Storytime: aan de XTC in het vliegtuig vanuit China

Warning: hier komt een heel dom verhaal. Een verhaal om je cringe-spier te trainen en anderen te leren wat je vooral níet moet doen. Want als je op bezoek bent bij je vriend in China, en hij neemt een hele XTC pil op de dag van je terugvlucht. Neem jij er dan ook één? Nee, natuurlijk niet. Mindy heeft dat wel gedaan. En dit is haar verhaal.

Scheve balans
Zes jaar geleden, toen ik twintig jaar oud was, had ik een vriend die voor een half jaar in Shanghai woonde. Ik was razend verliefd op hem, en hij iets minder op mij. Iets wat al een behoorlijk ongezonde balans creëert in een relatie. 

Ik ging voor een week bij hem langs in Shanghai. En hoe minder dagen we nog samen hadden, hoe rotter ik mij voelde. Ik wist namelijk niet wanneer ik hem weer zou zien. En zo’n lange afstand relatie met iemand (die geen goede apper is) is geen fijn vooruitzicht. 

Twee witte pillen
Op de laatste avond gingen we uit. In het Shanghainese nachtleven betekent dat: heel veel drinken. Na een paar uur begon mijn vriend over de shady mannen die buiten de nachtclubs pillen verkochten. Daar moesten we om lachen, “Wie koopt dat nou? Je weet niet eens wat er in zit.” Nog geen half uur later kwam mijn vriend ineens lachend naast mijn dansen. Hij hield zijn portemonnee open en ik zag daar twee witte pillen in zitten. Ik vond het een erg leuke grap. Grap…

We vertrokken naar een andere club. Een typische nachtclub daar: foute neonverlichting, foute muziek, verveelde Instagram-modellen, naast ons neemt iemand een bad in Moët champagne-flessen. De dure drank gaat rond als een flesje water op een technofeest. Zoals je begrijpt zijn we daar flink aangeschoten geworden.

De grote fout
Toen we er klaar mee waren stapten we de taxi in. Ik besefte heel goed dat dit de laatste avond was waarop we samen waren. Ik keek naar hem op, want hij was zelfstandiger dan ik. Ik wist diep van binnen dat hij mij niet zo erg nodig had als ik hem. Terwijl ik daarover nadacht zag ik hem in zijn portemonnee graaien. Hij pakte een van de witte pillen en stopte hem in één keer in zijn mond. Ik schrok, maar mijn lijf vulde zich ook met enthousiasme. Het betekende dat de avond nog niet klaar was, nog lang niet. Zonder verder na te denken nam ik de andere pil ook in één keer. Yes, nu hadden we nog een kleine eeuwigheid samen.

Doodsangst
Terug in het hotel begon de pil op volle toeren te werken. Onze hartslagen gingen enorm snel. Mijn vriend raakte in paniek omdat zijn hartslag zo snel ging. “Ik ga dood, ik ga dood.” Gelukkig wist ik dat het tijdelijk was en kon ik hem troosten. Toen het heftigste weg was werden we erg geil. We hadden urenlang spannende seks, dat was wel erg leuk. Tot er (nog) wat doms gebeurde.

Naaktfilmpje
Op de een of andere manier had ik onder het vozen mijn Snapchat geopend en een filmpje op mijn story gezet. Ik heb het filmpje zelf nooit gezien, maar ik kreeg (gelukkig) meteen berichten van vriendinnen. ‘Haal dit eraf! Dit moet denk ik niet online!’ Ik schrok me dood en verwijderde de story meteen. Later vertelden ze mij dat het vage beelden waren van mijn buik terwijl ik over bed rolde. Vanaf dat moment raakte ik in een obsessieve space over mijn story. Ik bleef maar herladen en herladen om te zien of ik niet per ongeluk een filmpje had geüpload.

De comedown
Na de urenlange seks en gekke mobielspace raakte de pil uitgewerkt. Toen begon er een lange periode waarin wij zo op slot zaten dat we amper konden praten, maar wel heel veel voelden. Dat was een van de naarste gevoelens die ik ooit heb gehad. We wilden zo graag nog van elkaar genieten en onze gevoelens delen. Maar we zaten als versteend op de bedrand en konden er om de tien minuten enkel een kort zinnetje uitpersen. 

