Van konijnenfase naar pandaperiode: mijn libido nam drastisch af

Libido’s verschillen. Dat is gewoon zo. En aan ieder stel dat precies dezelfde seksdrive heeft: gefeliciteerd. Het is een godsgeschenk. Voor mij gold dit helaas niet, ook al leek dit in het begin van mijn relatie absoluut niet het geval te zijn.

Ze zeggen dat je ‘ware’ libido na ongeveer twee jaar naar boven komt. Ergens logisch, want dat je relatie in het begin spannender is dan de spreekbeurt die je gaf in groep vier, zullen veel mensen beamen. Je duikt in iets nieuws: ontmoet schoonouders, gaat voor het eerst samen op vakantie en weet bij lange na nog niet alles van elkaar. Sterker nog, ik vond het daten vaak leuker dan de relatie zelf. Je weet wel: die fase waarin het nog niet helemaal duidelijk is of je na een avond stappen bij elkaar in bed belandt. Zes jaar geleden ontmoette ik een man met wie ik wel een gokje wilde wagen. We draaiden een half jaar om elkaar heen en besloten door het leven te gaan als vriend en vriendin. 

De eerste maanden van mijn relatie waren per-fect. Ik zat niet met mijn hoofd, maar hele lichaam in de wolken. Alles wat hij zei was grappig en de vrouwelijke hormonen gierden door mijn lichaam. We hadden vaak seks, soms wel vijf keer per dag. En de seks was ook écht goed. We ontdekten standje na standje, konden niet van elkaar afblijven op familiefeesten en stuurden elkaar regelmatig uitdagende berichtjes via Whatsapp. Saai werd het nooit. Geil was het altijd. Het was voor mij gewoon volmaakt.

Dat dit deze sparkelende periode ooit zou stoppen, wist ik. Wanneer ik mijn liefdesleven besprak met vriendinnen, gaven ze dan ook aan: “Wacht maar. Voor je het weet is het voorbij.” Natuurlijk wist ik dat zelf ook wel. Want aan alles komt een einde. Oók aan die heerlijke konijnenfase waarin ik me bevond. 

"Mijn zin in seks was verdwenen."

Mijn vriend en ik hadden inmiddels alweer 1,5 jaar een relatie. En wat ze zeiden, klopte: de spanning werd inderdaad minder. Het was er nog wel, het draaide alleen niet op volle stroom. En alhoewel ik van mezelf verwachtte dat ik écht niet het ‘we-hebben-twee-keer-per-maand-seks’-type was, gebeurde er toch iets wat ik van tevoren niet zag aankomen. Mijn geilheid nam steeds meer af. De standjes bleven hetzelfde, op familiefeesten had ik alleen maar oog voor familie en van sexting was al helemaal geen sprake. Ik vond mijn vriend nog extreem leuk en aantrekkelijk, maar mijn zin in seks was verdwenen. De konijnenfase veranderde in een pandaperiode. Al denk ik dat panda’s nog vaker het bed deelden dan wij. 

Ik probeerde me te focussen op alle dingen die wél goed gingen: we hadden veel lol samen, konden elkaar alles – maar dan ook alles – vertellen en ik haalde nog steeds energie uit mijn relatie. Toch waren er periodes dat ik zelfs het zoenen probeerde te vermijden. Een kus was lekker. Maar zodra er een tong in mijn keelgat schoot, stopte ik. Dit omdat ik wist dat een stevige tongsessie al snel zou uitlopen op seks. En daar had ik simpelweg geen zin in. Ik herkende mezelf niet meer. Waar was die vrouw die minstens vijf keer per dag seks flashbacks kreeg en niet kon wachten om haar vriend te zien? De vrouw die haar partner overal gelijk wilde bespringen? Het werd een pijnpunt in onze relatie. Want terwijl elk cliché tot nu toe uit mijn mond was gekomen om maar niet te hoeven seksen – lees: buikpijn, moe, weinig tijd – was het libido van mijn vriend niét drastisch veranderd. 

"Hoe je het ook bekijkt: het ging niet meer."

Na iets meer dan vier jaar kwamen dan ook de volgende woorden uit zijn mond: “Als we zo weinig blijven seksen, weet ik niet of ik deze relatie wel kan doorzetten.” En alhoewel ik het deels voelde aankomen, kwam deze opmerking nogal onverwachts. Waarom had ik geen zin? Ik snapte het niet. De vriendinnen die eerst aangaven dat het normaal was om geilheid te verliezen, riepen nu: “Twee keer per maand?! Jij neukt wel heel weinig. Je moet gewoon wat seksspeeltjes kopen om het op te spicen.” Maar ik wist dat dat voor mij niet zou werken. De seks was namelijk nog steeds goed, het hoefde voor mij gewoon niet meer. 

Mijn vriend verloor interesse in mij, ik verloor interesse in hem. Of andersom. Hoe je het ook bekijkt: het ging niet meer. Hij gaf aan steeds meer aandacht te zoeken bij andere vrouwen. Waar mijn vriend in het begin van onze relatie niet moest denken aan het bed delen met een ander, waren die gedachten er nu wel. Vooral tijdens het uitgaan. We hadden ondertussen al een relatie van vijf jaar toen hetgeen gebeurde waar ik eigenlijk al die tijd al bang voor was. Hij had seks gehad met een ander. En opvallend genoeg kon ik daar niet eens heel boos om worden. Onze relatie hing aan een zijden draadje en hij wilde iets van mij dat ik hem niet kon geven. Het was gewoon de druppel die we nodig hadden om elkaar los te laten. 

Nu, twee jaar later, ben ik aan het daten met iemand anders. We doen leuke dingen, hebben veel seks en kunnen wederom niet van elkaar afblijven. Een relatie krijgen we waarschijnlijk wel. Toch ben ik bang dat de geschiedenis zich herhaalt en ik me over een poos wéér bevind in dezelfde situatie. Ik weet dat deze fase ooit eindigt, ik weet dat mijn libido gaat afnemen en ik weet dat seks mij minder gaat boeien. Of het zo erg gaat zijn als in mijn vorige relatie, kan ik nooit zeker weten. Misschien vond ik mijn vorige vriend toch minder leuk dan ik dacht of speelden er meerdere dingen in mijn leven die mijn seksdrive onbewust beïnvloedden? Hoe het ook gaat lopen: het is zoals het is. Ik kan alleen maar hopen dat het genoeg gaat zijn wanneer het konijn langzaam transformeert in de panda. 

Benieuwd naar meer verhalen rondom libido's? Lees hier de ervaringen van koppels met een groot verschil in seksdrive. 

• Deel