Christinemindel werd op haar tiende uit huis gezet: “Ik ben in totaal 56 keer geswitcht van woning”

De ouders van Christinemindel (18) gingen uit elkaar na haar geboorte. Jaren later werd ze uit huis geplaatst, waarna ze tientallen verschillende daken boven haar hoofd heeft gehad. “Het leuke, bourgondische kind, was er niet meer.”

Fotograaf: Rick Akkerman

“Ik had een hectische jeugd”, begint Christinemindel. “Mijn vriendinnen zouden het omschrijven als: bij Chris was het altijd spannend. Als je mij aan de telefoon had, wist je niet waar het over zou gaan en waar ik was. Soms was ik bij mijn vader, soms bij mijn moeder. Een andere keer bij mijn tante. Wanneer ik naar huis ging, wist ik niet hoe laat mijn ouders thuis zouden zijn en in hoeverre het eten klaar was. Dat laatste was er uiteindelijk altijd wel, maar ik had constant onduidelijkheid.”

Loyaliteitsconflict

“Met papa kon het nooit gek genoeg: ik was zijn enige dochter. We gingen naar het zwembad, fastfood-restaurants en leefden nogal bourgondisch: het was een en al verwennerij. Maar omdat ik zijn enige dochter was, werd hij soms té beschermend. Daardoor kon ik me opgesloten voelen. Mijn moeder liet mij daarin wat vrijer: zij had ook nog kinderen uit een andere relatie. Toch hadden mijn moeder en ik veel strijd. De sfeer in huis was vaak gespannen omdat we elkaar totaal niet begrepen. Maar aan de andere kant was er ook veel liefde, want mijn moeder en ik hebben een sterke band.” Christinemindel legt uit dat het voor haar vooral een loyaliteitsconflict was. “Wanneer ik bij mijn moeder was, wilde ik graag naar mijn vader. En andersom.” 

“Aan elke kleine misstap die ik maakte, zaten consequenties vast."

“Op een dag ben ik in een heftig conflict geraakt met mijn moeder en besloot ik naar mijn vader te gaan. Maar ook bij hem is op een gegeven moment de bom los gebarsten. Als je me nu vraagt waar die ruzie over ging, weet ik dat niet eens meer. Ik kan me nog herinneren dat ik buiten liep om af te koelen van het schreeuwen, maar vanaf daar is het zwart. Er is uiteindelijk ambulante spoedhulp bij gekomen, waardoor ik in een crisisplaatsing terecht kwam. Daar heb ik bijna een maand gezeten tussen een groep jongeren die ik niet kende.” 

Consequenties dragen

Christinemindel legt uit dat daar strakke kaders aanwezig waren: “Aan elke kleine misstap die ik maakte, zaten consequenties vast. Je moest gelijk thuiskomen na school, at elke dag op hetzelfde tijdstip, er was een poets- en kookrooster en ‘s nachts gingen alle hekken dicht. Ook moest ik elke dag om 20:00 uur een uur lang op mijn kamer zitten, zonder sociaal contact. Dit om na te denken over mijn gedrag. Dat vond ik verschrikkelijk en ik voelde me heel eenzaam. Het authentieke, extraverte en bourgondische kind in mij was er niet meer.”

"We vielen terug in het oude patroon."

Een paar weken later nam haar moeder Christinemindel mee naar huis. "Eenmaal thuis probeerden we het perfecte gezinnetje te zijn. Alle regels vanuit de crisisplaatsing werden meegenomen naar huis: ik moest elke zaterdag mijn kamer opruimen en er werd weer op hetzelfde tijdstip gegeten. Zolang we dat gedrag maar vertoonden, zouden we vanzelf het ideale gezin zijn. Maar geen enkel gezin is perfect, dus dat houd je niet lang vol. We vielen dus terug in het oude patroon waarin ik de hele tijd van mijn vader naar mijn moeder verhuisde. Uiteindelijk heeft dat op mijn twaalfde geleid tot een escalatie tussen mijn vader en mijn moeder. Daar is politie en later jeugdzorg bij komen kijken.” 

Geloof issue 

“Er werd besloten dat ik naar een christelijk pleeggezin moest. Nu ik daarop terugkijk, realiseer ik me dat ik het daar heel goed had. Maar ik was een heftige puber en heb daar nogal de boel op stelten gezet. Ik moest elke zondag mee naar de kerk en daardoor ontstond de nodige strijd. Ik geloofde namelijk niet en ik viel ook op vrouwen. Dat waren issues die niet opgelost konden worden. We hebben uiteindelijk samen besloten dat het beter zou zijn om daar weg te gaan.”

