Advies aan mijn achttienjarige ik, met Zeynep Dag
- Artikel
- 26 mei 2023
- 4 minuten leestijd
We’ve all been there: achttien jaar en aan het twijfelen over jezelf, je keuzes en eigenlijk je hele leven. Wat is het beste advies dat je op dat moment kunt krijgen? Redacteur Sanne Albers vraagt inspirerende vrouwen wat dit voor hen geweest zou zijn. Deze week met ondernemer en schrijver Zeynep Dag (32).
Sinds Rihanna de door haar ontworpen hakken bestelde, gaat Zeyneps schoenenmerk Alzúarr als een speer. Wereldberoemde celebrities lopen weg met haar schoenen en bestellingen komen uit elke hoek van de wereld. Ondertussen richtte ze ook nog haar eigen fashion academy op en deze maand komt ze met haar eigen biografie.
In haar boek ‘Strijder op hakken’ deelt Zeynep haar verhaal: de eerlijke, moeilijke en nare momenten die ze meemaakte op de weg naar succes. Zo vertelt ze over zakenmannen die haar onderschatten, proberen te versieren en erger: seksueel overschrijdend gedrag. Ze duikt daarnaast in haar jeugd. Want ook als jong meisje maakte Zeynep een hoop mee. Zo verloor ze op achttienjarige leeftijd bijna haar broer, haar grote steun en toeverlaat. Dat en meer brengt ze naar buiten in haar boek. Kortom: het perfecte moment om haar te vragen welke levensles ze haar achttienjarige zelf zou geven.
Ik stond nooit stil bij mijn succes
Zeynep groeide op in een achterstandswijk in Eindhoven en zag in die omgeving veel nare dingen. Mensen die verslaafd zijn, in armoede leven of zichzelf wat aandoen, waren de normaalste zaak van de wereld. “De moeder van mijn vriendin werd bijvoorbeeld doodgeschoten in onze straat. Daar werd ik hard van. Ik realiseerde me: ‘Shit, dit wil ik zelf niet.’ Ik had grote dromen."
Keihard werken
Om haar dromen te bereiken deed Zeynep hard haar best op school. Op haar achttiende zat ze in het eerste jaar van de kunstacademie. Ondertussen was ze haar HBO-opleiding nog aan het afronden. En had ze een bijbaan bij een kinderkleding webshop. “Ik deed het allemaal tegelijk. Dus mijn tijd ging vooral op aan school en werk. Een groot sociaal leven had ik niet. Ik had maar twee vriendinnen en uitgaan deed ik bijvoorbeeld nooit.”
En toen gebeurde het ergst denkbare: haar broer kreeg een heftig auto-ongeluk en lag twee maanden in coma. Dat hakte erin bij Zeynep. “Het veranderde mijn leven. Mijn broer en ik schelen maar elf maanden. Onze band is altijd heel hecht geweest.”
het leven kan zo voorbij zijn
“Ik herinner me het moment dat ik aan de balie in het ziekenhuis stond nog heel goed. Daar stelde ik de moeilijkste vraag van mijn leven: ‘Leeft mijn broer nog?’. Dat was zo raar. Alles wat ik sindsdien heb gedaan en meegemaakt, voelt makkelijk. Het deed me realiseren dat ik echt moest gaan voor mijn dromen, want het leven kan zo voorbij zijn. Gelukkig herstelde hij, maar die schok bleef ervoor zorgen dat ik nog veel harder ben gaan werken. Daarin ging ik heel ver.”
“Soms vergat ik gewoon te eten omdat ik zo druk was met school. Ik ben daardoor zelfs een keer flauwgevallen en met de ambulance afgevoerd. Mijn ouders en broer zeiden regelmatig dat ik rustig aan moest doen, maar ze konden mij nergens van weerhouden. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, moet dat zo gebeuren. Later zag ik pas in dat dat niet gezond was.”
Een succesverhaal
“Het keiharde werken heeft er wel voor gezorgd dat ik nu sta waar ik sta.” Na het afronden van haar opleiding wordt Zeynep namelijk op haar 22e de jongste docent aan de opleiding kunstgeschiedenis. Als ze daar moet stoppen en het als freelance schoenenontwerper maar niet wil lukken om haar designs aan de man te krijgen, besluit ze haar eigen bedrijf op te richten. Op haar 27e lanceert ze Alzúarr. De rest is geschiedenis.
Ik had beter voor mezelf moeten zorgen
“Mijn advies voor mijn achttienjarige ik is: ‘Je mag meer genieten!’. Dat heb ik toen echt niet gedaan. Alles draaide om hard werken. Op school en bij mijn bijbaan. Ik had graag meer leuke dingen gedaan. Niet perse uitgaan of meer vrienden maken, want ik ben niet zo’n heel sociaal persoon. Maar ik had wel meer rust moeten nemen en beter voor mezelf moeten zorgen.
"Ik realiseerde me bijvoorbeeld nooit dat het knap was wat ik deed: twee studies tegelijkertijd volgen en nog werken. Het schrijven van het boek heeft ervoor gezorgd dat ik trots ben op mezelf. Ik weet nu dat ik heel wat heb bereikt.”
