Van euforie naar schizofrenie: hoe LSD Nora’s leven op z’n kop zette
- Artikel
- 05 jun 2025
- 5 minuten leestijd
Ze was jong, nieuwsgierig en op zoek naar iets wat het leven een beetje kleur gaf. Eén zegeltje onder haar tong veranderde alles. Voor Nora (20) begon LSD als een magische eerste trip. Maar het eindigde in paranoia, psychoses en uiteindelijk de diagnose schizofrenie.
Trigger warning: dit artikel bevat beschrijvingen van psychoses en benoemt een zelfmoordpoging.
Nora was nog minderjarig toen ze voor het eerst LSD gebruikte. “Een vriendin stelde het voor, en ik dacht: waarom niet? Ik wist amper wat het was of wat ik kon verwachten, maar ik wilde het proberen,” vertelt ze. “Die trip was geweldig. Ik voelde me intens verbonden: met mensen, met de natuur, met mezelf, maar ook met de drug. Het voelde alsof ik eindelijk wist wie ik echt was. Vanaf dat moment dacht ik: dit wil ik vaker doen.”
Van een keertje naar elke week
Na die eerste ervaring volgden er snel meer. Nora begon soms zelfs meerdere keren per week te trippen. “Tijdens die trips voelde ik me fantastisch. Zelfs de dagen erna had ik een soort afterglow: ik was opgewekt en vol zelfvertrouwen. Ik was destijds best wel depressief en LSD gaf me het gevoel dat ik het leven aankon. Maar zodra dat gevoel wegebde, wilde ik het weer terug. Op een gegeven moment ging ik echt gebruiken om dat gevoel weer op te wekken. Zo werd het een afhankelijkheid om me goed te kunnen voelen.”
Plotselinge omslag
Maar die fijne gevoelens sloegen om tijdens een heftige LSD-trip. “Voor mijn gevoel bestond ik opeens niet meer. Het universum bestond niet meer. Niks om me heen bestond meer. Ik werd helemaal gek in mijn hoofd. Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat alles en iedereen me wilde aanvallen. Zelfs de bomen keken boos naar me. Ik ben in paniek naar huis gerend en belandde in de kamer van een vriendin. Daar was ik ervan overtuigd dat ik een robot was. Ik zag mijn hersenen als een soort beeldscherm. Vanaf dat moment begon het mentaal fout te gaan.”
Mensen als gevaarlijke robots
Dit gevoel nam Nora namelijk ook in haar nuchtere leven mee. “Ik zat nuchter vast in een soort oneindige bad trip. Soms kwam ik mijn bed niet uit omdat ik ervan overtuigd was dat ik niet bestond. Soms zag ik overal patronen alsof ik nog aan het spacen was. Ik werd ook enorm paranoïde: ik dacht dat mensen me achtervolgden. Ik zag iedereen om mij heen als menselijke robots, en die robots waren gevaarlijk. Ik was gewoon psychotisch, en niemand wist ervan.”
Schaamte om te praten
Ze durfde er met niemand over te praten. “Ik was minderjarig en heb strenge ouders. Ik was bang dat ze me zouden veroordelen of dat ik uit huis gezet zou worden. Niemand begreep wat er in mijn hoofd gebeurde. Ik voelde me ontzettend eenzaam en depressief. Ondertussen had ik psychotische gedachten waar ik bang van werd: ga ik iemand iets aandoen? Of mezelf? Die angsten werden realiteit toen ik een zelfmoordpoging deed. Toen besefte ik: dit kan zo niet langer. Anders raak ik mezelf écht kwijt.”
Levenslange impact
Uiteindelijk is Nora even opgenomen geweest. Maar ook in deze periode vertelde ze niemand wat er nou écht in haar hoofd afspeelde. “Ik voelde me een teleurstelling en er kwam vooral heel veel schaamte bij kijken. Ondertussen bleef ik de psychotische klachten houden. Uiteindelijk heb ik een paar jaar later mijn ouders verteld wat er met me aan de hand was. Ik wilde namelijk echt de juiste hulp krijgen. Vanaf dat moment ben ik in therapie gegaan. Daar kreeg ik de diagnose schizofrenie door langdurige psychoses.”
Getriggerd door LSD
Volgens haar therapeut was ze waarschijnlijk altijd al gevoelig voor psychoses. Maar zonder drugsgebruik zou ze waarschijnlijk pas op veel latere leeftijd last hebben gekregen van schizofrenie. “Het gebruik van psychedelica heeft het proces versneld. Daardoor leef ik nu met klachten die ik anders misschien pas op mijn veertigste had. Ik krijg er nu medicatie voor, en dat helpt. Ook is het fijn om er eindelijk met iemand over te kunnen praten. Maar de klachten zijn niet weg. Ik zie en hoor soms nog steeds dingen die er niet zijn en heb paranoïde gedachten. Dat zijn minpunten die ik heel mijn leven zal houden.”
Het is geen speelgoed
Als ze terugkijkt denkt ze vooral: had ik maar onderzocht wat LSD precies deed. “Ik nam iets zonder te weten wat het écht was. En ondanks dat het gelukkig weer beter met me gaat, heb ik daar tot de dag van vandaag last van. Ik zeg daarom nu altijd: doe geen psychedelica als je jonger dan 18 bent. En alleen als je mentaal écht stabiel bent. Doe het onder begeleiding, in een veilige setting, en weet wat je doet. Het is geen speelgoed.”