Eén grote chaos

“Hierna ben ik weer geplaatst in een crisisgezin, om zo de tijd te overbruggen. Daarna kwam ik terecht in een gezinshuis waar buiten mij nog zes andere kinderen woonden. Het was één grote chaos daar. Ik stopte met mijn kappersopleiding, had geen vrienden meer en woonde in een gat van een dorp. Daarnaast had ik in die periode ook geen contact meer met mijn ouders. Ik heb daar in totaal anderhalf jaar gewoond. Ik was inmiddels zestien en riep steeds vaker tegen mijn gezinsouder dat ik het allemaal zelf wel kon. Waarop zij aangaf: “Is goed. Succes. Je plaatsing wordt beëindigd." Dat is heel schadelijk voor mij geweest.”

Behoefte aan ouder

“Uiteindelijk heb ik de gemeente gebeld en uitgelegd dat ik geen plek had om heen te gaan. Die hebben mij een appartement voor mezelf aangeboden in een beschermd wonen-gebied. Daar zaten allerlei jongeren met enorm veel problemen. Ik hoorde glasscherven vallen, er werden bakstenen door de ramen gegooid en er werd dagelijks geblowd. Uiteindelijk ben ik ook slachtoffer geworden van seksueel misbruik in diezelfde stad, waardoor ik meteen ben weggegaan. Ik was namelijk helemaal alleen en had behoefte aan een ouder.”

"De angst dat dit fout gaat, gaat nooit meer weg."

“Na wat geschuif tussen mijn vader en moeder, ben ik uiteindelijk in een crisisgroep beland tussen ex-gedetineerden. Ik paste helemaal niet tussen deze mensen en miste nog steeds een ouder. Ik ben in gesprek gegaan met de familie van mijn vader, waarna we hebben besloten dat ik weer zou intrekken bij hem.” En daar woont Christinemindel nu nog steeds: “De angst dat dit fout gaat, gaat nooit meer weg. Maar de stabiliteit is er wel. Ik woon bij mijn vader omdat ik hier wíl wonen en dat is voor het eerst in mijn leven zo.” Alhoewel Christinemindel nu een veilige thuishaven heeft, is die reis erg lang geweest. “We hebben het weleens geteld, en met de wisselingen tussen mijn ouders staat de teller nu op 56 woningen.”

Grote impact

Op de vraag wat voor impact haar uithuisplaatsing op Christinemindel heeft gehad, is ze duidelijk. “Traumatisch. Ik schopte wel tegen de regels aan, maar ik leefde normaal. Zoals elke puber. Ik was gewoon geen probleemkind: ik was niet verslaafd en wilde ook niet dood. Ik werd zomaar meegenomen door iemand die ik niet kende, ergens afgezet waar ik nog nooit was geweest en ik moest wonen met jongeren die een heel andere achtergrond hadden dan ik. En daar moest ik me maar gewoon aan aanpassen. Ik zie jeugdzorg als een organisatie die voor veiligheid moet zorgen, maar vaak onveilige situaties creëert. Ik werd als klein meisje van tien uit huis geplaatst en had geen idee wat me te wachten stond.”

Haar verhaal

Christinemindel werkt nu al een tijdje als ervaringsdeskundige omtrent uithuisplaatsing. “Ik geef lezingen aan bijvoorbeeld pleegzorgwerkers, kinderrechters en de biologische ouders van een uithuisgeplaatst kind. Ik vind het belangrijk dat mensen zich realiseren dat dit iedereen kan overkomen. Je hoeft binnen de jeugdzorg niet per se zwanger te zijn op je zestiende terwijl je een jointje rookt. Want dat is eerlijk gezegd wel het beeld dat ik had. Mijn ouders zijn in mijn ogen de liefste mensen ter wereld. Mijn moeder heeft een carrière bij de bank en mijn vader heeft ook een doorgaanse baan. Het beeld van uithuisplaatsing is gewoon zó onjuist. Soms werkt het gewoon niet. Je kiest je ouders en gezinssituatie niet: soms is het gewoon geen match.”

"Chris maakt van shit haar mest."

“Mijn boodschap is vooral: je bent niet alleen en je bent niet de enige die hier doorheen gaat. En zoals mijn vrienden vaak zeggen: Chris maakt van shit haar mest. Oftewel: het is heel shit geweest, met veel mental breakdowns en narigheid. Maar ik probeer daar wel van te groeien. Je hebt niet minder kansen omdat je uit huis bent geplaatst en bent niet minder waard. Daarnaast kan je de liefde die je hebt gemist alleen maar bij jezelf zoeken.”

• Deel