Dit is hoe biculturele vrouwen het land zou leiden als minister-president
- Artikel
- 01 nov 2024
- 8 minuten leestijd
Terwijl Kamala Harris zich klaarmaakt voor een mogelijk historisch presidentschap, vroegen wij ons af: wat zou er hier veranderen als de toekomst in handen ligt van vrouwen met een biculturele achtergrond? Deze drie vrouwen delen hun ideeën over hoe zij het land zouden leiden als minister-president.
Sladjana Mijatovic is geboren in Bosnië en Herzegovina en werkt als manager duurzaamheid bij een grote gebiedsontwikkelaar.
“In Nederland leven 900.000 mensen onder de armoedegrens, waaronder 221.000 kinderen. Als ik minister-president zou zijn, zou ik ervoor zorgen dat iedereen in Nederland een basisinkomen krijgt. Zo bieden we financiële zekerheid aan mensen die anders moeite hebben om rond te komen. Tegelijkertijd krijgen we zo meer ruimte om ons leven op een betekenisvolle manier vorm te geven. Een basisinkomen geeft mensen namelijk ook de vrijheid om te kiezen voor wat ze écht willen doen in het leven. De keuzevrijheid waar mijn ouders nooit van konden dromen, zou er dan wél zijn.”
Werken, niet dromen
“Ik vluchtte in de jaren ‘90 samen met mijn ouders van voormalig Joegoslavië naar Nederland. Mijn vader en moeder waren nog jong en moesten vanaf nul beginnen. Diploma's die hier niet erkend werden, de taal die ze niet spraken: ze hadden geen andere keuze dan direct te gaan werken om een bestaan op te bouwen voor ons gezin. Mijn ouders hebben ontzettend hard gewerkt, maar nooit de kans gehad om te investeren in hun echte talenten of passies. Dat heeft me gevormd.”
Een basisinkomen zorgt ervoor dat meer mensen eindelijk hun hart kunnen volgen
Persoonlijke ontwikkeling
“Veel mensen hebben dromen en passies die ze eigenlijk graag willen volgen, zoals het starten van een eigen bedrijf of het ontwikkelen van creatieve talenten. Veel mensen durven dat niet te doen, omdat ze de financiële zekerheid niet kunnen loslaten. Met een basisinkomen zouden mensen eindelijk de vrijheid hebben om hun dromen na te jagen zonder dat ze hun bestaanszekerheid op het spel hoeven te zetten."
Meer voor anderen betekenen
“Allerlei mensen willen zich inzetten voor hun gemeenschap, maar worden tegengehouden door financiële verplichtingen. Een basisinkomen zou die druk wegnemen en ons de ruimte geven om - voor wie dat wil - meer voor anderen te betekenen. Vrijwilligerswerk, mantelzorg, of simpelweg tijd doorbrengen met familie en vrienden: het zou een samenleving creëren waarin we meer naar elkaar omkijken."
Een samenleving waarin iedereen kan kiezen voor persoonlijke groei en ontwikkeling
Bonus
“Natuurlijk zijn er mensen die vinden dat een basisinkomen economisch niet haalbaar is. Toch zie ik het anders. Wat als we het zouden benaderen als een samenlevingsbonus in plaats van een basisuitkering? Net zoals aandeelhouders winst ontvangen van bedrijven, zouden burgers een bonuskunnen krijgen door hun bijdrage aan de economie. Als we loskomen van de kaders die we nu hebben en groots denken, zie ik een toekomst vol mogelijkheden voor Nederland.”
Naomi Zaloumis heeft Zambiaanse roots en werkt als content creator en communicatiemedewerker.
“Ik zou me richten op het aanpakken van ongelijkheden zodat iedereen mee kan doen in de maatschappij. Denk aan de verdeling tussen rijk en arm, man en vrouw, mensen met een migratieachtergrond en degenen zonder, enzovoorts. Ik heb het geluk dat ik talig ben en over een bepaalde intelligentie beschik, maar niet iedereen heeft dat voorrecht. Mijn vader, een heel intelligente man, worstelde in dit land omdat hij de taal niet sprak en de juiste papieren niet had. Ik heb gezien wat dat met iemand kan doen en hoe het je naar beneden kan trekken. Veel mensen in Nederland hebben soortgelijke obstakels.”
Polarisatie is een teken dat echte verandering eraan komt
Weg met zondebokken
“Concreet zou ik kijken naar hoe we elkaar kunnen vinden. Vaak zoeken we een zondebok voor problemen. Zo wordt bijvoorbeeld gesproken over een asielcrisis, maar de cijfers tonen aan dat er eigenlijk geen sprake is van een grote toestroom van asielzoekers. Het probleem is hoe de politiek geld voor de samenleving verdeelt. Mensen ervaren bijvoorbeeld dat er te weinig betaalbare woningen zijn, en de politiek speelt daar handig op in door migranten als de oorzaak aan te wijzen. Maar de échte oorzaak ligt in de keuzes die gemaakt worden door gemeenten en de regering, zoals het niet verplicht stellen van voldoende sociale huurwoningen bij nieuwbouwprojecten.”
