Het ietwat geromantiseerde leven van Queen Elizabeth onder een vergrootglas. The Crown is bevredigend slow food voor de ogen.

Een aantal jaren geleden konden bij De Nederlandse Bank alle mallen de prullenbak in, omdat voortaan niet langer de indrukwekkende coupe van onze koningin maar de gezonde, Hollandse wangen van Willem-Alexander in al het kleingeld geslagen moesten worden. Vanaf nu was het zijn beurt om in Centraal-Afrika, met veertig graden en in vol ornaat, obscure staatsmannen de hand te schudden en om onder het luid geschreeuw van de toegestroomde Oranjefetisjisten een spijker te poepen op een mistroostig dorpsplein in Veghel. Beatrix was er wel klaar mee. Beatrix ging bij de open haard Bert en Ernie truien breien voor Amalia en geef haar eens ongelijk.

Aan de andere kant van de plas stikte iemand van pure jaloezie en afgunst bijna in z’n witte bonen in tomatensaus bij het lezen over deze troonwisseling in de lokale ochtendkrant. Al decennialang oefent Prins Charles met ‘n huishoudschaar en een rol wc-papier, helemaal alleen en stilletjes snikkend op zijn kamertje, op het doorknippen van lintjes, maar zijn moeder lijkt wel van gewapend beton en weet maar van geen ophouden. Queen Elizabeth, inmiddels goed in de negentig, scheldt na ruim zestig jaar koningschap nog dagelijks de huid van de lakeien vol als het zilver niet lekker is opgepoetst en geeft de indruk pas te zullen stoppen wanneer ze haar tussen zes planken Buckingham Palace uit dragen. Zestig jaar op de troon, zestig jaar familiedrama, politieke schandalen en andere verhalen. Daarin zag Netflix een “realitysoap” waar de Bold And The Beautifuls van deze wereld zich één voor één op stuk zouden bijten en daarom komen zij dus op 4 november met The Crown.

God save the Queen
Het is 1951 en na een flinke sabbatical kan Winston Churchill zich bij de gemeente voor de tweede keer laten inschrijven als bewoner van 10 Downing Street. De kostuums, de heerlijk hysterische interieurs, de soms oogstrelende shots… het oog voor detail in The Crown is gewoon belachelijk. Joeg hij als Prime Minister van 1940 tot 1945 al de Duitsers de stuipen op ‘t lijf, nu staat ‘t uit het naoorlogse slop trekken van het wat in verval geraakte Koninkrijk bovenaan de to-do list. Pittige klus. Helemaal als je bedenkt dat Winston zelf óók niet echt in de meest blakende vorm verkeert. De redder des vaderlands is verworden tot een strompelende verzameling dichtgeslibde aderen, maar dat is nog niks vergeleken met de toestand van zijn baas, King George, die gaat namelijk dood. Je kunt dat baas boven baas ook té letterlijk nemen. Maar goed… dood dus. Het is aan zijn dan pas 26-jarige dochter Elizabeth om zijn schoenen te vullen en dat valt alles behalve mee. Haar voornamelijk mannelijke omgeving is er naar hartenlust op los aan het mansplainen en ook op privévlak vallen er flink wat harde noten te kraken. Daar waar ze het liefst op Chersonissos nog een paar zomers shotjes had willen slurpen uit de navels van nét iets te glibberige barmannen, staat ze nu opeens aan het hoofd van één van ‘s werelds meest vooraanstaande koningshuizen. Het kan verkeren.

Next level
Met series als War and Peace, Versailles en Vicoria was 2016 tot nu toe al een prima jaar voor mensen die met Prinsjesdag om zeven uur ‘s ochtends met koelboxen vol boterhammen met smeerworst langs de route van de gouden koets gaan staan, maar The Crown is wel echt next level. De kostuums, de heerlijk hysterische interieurs, de soms oogstrelende shots… het oog voor detail in The Crown is gewoon belachelijk. Het is ook niet voor niks dat het met z’n geschatte £ 100.000.000 één van Netflix’ duurste produkties is tot dusver, maar it shows. It shows een heel erg potje flink.

Slow food
The Crown zal geen records verbreken op de 100 meter sprint. Het is onthaasten in het kwadraat. Slow food. Wat dat betreft heeft het wel wat weg van het alom geroemde Downton Abbey. Na het tien afleveringen tellende eerste seizoen heeft Elizabeth nog maar net haar gordijnen in Buckingham Palace opgehangen, dus dat is geheel in lijn met Netflix’ ambitie om hier een langlopende, lekker wegsudderende kabbelaar van te maken. Een kabbelaar met de aanstelling van de Iron Lady, de schermutselingen rondom de Falklandoorlog en natuurlijk de ontwapenende glimlach van Lady Di nog in ‘t verschiet. Genoeg om naar uit te kijken dus, maar eerst maar eens de tanden zetten in seizoen één. Zou ik doen. Is de moeite. Zeer.

• Netflix (2016)
  
• Het flink geromantiseerde leven van Queen Elizabeth onder een vergrootglas.
• 50 minuten per aflevering
  

Check FunX voor nog meer serienieuws.

• Deel