De impact van anti-homogeweld op de LHBTQIA+ gemeenschap

Het is vandaag precies 32 jaar geleden dat homoseksualiteit door de Wereldgezondheidsorganisatie is geschrapt van de lijst met ziekten. Daarom is 17 mei de internationale dag tegen homo-, lesbo-, bi-, trans- en interseksefobie (IDAHOBIT). En dat dit soort aandacht nog steeds nodig is, weten Bram, Tiffany en Tom helaas maar al te goed. Zij zijn homo en aangevallen vanwege hun seksualiteit.

Hoe lang zijn jullie al uit de kast?
Bram: ‘’Toen ik vijftien was ben ik voor mijn ouders uit de kast gekomen. Sindsdien weet iedereen het.’’

Tiffany: ‘’Ik was achttien jaar. In het begin heb ik altijd gedacht dat ik lesbisch was. Ondertussen heb ik steeds meer het idee dat ik biseksueel ben.’’

Tom: ‘’In de zomer van 2015 ben ik het stap voor stap tegen mijn vrienden gaan vertellen. Met kerst dat jaar heb ik het tegen mijn familie verteld.’’

Zijn jullie wel eens aangevallen vanwege je seksuele voorkeur? 
Bram: ‘’Ja. Toen ik na een dagje Amsterdam in de trein zat, ben ik gedrogeerd. Degene die dit had gedaan was toentertijd een vriend van me. Hij is uit de trein gestapt toen ik knock-out was en heeft mij laten liggen. In de vier uur dat ik knock-out was, ben ik door andere jongens van al mijn bezittingen beroofd. Uiteindelijk heb ik hen op het eindstation gevonden. Ze hadden een deel van mijn spullen verstopt, het andere deel hadden ze vernield en verbrand. In eerste instantie scholden ze me uit voor allerlei homofobe dingen, maar uiteindelijk hielpen ze met zoeken omdat ik zo overstuur was.’’

Tiffany: "Helaas wel. Ik was na een feestje onderweg naar de bushalte. Ik liep hand in hand met een vriendin. We zijn allebei lesbisch, maar hebben geen relatie met elkaar. Op een gegeven moment kwamen er jongens voorbij lopen die allemaal homofobe opmerkingen maakten. Ik riep terug dat ze hun mond moesten houden. Een van de jongens kwam toen op me afgelopen en schold me uit voor kankerhoer. Voor ik het wist stond er een hele bende jongens om ons heen die op mij insloegen. Mijn vriendin was ondertussen weggerend om hulp te halen.’’

Tom: ‘’Ik jammer genoeg ook. Ik zat op de middelbare school. Aan het einde van de dag fietste ik naar huis met mijn vrienden. Ik fietste een heel stuk vooruit. Zoals gewoonlijk had ik make-up op. Dat draag ik altijd in het openbaar, dus ook naar school. Op een gegeven moment kwam er een auto met piepende banden op mij afgereden. Ik schrok natuurlijk heel erg en week uit. Ik hoorde dat de inzittenden kankerhomo en andere homofobe dingen naar mij schreeuwden. Het was echt een close call.’’


Hoe heeft dit je leven beïnvloed? 
Bram: ‘’Ik ben sinds die dag bang in het donker. Altijd, overal en met wie ik ook ben. Ik ben bang dat iemand uit de bosjes gesprongen komt om me te beroven. ’

Tiffany: ‘’Ik heb een relatie gehad met een meisje. In die tijd vond ik het soms wel lastig om haar in het openbaar te kussen of hand in hand te lopen. Uiteindelijk heb ik me hier overheen kunnen zetten.’’

Tom: ‘’Het maakt mij deels bang om make-up te dragen. Maar deels denk ik ook: what the fuck, dit mag niet zomaar gebeuren. Hierdoor wil ik juíst make-up dragen. Hopelijk zien mensen het dan en wordt het zo steeds normaler voor hen.’’

Wat vind je ervan dat je zo bent behandeld?
Bram: ‘’Vroeger deed het me wel veel. Vooral in de tijd dat ik niet wist wie ik zelf was. Veel mensen denken dat uit de kast komen het moeilijkste is, maar jezelf leren accepteren is duizend keer moeilijker. Nu sta ik gelukkig stevig in mijn schoenen.’’

Tiffany: ’’Ik vind het niet kunnen. Ik krijg nog vaak homofobe opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Waarom is dat nou nodig?’’

Tom: ‘’Onacceptabel natuurlijk. Voor mij is het normaal om make-up te dragen. Ik kan met kritiek omgaan zolang het respect er maar is. Ik ben immers ook maar een normaal persoon.’’

Trek je homofobe opmerkingen je erg aan? 
Bram: ‘’Nee, ik probeer me daarvoor af te sluiten. Als je al zo vaak kankerhomo bent genoemd, dan hoor je het op een gegeven moment niet meer. Althans, je wil het niet meer horen. Homohaat is er nou eenmaal en dat is zo onnodig.’’ 

Tiffany: ‘’Op dat moment wel, ik was net uit de kast. Je bent dan nog erg aan het struggelen met jezelf, wat er in je omgaat en hoe je daarmee moet dealen. In je hoofd vliegt het alle kanten op. Momenteel doen homofobe opmerkingen mij minder. Ik heb geleerd om het een plekje te geven.’’

Tom: ‘’Het is natuurlijk wel een persoonlijke aanval op mij. Maar ik weet niet wie de persoon was, wat voor achtergrond hij heeft en wat voor mood hij had. Je hoeft het echt niet eens te zijn met mijn kleding, make-up of manier waarop ik me uit. Zolang je me maar laat zijn wie ik ben.’’

Wat kunnen we tegen dit anti-homogeweld doen volgens jou? 
Bram: ‘’Op het moment dat het bij mij fout ging had ik alleen een vertrouwenspersoon nodig. Sommige homo’s hebben zo’n iemand niet eens. Homohaat gebeurt niet alleen door mensen op straat, maar ook bij je familie, vrienden of collega’s die je buitensluiten. En eerlijk: het doet mij veel meer pijn als een dierbare iets over mij zegt, dan dat iemand op straat mij uitscheldt.’’

Tiffany: ‘’Ik zou het misschien fijn vinden als er meer politie in de stad rond zou lopen. De binnenstad is een grote hangplek, daar moet gehandhaafd worden.’’

Tom: ‘’Ik had zelf de behoefte om te praten met iemand. Op dat moment waren mijn vrienden er voor me. Misschien is het een idee om een speciale lijn te maken om aangifte van anti-homogeweld te doen. Ook zouden we seksuele voorlichting op school kunnen aanpassen. In mijn ogen wordt de heteroseksuele relatie teveel belicht. Geef jongeren ook educatie over de LGBTQI+ gemeenschap. Zo krijg je meer kennis en acceptatie.’’

• Deel