Ik besloot naar de foodcourt te gaan die je op de nulde verdieping hebt van veel hotels en winkelcentra. Daar zag ik een smoothiekraampje, met een verlegen chinees meisje achter de balie. Mijn benen droegen mij op de automatische piloot richting dat walhalla van vers fruit en vitamines. Met grote ogen bestelde ik een smoothie van banaan, aardbei en kiwi. Deze heb ik opgeslurpt terwijl ik haar recht in haar ogen aankeek. Toen hij op was bestelde ik er nog een, en nog een. Allemaal terwijl ik haar aankeek. Meisje, als je dit leest, sorry voor de ongemakkelijke situatie, maar je hebt mij toen echt weer tot leven gewekt. 

De raarste souvenirs ooit
Met mijn hernieuwde levenslust ben ik op pad gegaan voor souveniertjes. Mijn vlucht terug vertrok namelijk over een paar uur, en ik had nog een paar cadeautjes. nodig. Ik liep naar de supermarkt en kocht drie zakken komkommerchips en twee witte borden. Ja. Gewoon witte borden waar je van eet. Toen ik eenmaal boven kwam met mijn borden heb ik die dan ook laten staan in het hotel.

Vliegveld
Na het vluchtig inpakken van mijn koffer (de helft van de spullen ben ik vergeten) vertrokken we naar het vliegveld. We konden nog steeds amper met elkaar praten. Eenmaal op het vliegveld besefte ik mij dat ik geen idee had van welke terminal mijn vlucht vertrok. Ik moest het dus vragen aan iemand, maar de enige persoon die ik zag was een agent met een mega groot geweer. Eng. Maar er zat niks anders op. Ik verzamelde al mijn moed en oefende tien keer de zin ‘From what departure hall does the flight to Qatar leave?’ in mijn hoofd. Toen ik de agent recht in zijn ogen keek viel ik stil. Het enige wat ik er uit kon persen was: ‘Hey, Qatar?’ Ik kon wel door de grond zakken. Gelukkig sprong mijn vriend bij, die inmiddels iets beter kon praten.

Paspoortcontrole
Toen ik na een half uur bijna aan de beurt was om mijn koffer in te checken voelde ik plots dat ik moest overgeven. Toen ik de rij uit rende had ik het gevoel dat iedereen naar mij keek. Eenmaal bij de wc kon ik die kost beweging niet maken. Best logisch, als je niet kan praten kan je ook niet overgeven. Na het inchecken stond ik voor de volgende uitdaging: door de paspoortcontrole. In de rij voor die enge Chinese douanier ging mijn hart weer een stuk sneller. Alle afleveringen van Locked Up Abroad die ik heb gezien flitste voor mijn ogen. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn? Er zit natuurlijk gewoon nog XTC in mijn systeem. En aan mijn hoofd kon je duidelijk zien dat ik nog aan het trippen was. Met doodsangst schuifelde ik naar voren in de rij. Toen ik aan de beurt was keek de agent mij aan, naar mijn paspoort en weer terug naar mij. En met geen enkele emotie op zijn gezicht liet hij mij door naar de gate. Wat een opluchting.

In het vliegtuig
Zodra ik in de stoel zat besefte ik mij dat ik geen idee had hoe lang de vlucht zou duren. Een uur of vijf, zes? Toen werd er omgeroepen: “Welcome aboard this flight, this flight will take 13 hours.” DERTIEN? Ik schrok mij dood. Hoe ga ik dat overleven? Ik kon ook nog lang niet slapen. Ik heb dan ook zeker de eerste vijf uur van mijn vlucht met mijn ogen open onder mijn slaapmasker gezeten. Daarna viel ik gelukkig in slaap. De vlucht viel uiteindelijk wel mee. Eenmaal aangekomen in Qatar, mijn overstaplocatie, viel ik als een blok in slaap op het vliegveld. Ik schrok wakker van de last call van mijn naam. Pfoe, dat scheelde niks.

• Deel