Spacecake doen met je vader: “Hij vond het ineens lullig dat we honden maar twee keer per dag voeren”

Spacecake doen met je vader. Voor veel mensen niet heel realistisch. Tot ik dit onderwerp liet vallen tijdens de lunch met mijn vader. Hij weet niks over drugs. Maar hier zou hij wel voor openstaan. Dit leek mij de perfecte kans voor wat vader-dochter bonding.

We besluiten de spacecake op een vrijdag te doen. Dan hoeft mijn vader niet te werken en kan mijn stiefmoeder tripsitten. Dat vond mijn vader toch een fijn idee. Ik kom aan met de cakejes die ik heb gekocht in een coffeeshop en krijg nu wel kriebels. Wat als ik iets gênants zeg waar mijn pa bij is? Of erger, wat als hij iets zegt wat ik niet wil horen? Spacecake kan per persoon anders uitpakken. Ik merkte dat ik me in het begin wel even druk maakte. Je voelt je toch verantwoordelijk. Maar al snel gaf mijn vader aan dat hij er helemaal zin in had. We hadden allemaal zachte kussens verzameld en chille muziek opgezet. We waren er helemaal klaar voor. We aten beiden een cakeje en wachtten af. 

Na een uur voelde ik hem wel zitten. Ik moest om van alles lachen en merkte dat alles wat lichter voelde. Mijn vader had dit ook. En ook hij moest keihard lachen. Maar dat komt vooral omdat ik zoveel onzin aan het uitkramen ben. Ik voelde me weer even vier en wil kinderfoto’s bekijken. Dat vond mijn vader een goed idee. Alleen het zoeken werd een dingetje. We wisten op een gegeven moment niet eens meer hoeveel tenen we hadden. Mijn stiefmoeder was zo lief om voor ons op zoek te gaan. Een halfuur later hadden we het album te pakken.

Het fotoalbum was de winnaar van de avond. Het bracht wel emoties met zich mee. De lachkicks wisselden we af met diepe gesprekken. Als ik naar de foto’s keek voelde het soms alsof ik erin zat. Zo was er een foto waarop ik een papegaai vasthield. En opeens begon de papegaai op de foto te lachen.. Mijn vader zat tijdens deze lachkick met de papegaai naast mij. Hij begreep er helemaal niks van. Gelukkig was hij zelf bezig met het borstelen van de hond. Tussen het borstelen door kwamen dan opmerkingen als “Het is toch niet eerlijk dat wij mogen eten wat we willen, maar we honden maar twee maaltijden per dag gunnen.” Nog een half cakeje erbij en hij was denk ik een petitie voor de honden gestart. 

Met het fotoalbum waren we nu wel klaar. Dus besloten we te gaan Netflixen. Ik had me voorgenomen dat het leuk zou zijn om de Teletubbies te kijken. Maar dat viel tegen. De kleuren waren te fel en het beeld voelde heel druk. Wij wilden eigenlijk iets over de natuur kijken. We voelden ons allebei namelijk meer ‘verbonden’ met de wereld. We eindigden bij de documentaire ‘Oceans.’ De kwallen in de trailer gaven de doorslaggevende rol. De film was ook Franstalig, wat fijn klonk. Die Franse klanken gingen als een soort symfonie samen met de beelden. Het leek wel een musical. Ik keek niet alleen naar de documentaire. Ik maakte er deel van uit. Mijn vader voelde dat ook. We begonnen te dromen over reizen die we nog willen maken met het gezin. En kwamen in een filosofische bui. We hadden het toen over verschillende dingen. Zoals wat we nog willen bereiken, waar we trots op zijn en waar we tegenaan lopen in het leven. Het was emotioneel, maar heel fijn. Het voelde alsof er een kwartier voorbij was gegaan. Maar we zaten blijkbaar twee uur in het gesprek. 

Na zo’n vijf uur begon ik moe te worden. Het lacherige was er wel vanaf en ik heb vooral honger. Mijn vader is niet per se moe, maar wel hongerig. Gelukkig hebben we ons daarop voorbereid. We hebben drie verschillende soorten chips en koekjes ingekocht. Met daarbij een kan limonade. Na zo’n drieduizend calorieën naar binnen te hebben geschoven, besloot ik naar bed te gaan. Het is alweer één uur ‘s nachts. En we begonnen in de namiddag. 

Ik vond het een geslaagde avond. Het was vooral heel bijzonder om dit met je vader te kunnen doen. Het had heel veel kanten op kunnen gaan. Maar gelukkig zaten we op dezelfde frequentie. Soms waren we elkaar even kwijt omdat we in onze eigen bubbel zaten. Dan zat hij vast in een herinnering uit het fotoalbum en ik in een gesprek met een papegaai. Maar uiteindelijk kwamen we weer in dezelfde zone. Ik heb gesprekken kunnen voeren die zonder spacecake misschien lastiger waren. Nu wil ik spacecake niet meteen aanmoedigen maar deze ervaring was absoluut positief. We hadden de tijd, de rust en de ruimte voor elkaar als vader en dochter. En dat voelde veilig, waardoor je zo’n trip denk ik beter ervaart. 

• Deel