Nadat zijn vader onder mysterieuze omstandigheden is overleden, besluit zijn zoon niet te rusten tot de onderste steen boven is.

Complottheorieën zijn over het algemeen niet de meest plausibele theorieën.

George Bush vloog die twee Boeings nog net niet zelf de Twin Towers binnen, maar Amerika was wel het meesterbrein achter de aanslagen op 11 september. Het was een vooropgezet plan om een oorlog te verantwoorden die Junior’s presidentschap nog een beetje allure moest geven. De Shell’s en ExxonMobil’s van deze wereld hebben in het geheim de bedenker van de eerste op water lopende verbrandingsmotor omgelegd, zodat ze eerst alle olievelden in het Midden-Oosten tot de laatste druppel leeg kunnen slurpen. “That’s one small step for man, one giant leap for mankind” werd niet uitgesproken op de maan, maar in een achterafstudiootje in Hollywood. Als ze Armstrong daar niet van een keukentrapje hadden laten struikelen, hadden de Russen waarschijnlijk als eerste hun nationale driekleur in de maan geprikt.

Complottheorieën zijn over het algemeen niet de meest plausibele theorieën. Veel mensen nemen ze dan ook met een flinke korrel zout. Niet in de laatste plaats omdat ze vaak komen van figuren met een aluminium hoedje op. Toch dropt Errol Morris, de koning van de onderzoeksdocumentaire, voor Netflix nu een krankzinnig verhaal wat zo maar eens waar zou kunnen zijn. Het schetst een beeld van de CIA waar zelfs Carrie Mathison koude rillingen van zou krijgen. Spannend!

Zoeken naar antwoorden
Op een druilerige najaarsdag in 1953 krijgt de negenjarige Eric Olson te horen dat zijn vader door een noodlottig ongeluk om het leven is gekomen. Frank Olson, biochemicus voor het Amerikaanse leger, is tijdens een zakenreis uit het raam van zijn hotelkamer gevallen en als een rijpe tomaat op trottoir uiteengespat. Dat is nog eens pech hebben. Kleine Eric voelt aan zijn water dat er iets niet helemaal in de haak is, maar zijn aangeslagen moeder wringt zich in onmogelijke bochten om het gespreksonderwerp uit de weg te gaan. Tot de zomer van 1975…

Na de hele Watergate-affaire worstelt de regering met ernstige integriteitsproblemen. Ook de CIA ligt zwaar onder vuur na beschuldigingen van illegale activiteiten op Amerikaans grondgebied en op last van president Ford wordt de inlichtingendienst eens goed doorgelicht. Uit het daarop volgende Rockefeller Report wordt duidelijk dat de CIA dubieuze LSD-experimenten heeft uitgevoerd en dat Frank Olson na een slechte trip zelfmoord heeft gepleegd. Even lijkt het alsof de familie Olson na 22 jaar eindelijk duidelijkheid heeft, maar als ook dit verhaal een schaamteloos rookgordijn blijkt te zijn, ontbrandt voor Eric een bijna obsessieve zoektocht naar de waarheid. Hij raakt verwikkeld in een doolhof van doofpotaffaires, dreigementen en staatsgeheimen die het daglicht nauwelijks kunnen verdragen.

         

Wormwood is een soort Ivo Opstelten verkleed als docu.

Slome Agatha Christie
Het verhaal van Frank Olson had ook gewoon uit de pen van Agatha Christie kunnen komen. Je moet jezelf er zo nu en dan aan helpen herinneren dat dit allemaal echt gebeurd is. Dat komt waarschijnlijk ook omdat Wormwood, met de toevoeging van gescripte scènes, heel erg serie-achtig aanvoelt. Het is een soort The People v. O.J. Simpson, gecombineerd met historisch materiaal en commentaar van de betrokken partijen. Ik vond dat wel lekker wegkijken, maar er zullen zeker mensen zijn die deze veel te traag vinden. Een soort Ivo Opstelten verkleed als docu. Als je even snel met het verstand op nul een serietje wil snacken, dan is dit hem inderdaad niet. Op de 100 meter gaat Wormwood geen potten breken, zeg maar. Het is er meer één van de lange adem, een goed ingedeelde marathon. Wie dat geduld op kan brengen krijgt in zes gangen een krankzinnig verhaal opgediend, een verhaal met een ietwat onbevredigend einde. Dat dan weer wel.

• Netflix (2017)
• Complottheorie galore
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel