Spot On. Community: Kübra Doğan
- Artikel
- 28 apr 2022
- 3 minuten leestijd
Kübra Doğan is een Turkse Nederlandse videokunstenaar en media vormgever. Haar werk richt zich voornamelijk op identiteit verkenning en zelfexpressie. Met haar werk verkent Kübra manieren om te communiceren/vertalen tussen verschillende werelden. Soms emotioneel geladen, toont haar werk vaak een sociale en culturele observatie die voortkomt uit haar levenservaringen.
De verhalen binnen mijn familie vertellen dat ik een echte huilbaby was en ik het mijn moeder destijds erg moeilijk heb gemaakt. Als kind was ik dan ook erg emotioneel en was er thuis weinig tot geen ruimte voor überhaupt leren reguleren van emoties of praten over gevoelens.
Dit resulteerde in veel innerlijk conflict, ik voelde me niet gezien of gehoord noch geliefd. Alsof ik voor iedereen te veel was, zonder ruimte voor mijn innerlijke belevingswereld. Zo rond mijn zevende vond ik een uitlaatklep voor mijn gevoelens: schrijven.
Ik was in de Intertoys met mijn moeder en zag toen een Zoop dagboek met slot in de schappen liggen. Na lang zeuren kreeg ik van haar mijn eerste dagboek cadeau en begon ik met schrijven. Ik schreef over mijn diepste gevoelens en frustraties, over ongelijkheid en eenzaamheid. Daarnaast schreef ik brieven naar vriendinnen en de jongens die ik leuk vond. Ik stuurde deze nooit op en bewaarde het allemaal onder mijn matras.
Bron: Kübra's dagboek
Rozaliene
In een pure vorm van kinderlijke kwetsbaarheid was schrijven voor mij een vorm van ontlading. Jammer genoeg werd deze uiting binnen mijn gezin niet gewaardeerd. Mijn brieven werden afgepakt, gelezen en weggegooid door mijn moeder. Mijn ouders zeiden vaak dat ik op een roze wolk leefde, en mijn gevoelens niet realistisch waren. Mijn broer en zus waren maar al te nieuwsgierig naar de inhoud van mijn dagboeken, wat ertoe leidde dat ik op mijn elfde besloot om te stoppen met het schrijven over mijn gevoelens en ervaringen..
Zo nu en dan pak ik Rozaliene (de naam van mijn dagboek) erbij om contact te maken met mijn innerlijk kind. Wanneer ik mijn teksten teruglees schrik ik van de inhoud. De volwassen ik doet al snel alsof er niks bijzonders aan de hand is, terwijl de kleine Kübra (het onderbewustzijn) onwijs is getraumatiseerd. In combinatie met innerlijke kind therapie is schrijven voor mij een essentiële tool voor heling. Expressief schrijven kan leiden tot vermindering van stress, angst en depressie; slaapritme en prestaties verbeteren; en brengt het mij meer focus en duidelijkheid.
Bron: Kübra's privé archief.
vorm van heling
Soefi-mysticus en dichter Rumi heeft gezegd dat de wond de plaats is waar het licht binnenkomt. Wanneer ik schrijven gebruik om mijn waarheden bloot te leggen, blijf ik de protagonist van mijn leven, in plaats van slachtoffer van de omstandigheden die zich voordoen buiten mijn controle. We hoeven geen professionele schrijvers te zijn om schrijven te kunnen gebruiken als hulpmiddel om de contouren van onze ervaringen te begrijpen. We hoeven alleen maar onze pen op te pakken en te beginnen.
Bestaansrecht
Schrijven is voor mij dus een middel waarmee ik uitdrukking geef aan wat er in mij leeft. Het is een soort bestaansrecht. Zevenjarige Kübra wist niet hoe ze haar recht moest claimen. 24-jarige Kübra wel. Het kunnen, durven en mogen delen van je stem, dat is iets kostbaars. En als je het dan eventjes niet weet; laat de pen je een handje helpen.