Danny Ghosen is voor Danny in Arabistan afgereisd naar de Arabische wereld. Wij zijn erg benieuwd en legden hem wat vragen voor.

Vanaf 10 november gaan we jouw nieuwe programma Danny in Arabistan zien op NPO 3. Waar gaat het over?
We maken een zesdelige serie over de Arabische wereld. We gaan eigenlijk een kijkje nemen in het leven van jongeren in Palestina, Libanon, Tunesië, Egypte, Jordanië en staan nu op het punt van vertrekken naar de Arabische Emiraten. We gaan dus van heel veel armoede naar een zeer luxe land. Per aflevering wordt een land belicht. En per land behandelen we meerdere thema’s. Wat doen mensen daar? Onder welke omstandigheden leven ze? Wat motiveert ze? Wat zijn hun dromen? Gewoon de normale dingen die wij hier in Nederland ook meemaken. De alledaagse struggles die zij daar hebben, hebben wij hier ook.

Je bent zelf van Libanese afkomst. Spreekt Arabisch. Hoe persoonlijk is dit programma?
Het is niet zozeer persoonlijk, maar ik wilde dit al wél heel graag al heel lang doen. Dit is wel een hele andere kant van mij, die ik nog niet eerder heb laten zien. Mensen kennen mij natuurlijk als de doorzettende, soms vervelende journalist. Ik vind het heel spannend om te zien hoe mensen daar op gaan reageren. Ik hoop dat het goed in de smaak valt.

Laat je die ‘vervelende journalist’ dan thuis?
Nee, hoor. Het is een journalistiek programma, met een human interest insteek, over jongeren in de Arabische wereld. Dus het is niet zo van: “Kijk hoe leuk het hier is in Egypte! Kijk de piramides, hoe prachtig!” Nee daar gaat het niet over. Het gaat over de moeilijkheden, maar ook de leuke dingen. Er komt bijvoorbeeld een nieuwe muziekstijl op vanuit de getto. Door jongens die grote sterren aan het worden zijn in de Arabische wereld. En daar gaan we dan een dag bij meekijken. We duiken in het leven van de jongeren daar.

Denk je dat de kijker dankzij dit programma een ander beeld zal krijgen van de Arabische wereld?
Ik weet niet of het beeld dat de gemiddelde Nederlander heeft van de Arabische wereld iets gaat veranderen, maar dat is ook niet het doel van het programma. En we kunnen natuurlijk nooit een compleet beeld geven in 40 minuten. Maar wel een uitgebreid en gemixt beeld. De Arabische wereld is veel groter dan alleen dat stukje dat we op het nieuws zien. Ik hoop dat de mensen dit zien en dan beseffen dat de Arabische wereld niet alleen bestaat uit idioten die zichzelf opblazen, maar dat er ook gewoon normale mensen zijn die elke dag opstaan en er het beste van proberen te maken. Net zoals we hier in Nederland ook proberen te doen. Sommigen wordt dat onmogelijk gemaakt, of het nou een dictator of een terrorist of armoede is, maar het zijn allemaal gewoon normale mensen die in andere omstandigheden leven.

We willen een reëel beeld laten zien van hoe het er daar aan toe gaat. We hebben geen keuze gemaakt in positief of negatief. We hebben gewoon gekeken naar de verhalen die wij willen meegeven aan de Nederlandse kijker. Kijk, van een hoop ellende zijn we weggebleven, want dat zie je elke dag in het nieuws.

"In de meeste, of eigenlijk alle Arabische landen bestaat persvrijheid niet. Dus je moet als journalist anders omgaan met de omstandigheden. Dat was voor mij de grootste uitdaging."

Hoe reageerde men op jou? Op een journalist?
Pers is niet erg welkom in sommige landen. Dat is moeilijk. Bijna alle landen konden we in principe redelijk makkelijk binnen komen, alleen filmen is moeilijk en bepaalde onderwerpen kun je beter niet over praten. Je wordt gewoon continu in de gaten gehouden. Persvrijheid is hier in Nederland hartstikke goed geregeld. In de meeste, of eigenlijk alle Arabische landen bestaat persvrijheid niet. Dus je moet als journalist anders omgaan met de omstandigheden. Dat was voor mij de grootste uitdaging. In Jordanië bijvoorbeeld, kun je niets over de koning vragen, behalve dan hoe goed hij wel niet is. Als je iets anders vraagt over de koning, of als die mensen iets negatiefs zeggen, dan word je gewoon opgesloten. Daar moet je ook mee uitkijken. Dat is een uitdaging om te maken.

Zijn grotere, politieke thema’s dan wel bespreekbaar? En komen die aan bod?
Jawel. In Libanon zijn Syrische vluchtelingen bijvoorbeeld niet geliefd. In Nederland heb je een groep mensen die zeggen: “er zijn al genoeg vluchtelingen”, maar in Libanon is het bijna 90, 95% van de bevolking die dat zegt. Aan de ene kant spreken we een Syrische vluchteling die gepest wordt en zijn huis niet meer uit durft te komen, maar we spreken dan ook een Libanese jongen die zegt: “Ik help deze mensen”. Er zijn nare dingen, er zijn goede dingen. Er zijn ook mensen die goede dingen doen in nare situaties. Dit is een mooie mix van die verhalen. In de Emiraten zullen ook onderwerpen als vluchtelingen wel aan bod komen. Ik neem ook dingen mee vanuit Nederland. Heel veel mensen hier begrijpen niet waarom er daar geen vluchtelingen opgevangen worden. Dat soort vragen ga ik daar ook stellen. “Waarom laten jullie hier die mensen niet komen wonen of werken? Want in Europa gebeurt dat wel.”

"In Tunesië is het ons gelukt om jongeren te spreken die vijf maanden hebben vastgezeten…en waarom? Omdat ze homoseksueel zijn."

En taboes?
We hebben jongeren aan het woord gelaten die daar worden opgepakt vanwege hun geaardheid. In de hele Arabische wereld heb je natuurlijk ook gewoon homo’s en lesbiennes. Alleen niemand durft iets voor de camera te zeggen. In Tunesië is het ons gelukt om jongeren te spreken die vijf maanden hebben vastgezeten…en waarom? Omdat ze homoseksueel zijn. Dit is hoe het er aan toe gaat en dat willen we aan de kijker laten zien.

Al die mensen hebben één ding gemeen. Ze willen allemaal weg uit het Midden Oosten. Er is veel armoede, er is veel werkloosheid, heel veel onzekerheden. Dat is de enige overeenkomst die ik kon vinden tussen al die mensen. Ze willen allemaal vluchten uit hun situatie.

Dat schept een treurig beeld...
Ik ging er heen met het idee: “Het komt wel goed daar. Er zijn ruzies geweest, Syrië staat natuurlijk in brand, Palestina-Israël is al een hele tijd zo, Egypte gaat het misschien beter nu”. Maar ik moet zeggen dat het Midden Oosten er echt heel slecht aan toe is nu. Ik weet niet of het daar binnen afzienbare tijd goed gaat komen. In Tunesië hebben we een jongen gesproken die er serieus over nadenkt om met ISIS te gaan vechten. Er is geen werk, de regering kijkt niet naar me om, wat moeten we anders? Als die gasten ons geld geven, dan laat ik mijn baard wel groeien en ga ik mee vechten. Mijn familie moet ook eten. Dat baart toch wel zorgen.

---

Danny In Arabistan: vanaf 10 november elke donderdag om 21:00u bij NTR op NPO 3