Advies aan mijn achttienjarige ik, met Melody Klaver

We’ve all been there: achttien jaar en aan het twijfelen over jezelf, je keuzes en eigenlijk je hele leven. Wat is het beste advies dat je op dat moment kunt krijgen? Redacteur Sanne Albers vraagt inspirerende vrouwen wat dit voor hen geweest zou zijn. Deze week met actrice en schrijfster Melody Klaver (32).

Ze heeft een Gouden Kalf (2019) op haar naam staan en werd eerder op haar veertiende al genomineerd voor deze prijs, als jongste genomineerde ooit. Melody speelt sindsdien in verschillende Nederlandse films en series. Op dit moment kun je haar onder andere zien schitteren in Arcadia, de spannende KRO-NCRV dramaserie. “Er komen allemaal toffe dingen uit waar ik hard aan heb gewerkt. Ik voel me goed en zit lekker in mijn vel.” Kortom, een mooi moment om van Melody te horen welke levensles ze haar achttienjarige zelf nu zou geven.

Grote filmrollen en gekke bijbaantjes

Op die leeftijd woonde Melody op zichzelf in Amsterdam. Ze nam na het behalen van haar vwo-diploma een tussenjaar en was bezig met acteren. Filmrollen wisselde ze af met bijbaantjes. “Ik werkte onder andere in koffietentjes, pannenkoekenhuizen en als doorbitch. Ik heb destijds echt van alles gedaan.” Bij haar thuis was het elke dag feest. “Iedereen kwam langs, want ik was de eerste van mijn vriendengroep met een eigen huis.”

Het ging goed en slecht tegelijk

Ze noemt het zelf haar ‘roerige tienerjaren’. “Het ging goed en slecht tegelijkertijd omdat ik privé het nodige te verwerken had.” Melody doelt op het verlies van twee dierbaren. Op haar zestiende verloor de actrice haar toenmalige vriend Timo. Hij was militair en kwam om het leven bij een zelfmoordaanslag in Uruzgan. Op haar achttiende kwam de volgende klap: haar vader overleed zes weken nadat hij de diagnose kanker kreeg.

Vluchten voor emoties

“Het zorgde ervoor dat ik heel graag wilde voelen dat ik leefde en er alles aan deed om mijn jeugdigheid vast te houden. Ik vluchtte voor mijn emoties, want zolang ik met andere mensen was hoefde ik niet naar binnen te keren. Daarnaast wilde ik loskomen van mijn verhaal en vond ik het vooral belangrijk dat mensen mij leuk, gek en gezellig vonden.”

Wilde avonturen beleven

“Enerzijds heb ik fijne herinneringen aan die tienertijd, want ik heb mooie, wilde avonturen beleefd en kan zeggen dat ik echt heb geleefd. Van gratis naar binnen sneaken op festivals, thuiskomen met een piercing in m’n pols tot een kroegavond die eindigt in een vakantie naar Barcelona, het was ongelofelijk. Ik weet nog dat ik de avond voor mijn auditie voor de Toneelacademie Maastricht tot vijf uur heb doorgehaald. Om zes uur stond mijn vriendin op de stoep om me op te halen. Dat zou ik nu nooit meer doen. Toen was ik achttien en dacht ik dat ik de hele wereld aankon. Als ik terugdenk aan deze momenten krijg ik een goed gevoel, maar achteraf had ik niet zo roekeloos moeten vluchten in uitgaan en andere ongezonde afleiding.”

Haar lang-leve-de-lol-houding heeft zich uiteindelijk tegen Melody gekeerd. “Mensen dachten dat het mij allemaal niet zoveel deed en hadden een oordeel over mij. Er werd constant tegen mij gezegd dat dit niet de juiste manier was om te rouwen. Maar het was mijn overlevingsinstinct.”

“Mensen verwachten dat je na een traumatische gebeurtenis thuis in een hoekje gaat zitten huilen. Om vervolgens een half jaar later alles naast je neer te leggen en weer door te gaan. Zo werkt het niet. Tieners vluchten vaak in heftige dingen zoals drugs, alcohol of seks na een traumatische gebeurtenis. Vervolgens schamen ze zich hiervoor. Ik schaamde mij ook want ik wist dat ik mij niet gedroeg zoals het hoorde."

Je hoeft je niet te schamen

“Ik had op mijn achttiende graag gehoord dat het normaal is dat ik bepaalde gevoelens uit de weg ging en mij daar niet voor hoefde te schamen. Dat iemand tegen me had gezegd: hoe jij je voelt en gedraagt is oké. Hoe je voor jezelf zorgt is misschien niet oké, maar wel begrijpelijk en het zal beter worden. En als je je veroordeelt voelt, dan is dat alleen maar omdat mensen niet weten hoe het is om in jouw schoenen te staan.”

Die boodschap heeft Melody in 2021 opgeschreven in het boek ‘Een doodgewone nachtvlinder’. Een boek over een jonge, succesvolle schrijfster die zich na een traumatische gebeurtenis in het Amsterdamse nachtleven stort. Door drank, drugs en nieuwe vrienden glijdt ze bijna de afgrond in. “Het is een boek dat ik zelf graag gelezen had toen ik achttien was. Het verhaal is fictief, maar de gedachten en emoties waar het hoofdpersonage doorheen gaat, komen uit mijn hoofd. Het laat zien wat ik heb meegemaakt en hoe ik het heb overleefd.”

Mijn moeder vond het confronterend om het boek te lezen

Het boek, wat begon als een creatief project in between jobs, werd Melody’s manier om aan vrienden en familie uit te leggen wat er al die tijd in haar omging. “Ik ben super extravert, maar zeg niet veel. Belangrijke dingen kan ik moeilijk verwoorden of ik maak er zoveel woorden aan vuil dat de boodschap verdrinkt.” Tot de publicatie durfde Melody het boek alleen aan haar moeder te laten lezen. “Die vond het confronterend. Ze kreeg een kijkje in mijn positieve en negatieve ervaringen uit die tijd. Dus aan de ene kant was het leuk en zei ze met een knipoog: ‘Als ik had geweten dat je dit allemaal uitspookte’. Maar natuurlijk was het af en toe ook even slikken.”

Troostende berichten

Sinds de publicatie van het boek ontvangt Melody veel mooie berichten van jongeren die zich herkennen in haar verhaal. “Ik kreeg laatst een berichtje van een meisje dat net zo’n destructief randje als Noé (hoofdpersoon uit het boek, red.) en mij heeft. Door mijn boek voelde ze zich begrepen. Het gaf haar kracht dat Noé na een traumatische gebeurtenis doorgaat met haar leven.”

Het begin van het verwerkingsproces

Melody is blij dat ze jongeren kan helpen met haar verhaal. “Het troost mij dat er op deze manier toch iets positiefs uit mijn ervaringen komt. Voor mij was het schrijven van het boek het begin van mijn verwerkingsproces. In de jaren op de toneelschool heb ik al geleerd mijn emoties aan te gaan en naar binnen te keren. Het was in die zin mijn therapie. Maar door het schrijven van het boek kwam alles weer naar boven. Ik denk dat zo’n verwerkingsproces altijd door blijft gaan en hoe ouder je wordt, hoe meer het aan de oppervlakte komt. Wie weet kan ik in de toekomst een film of serie maken van mijn verhaal en zo nog meer mensen bereiken voor wie ik wat kan betekenen. Als ik daaraan denk begint er een vlammetje in mij te branden.”

Portretfoto Melody: Isabel Sanchéz Olid

Overige foto's: archief Melody

• Deel