Niet te Betalen: Mezrab

Wat? 

Een open podium storytellingavond, waar elk iedereen hun verhaal mag doen. Een grappig verhaal over de liefde, een sprookje vol met mythische figuren of een bijzondere anekdote; alles mag! 

Waar?

Mezrab, Veemkade 567 in Amsterdam. Mezrab is een podium dat zich vooral uitleent aan avonden met storytelling en (wereld)muziek. De eigenaren van het podium zijn Perzisch, waardoor er veel Perzische muziekavonden zijn. Omdat Mezrab maar één etage heeft is de ruimte vrij toegankelijk. Een rolstoel kan altijd naast de talloze stoeltjes worden gezet. De tribunes zijn niet bereikbaar met een rolstoel.

Wat kun je verwachten? 

Al jaren hoorde ik van vrienden hoe fantastisch Mezrab is dus besloot ik een kijkje te nemen. Met tram 24 ben je vanaf Amsteram Centraal zo bij Rietlandpark, en vanaf daar is het nog een kleine tien minuten lopen. De winterkou prikt in mijn gezicht, maar zodra ik Mezrab binnenstap, voelt het als een warm bad. Het is er een gezellige chaos; de twee tribunes langs het kleine podium puilen al uit. Toch weten we de twee lege barkrukken te veroveren voordat de lampen doven en het vertellen begint. 

Onze host van de avond is Philip, een flamboyante Amerikaanse man die op elke zucht en kreun vanuit het publiek een antwoord klaar heeft. “De spelregels gaan als volgt. In deze hoed zitten briefjes met de namen van de mensen die zichzelf hebben opgegeven om een verhaal te vertellen”, zegt Philip met een roze partyhoed in zijn hand. “We hebben drie rondes, waarbij elke keer drie mensen spreken. Let’s go!” 

De eerste ronde begint als een speer, met een vrouw die vertelt over het lachwekkende verhaal over de autorit naar Milaan met haar ex-vriend en beste vriendin. De anekdote blijkt uiteindelijk niet alleen grappig te zijn, maar ook ontzettend romantisch. “Mijn ex-vriend is nu mijn man.”  

Na een meisje die trillend op haar benen onder de hangende microfoon haar gedicht voordraagt en een vrouw die vertelt over de keer dat ze op een vliegveld door de douane eruit werd gepikt, begint de pauze. De meeste mensen kopen een drankje of een Perzisch ijsje met rozenwater en noten. Philip gaf het publiek voor de pauze nog even een opdracht mee: “praat eventjes met je buurman of buurvrouw!” 

De avond gaat verder met een verhaal dat me nog lang bijblijft: een oudere vertelster deelt een mythisch verhaal over hoe sneeuw zijn kleur kreeg. “Toen God de wereld schiep, raakten de kleuren op en bleef de sneeuw transparant achter. Pas toen een klein sneeuwklokje zijn witte tint afstond, kreeg de sneeuw zijn kleur – als dank mocht het bloempje voortaan bloeien in de winter.”  Een eenvoudige, bijna kinderlijke vertelling, maar in de donkere ruimte van Mezrab, waar iedereen aan haar lippen hangt, voelt het als pure magie. 

Maar lang blijft die magische sfeer niet hangen, want in de laatste ronde van de avond wordt er vooral veel gelachen. Twee mannen besluiten spontaan het podium op te gaan om hun deel bij te dragen. De eerste heeft een anekdote over bedwantsen in Florida - die daar dus blijkbaar niet bestaan. Althans, dat beweert hij. Hij herhaalt het zo vaak dat het langzaam het absurde bereikt, en de zaal komt niet meer bij. De tweede man reist de hele wereld over en heeft genoeg verhalen om er een boek van te maken, maar het meest bizarre is toch wel hoe hij bijna tot de islam werd bekeerd zonder dat hij dat eigenlijk van plan was. De zaal hangt aan zijn lippen en na zijn verhaal barst het publiek uit in een daverend applaus. Philip neemt direct het stokje over. “En dat, dames en heren, is waarom een open podium storytellingavond fantastisch is!”