Netflix blijft in een ongenadig tempo nieuwe series de wereld in smijten. Zo nu en dan krijg je alleen wel een beetje het gevoel dat kwantiteit het steeds vaker begint te winnen van kwaliteit.

Harlan Coben is dan wel geen Stephen King of Agatha Christie, zijn levendige fantasie wordt de laatste jaren steeds vaker gebruikt voor het maken van series. Soms begint hij met een leeg A4’tje – zoals bij The Five en Safe – en soms vormt één van zijn boeken de basis voor een nieuwe thriller. Samen met scenarioschrijver Danny Brocklehurst is hij een beetje de Bassie en Adriaan van de televisiewereld, want zie je de naam van Coben op de filmposter staan, dan hobbelt Brocklehurst er waarschijnlijk achteraan. De twee bundelden eerder al hun krachten voor The Five en Safe en ook voor de verfilming van Coben’s boek – The Stranger – hebben ze de handen weer ineengeslagen. Voor sommigen is de hernieuwde samenwerking tussen Coben en Brocklehurst het beste nieuws sinds de reünie van Twan en Willem, maar mijn hart gaat er – zeker na het zien van alle afleveringen – niet heel veel sneller van kloppen. Dus. Dan weten jullie dat alvast.

Even over je vrouw…

“Je vrouw was helemaal niet zwanger. Zowel de zwangerschap als haar miskraam waren één grote leugen.”. Niet helemaal de ontboezeming waar Adam Price op had gerekend toen een onbekende vrouw een gesprekje met hem aanknoopte in de voetbalkantine van zijn zoontje. “Misschien moet je ook maar even een DNA-test doen om te zien of je twee zoons überhaupt wel over dezelfde genen beschikken.”. En weg was ze. Nadat hij is gestopt met hyperventileren en een avondje spitten door de administratie alleen maar voor meer vraagtekens heeft gezorgd, besluit Adam zijn vrouw – Corrine – met zijn bevindingen te confronteren. Achteraf misschien niet de allerbeste beslissing, want vanaf dat moment stort Adam’s hele leven als één groot kaartenhuis in elkaar.

Het is meer een wiskundige formule verkleed als serie.

Zielloze formule

Online klinkt nogal wat geschal van de loftrompet, maar persoonlijk begrijp ik het enthousiasme rondom The Stranger niet echt. Ja, zo op het eerste gezicht lijken de verhalen van Harlan Coben een ingenieuze puzzel – misschien zijn ze dat tot op zekere hoogte ook wel – maar als je er wat langer bij stilstaat is de som der delen eigenlijk volslagen belachelijk. Nagenoeg ieder karakter in zijn series heeft een krankzinnig geheim – dit was in The Five en Safe namelijk ook al het geval – en al die verschillende verhaallijnen haken ‘toevallig’ ook nog eens naadloos in elkaar. Het maakt het geheel nogal onwaarschijnlijk en daarmee – voor mij – ook compleet ongeloofwaardig. Ik heb nooit bij Coben thuis op de wc gezeten, maar ik durf met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te zeggen dat daar geen tegeltje met ‘less is more’ aan de muur hangt. Daarnaast vind ik het cinematografisch ook een vrij ‘koude’ serie. Afgezet tegen soortgelijke titels uit Scandinavië is The Stranger meer het speurders equivalent van EastEnders. Het is nogal basic allemaal en wordt qua manier van filmen nergens echt interessant of spannend. Het ontbreekt deze nieuwste Netflix Original dan ook een beetje aan soul. Aan grinta. Het is meer een wiskundige formule verkleed als serie. Een verzameling verbindingen zonder hart. En dan hebben we het nog niet eens gehad over dat belachelijke einde.

• Netflix (2020)
• Een compleet ongeloofwaardige overdaad van perfect in elkaar hakende geheimen.
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel