet altijd gelijk staan. Na het zien van beide seizoenen begrijp ik weer waarom ik – twee jaar geleden – na een aflevering of zes de handdoek wierp. Het leven is te kort voor zoveel giftige en ziekelijk narcistische personages. Als ik een onuitstaanbare eigenpijper aan het werk wil zien, kijk ik op YouTube wel even wat toespraken van Trump terug, daar heb ik geen twintig uur Succession voor nodig. Dus.

Bejaarde John de Mol

Logan Roy is een soort bejaarde versie van John de Mol. Met de inkomsten van zijn media-imperium zouden zelfs de kleinkinderen van zijn kleinkinderen tot in lengte van dagen moeten kunnen inchecken in de rehab. Hé, je bent een disfunctioneel gezin of je bent het niet. Gezien het toenemend aantal levervlekken wordt het voor de pater familias echter langzamerhand tijd om zijn troon af te staan, maar het vinden van een geschikte opvolger met dezelfde genen blijkt lastiger dan gedacht. Roy heeft vier kinderen op de wereld gezet, maar of de nieuwe CEO van Waystar Royco daar tussen zit, is nog maar helemaal de vraag.

De gemiddelde serie wordt alleen maar beter van een goeie klootviool.

Narcistische klootzakken

Succession bezwijkt bijna onder alle lofzang en complimenten en het is ook echt niet mijn bedoeling om hier geforceerd recalcitrant te doen, maar ik heb gewoon één heel groot probleem met deze serie: letterlijk ieder personage is een ondraaglijke lul van zon verduisterende proporties. Maar écht. Ik overdrijf niet. Het voelde alsof ik twintig uur lang vastzat in een volle lift op de Zuidas. Wat dat betreft valt deze voor mij in het pulletje van You, Love en The End Of The F***ing World, allemaal series die niet te harden waren vanwege het karakter van de hoofdrolspelers. Het succes van deze series is voor mij dan ook een raadsel. Waarom zou je uren van je kostbare tijd stukslaan op mensen die je in het dagelijks leven zou mijden als de pest? Is dit de 21ste eeuwse vorm van zelfkastijding? Niemand in Succession heeft iets sympathieks, iets zorgzaams of innemends. Het zijn stuk voor stuk zelfingenomen, doortrapte, achterbakse, narcistische klootzakken en dat heeft voor mij als gevolg dat het me echt helemaal niks kan schelen wat er met ze gebeurt. Ga vreemd, ga failliet, sterf, I don’t care. Begrijp me niet verkeerd, de gemiddelde serie wordt alleen maar beter van een goeie klootviool, maar Ari Gold, George Costanza en Louis Litt hadden tenminste ook nog iets likeables, iets waardoor je toch nog een beetje een zwak voor ze had. In Succession is die affectie ver te zoeken. De enige sympathieke gast – neef Greg – wordt neergezet als een complete idioot – wat hij natuurlijk ook is – en zelfs hij verandert na verloop van tijd in een egocentrische lul. Nu kun je natuurlijk zeggen dat het voorgaande alleen maar getuigt van goeie character building en overtuigend acteerwerk – true – maar het zorgt bij mij wel voor een vibe waar ik in in ieder geval heel erg slecht op ga. Menigeen denkt daar volkomen anders over, dus geef deze vooral een kans, maar ik zie nu alweer op tegen het derde seizoen.

- HBO (2018)
- Een hoogbejaarde John de Mol op zoek naar zijn opvolger
- 55 minuten per aflevering

• Deel