Forever young
Elke vrijdag ploft Alma Mathijsens nieuwsbrief vol kunst en cultuur op de digitale deurmat van onze abonnees. Voor wie, tot ons verdriet, nog niet is ingeschreven op deze wekelijkse parel, delen we haar overdenkingen ook hier. Zo blijf je toch op de hoogte van Alma’s kijk op alles wat er nú te zien, te beluisteren of te bezoeken is in het culturele landschap.
Na het bekijken van deze documentaire heb ik zin om drieënnegentig te worden. Een groep getalenteerde bejaarden komt samen om te zingen, ze bereiden zich zelfs voor op een Europese tour. Hun krakerige stemmen transformeren als ze achter de microfoon plaatsnemen, ineens overrompelen ze hele concertzalen. Onder de strakke leiding van dirigent Bob Cilman stijgen alle leden van het koor naar grote hoogtes. Hij is niet bang om op het laatste moment nummers uit de setlist te halen als het niveau hem niet bevalt of wanneer teksten te vaak vergeten worden. Want muzikanten van hun leeftijd staan uiteraard voor iets meer uitdagingen dan hun jongere collega’s. Sommige moeten zittend optreden, anderen worden door hun kinderen gesmeekt niet deel te nemen aan repetities omdat hun gezondheid het eigenlijk helemaal niet toelaat.
Mijn hart brak toen ze optraden in een Amerikaanse gevangenis. De ochtend van de show hebben ze te horen gekregen dat een van de koorleden is overleden. Een shockgolf rolt zich uit over de zangers. Geen moment wordt er getwijfeld of het optreden wel door moet gaan, daar gaat het nou net om: the show must go on. Met nog wat extra overtuigingskracht staan ze voor de gevangenen die ze eerst nog wat afwachtend aanstaren. Maar de mannen vol tatoeages en spieren breken net als ik. Na afloop springen ze in de lucht, ze spreiden hun armen naar de hoogbejaarde performers en overladen ze met complimenten. Een van de mannen vertelt in de camera terwijl hij een van de koorleden omhelst: ‘I would like to say that this is the best performance I’ve seen in my life.’
Eva Crutzen nam de documentaire op in haar Zomergastenavond. Zij liet het einde zien, waarin de bejaarde Fred Knittle Fix You van Coldplay zingt. Toen ik het voor het eerst zag, herkende ik het nummer maar kon ik het niet plaatsen. Wat een goede tekst dacht ik, zonder me te realiseren dat ik mezelf had aangeleerd om me van Coldplay af te keren. Nu weet ik zeker dat dit de beste uitvoering is van Fix You die ik ooit heb gezien.
Alma Mathijsen
Zal nooit ergens aankomen zonder snacks, zelfs in het theater smokkelt ze chips mee. Leest boeken het liefst in een keer uit, bij voorkeur in bad met extreem veel schuim en een bord pasta. Schrijft in de tussentijd romans over alles wat haar hart doet breken.
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!