Polarisatie heeft een functie
“Ik zou ook een geruststellende boodschap hebben als minister-president. We leven momenteel in een gepolariseerde samenleving. Dat veroorzaakt spanning. Maar ik denk dat polarisatie een noodzakelijke en natuurlijke stap is richting verandering. Vergelijk deze tijd maar met de grote sociale bewegingen uit het verleden, zoals de burgerrechtenbeweging in de jaren 60 of de feministische golven. Die perioden van hoog oplopende spanningen zijn vaak het begin van grote veranderingen. Zonder spanningen, komen we ook niet verder.”
Te weinig betaalbare woningen door de asielcrisis? Wat een onzin
Een socialer antwoord op geweld
“Op internationaal vlak denk ik dat we anders moeten omgaan met conflicten. Ik zie dat Nederland vaak kiest voor investeringen in defensie, terwijl er andere oplossingen zijn zoals diplomatieke gesprekken aangaan. Ik begrijp ook niet waarom Nederland nog steeds verdient aan de verkoop van onderdelen voor gevechtsvliegtuigen die gebruikt worden in Palestina. We zouden een socialer en rechtvaardiger standpunt moeten innemen, in plaats van bij te dragen aan geweld.”
De Nederlands-Marokkaanse Najat Toub-Arssi zet zich als ondernemer in voor een meer inclusieve samenleving.
“Als ik minister-president zou zijn, zou ik inzetten op verbinding. Dat is precies wat ons land nodig heeft. Een Nederland waarin iedereen, ongeacht achtergrond, zich welkom voelt en mee kan doen. We zijn zo gericht op verschillen dat we vergeten dat we allemaal hetzelfde willen: een goed leven, een kans om iets bij te dragen en een gevoel van waardering. Maar als mensen continu horen dat ze hier eigenlijk niet thuishoren, dan is het moeilijk om zich verbonden te voelen met de samenleving.”
Hoe langer je mensen aan de zijlijn houdt, hoe moeilijker het wordt om hen te betrekken
De waarde van werk en meedoen
"Wat me vaak opvalt, is hoe verschillend mensen worden behandeld, afhankelijk van waar ze vandaan komen. Kijk maar naar hoe snel Oekraïense vluchtelingen aan het werk konden in Nederland, terwijl anderen eerst jarenlang door een woud van bureaucratie moeten worstelen. Waarom zouden we diezelfde kansen niet aan iedereen geven? Ik pleit voor een systeem waarin nieuwkomers meteen aan de slag kunnen en mee kunnen bouwen aan dit land. Hoe langer je mensen aan de zijlijn houdt, hoe moeilijker het wordt om hen te betrekken."
Gelijke kansen in onderwijs
"Meer verbinding creëren begint ook in het onderwijs. We roepen allemaal dat we gelijke kansen willen, maar de realiteit is dat kinderen met een migratieachtergrond minder mogelijkheden krijgen. Ik zie het dagelijks in mijn werk, want ik spreek veel ouders die zich niet gehoord voelen vanwege hun migratieachtergrond. Doordat er niet naar hen geluisterd wordt, krijgt hun kind niet de juiste hulp. Denk aan nooit erkende hoogbegaafdheid, of een te laag ingeschat schooladvies. Waar je wieg staat, bepaalt nog te veel je toekomst. Kinderen uit achterstandswijken of met een naam als Mohammed of Achmed moeten vaak vechten voor dezelfde kansen die kinderen uit Vinex-wijken krijgen."
Stop met hokjesdenken
“Het probleem is dat we kinderen te snel in hokjes plaatsen. In plaats van te kijken naar hun talenten en wat ze nodig hebben, worden ze beoordeeld op hun achtergrond of gedrag. Ik sprak laatst een Marokkaanse moeder wiens zoon met autisme en ADHD pas na jaren de juiste diagnose kreeg, omdat zijn gedrag eerder werd afgedaan als ‘lastig’. Ik vraag me af of dat eerder was gebeurd als het kind Thomas had geheten. Dat is de realiteit waarin we leven.”
We moeten stoppen met kinderen in hokjes plaatsen en kijken naar hun talenten
Liefde in plaats van angst
"De focus ligt tegenwoordig te veel op het sluiten van grenzen en het voeden van angst, terwijl we juist verbinding nodig hebben. Ondertussen komt ook nog eens de vergrijzing op ons af en zouden we juist moeten investeren in de jeugd van nu – een jeugd die er niet wit uitziet, maar gekleurd is. Als we slim willen omgaan met de toekomst, moeten we elk talent benutten. Alleen zo komen we vooruit.”