Douaa (20) werd geslagen en vernederd in de tram: “De agent zei dat er ergere dingen in de wereld gebeuren zoals verkrachting en mishandeling.”.

De Amsterdamse Douaa (20) werd geïntimideerd, geslagen en ongewenst aangeraakt in de tram naar huis. Ondanks dat er veel getuigen waren, werd er weinig met haar aangifte gedaan. Nu hoopt ze door haar verhaal bij ons te doen aandacht te vragen voor deze vorm van geweld.

LANGE DAG

Na een lange dag stapte Douaa zoals gewoonlijk de tram in naar huis. Met oortjes in en een vermoeide houding nam ze plaats in de volle tram. Na enkele minuten werd ze plots omringd door een drietal minderjarige jongens. “Nadat ze plaats hadden genomen voelde ik dat er zacht aan mijn haar werd getrokken. Ik liet het omdat ik ervan uitging dat het per ongeluk was”. Maar het gebeurde tot Douaa’s verbazing een tweede keer: “Ik draaide me om naar de jongens en zei tegen een van hen dat hij moest ophouden. Hij antwoordde met ‘Ik was het niet’, waarop ik aangaf dat dat mij niks uitmaakte en dat wie het ook deed moest stoppen.” Na een korte woordenwisseling draaide Douaa zich weer om, waarna het opnieuw gebeurde. “Na een lange vermoeiende dag is dit het laatste wat je wilt hebben. Ik zette mijn muziek uit om alert te blijven en hoorde een van de jongens zeggen “Waarom doe je zo agressief je bent zo knap”. 

TRAMBESTUURDER

Hierna raakte ze het zat: Douaa vroeg de jongens om aan de kant te gaan zodat ze voorin bij de trambestuurder kon zitten. Daar waren ze overduidelijk niet blij mee. “Ondanks hun houding stond ik op en liep ik naar voren. Terwijl ik aan het lopen was, hoorde ik een van hen zeggen: ‘Laat maar je bent toch plat’.” 

Toen ben ik bij de deur van de bestuurder gaan zitten om er zeker van te zijn dat ze niks zouden durven doen.” Maar dit hield de jongens niet tegen: ze volgden haar naar voren. “Het was kort rustig, tot de tram tot stilstand kwam: ineens voelde ik een harde dreun tegen mijn slaap. De jongens renden snel de tram uit. Ondertussen was er oogcontact tussen mij en de trambestuurder, wat mij extra shockeerde. Ik was voorin gaan zitten, de tram zat vol en toch schoot niemand me te hulp. Ik voelde me enorm vernederd”. 

Ik was voorin gaan zitten, de tram zat vol en toch schoot niemand me te hulp

Douaa legt de verantwoordelijkheid bij de bestuurder, die niks deed om haar te beschermen. “Toen ik bij mijn halte was zei ik hem in tranen dat hij meer had kunnen en moeten doen om mij te beschermen.” Zijn reactie frustreerde Douaa alleen maar meer. Hij zei sorry maar nam zelf verder geen verantwoordelijkheid voor zijn rol. “Ik wilde de beelden van het voorval zodat ik met deze beelden aangifte kon doen bij de politie. Hij maakte duidelijk dat dit via via de politie moest en dat hij hierin niks voor mij kon betekenen. Dit terwijl hij en de halve tram getuige waren van wat er gebeurde.”

AANGIFTE

Toen Douaa thuis aankwam vertelde ze haar moeder alles. “Mijn moeder wilde gelijk aangifte doen. We belden samen de politie, die gaf aan later een afspraak met me te maken voor een gesprek. De volgende dag belden we de GVB voor verdere informatie zoals het voertuignummer.” 

Diezelfde dag belde ze vanwege de grote onduidelijkheid alsnog de politie. Zij hadden tot haar grote verbazing, zonder het Douaa zelf te laten weten, een afspraak ingepland op kantoor om aangifte te doen en een gesprek met een agent te voeren. “Alle informatie die ik had, gebruikte ik om zo onderbouwd mogelijk aangifte te kunnen doen. Tijdens het gesprek vroeg de agent of ik fysieke of materiële schade had en wat ik met de aangifte wilde bereiken. Ik gaf aan een gesprek met hun ouders te willen, zodat ze de ernst van de situatie inzien en omdat ze nog in hun ontwikkeling zitten. Vrouwonvriendelijk gedrag en intimidatie is niet normaal, al helemaal op deze leeftijd.” De politieagent ontmoedigde Douaa enorm. “Hij zei dat er ergere dingen in de wereld gebeuren zoals verkrachting en mishandeling. En dat als ik geen fysieke schade had, ik goed moest nadenken of ik wel echt aangifte wilde doen. Ik was flabbergasted maar bleef aangeven dat ik mijn aangifte wilde doorzetten en koste wat het kost hier achteraan wilde gaan.”

NIET SERIEUS GENOMEN

Na een radiostilte van een paar maanden belde Douaa opnieuw de politie: “De telefoniste gaf aan dat de politie weinig voor me kon betekenen en niks kon met de door mij aangeleverde informatie, behalve een doorverwijzing naar Slachtofferhulp. Ik gaf de hoop op. Ik ben nergens van op de hoogte gehouden en ben victim blamed door de politieagent die ik wilde vertrouwen.” 

Deze situatie heeft Douaa bewust gemaakt van de kronkels bij de politie en hoe er wordt omgegaan met de ervaringen van vrouwen. “Als dit mij een jaar eerder overkomen was, in een wat minder stabiele periode van mijn leven, weet ik niet hoe ik hiermee zou zijn omgegaan.” 

“Wat mij het meest frustreert is hoe mijn aangifte niet serieus is genomen. Het heeft me waakzamer en bewuster gemaakt en ik heb meer begrip voor mensen die wantrouwen hebben richting de politie.”

De houding van de politie ten opzichte van haar zaak, heeft ervoor gezorgd dat Douaa anders kijkt naar haar eigen handelen. “Ik raad andere vrouwen aan gelijk te filmen, tenzij het een te onveilige situatie is. Zorg dat je alles vastlegt, weet wat je rechten zijn en doe ten alle tijden aangifte, of de politie nou meewerkt of niet. Het is dan in ieder geval geregistreerd en je hebt gedaan wat je volgens de overheidsorganen moet doen.”

Zelf ook slachtoffer? Bel Slachtofferhulp op 0900-0101

Tekst: Youssra Oulad Messaoud

• Deel