6 keer films en series die de redactie van Brandpunt+ met liefde aanraadt

We wensen je de rust in je hoofd toe om niet alleen een paar geliefden te spreken (al dan niet via videobellen), maar zeker ook om een paar mooie series of films te kunnen zien. Hier zijn aanraders van de redactie, in de hoop dat er iets tussen zit voor jou.

The Leftovers (serie, HBO) en De Mol (serie, VIER) - Pete Wu, chef tekst

The Leftovers, gemaakt door Damon Lindelof die ook Lost en Watchmen maakte, is een al wat oudere maar bejubelde en zwaar onderbekeken tv-serie over politiechef Kevin Garvey, die zich staande moet zien te houden in een wereld waarin 2 procent van de mensheid op een dag ineens verdwijnt. Deze massale hemelvaart heeft de overgebleven mensen emotioneel gezien weinig goeds gedaan en die mysterieuze gebeurtenis wordt laagje voor laagje duidelijk gemaakt. De droeve melancholie komt sterk terug in de prachtige soundtrack van Max Richter en in het spel van Carrie Coon. Een van de interessante en knap geschreven aspecten van de serie is hoe de verschillende personages reageren op een collectief trauma. Dat doen ze ten eerste volstrekt menselijk, en ten tweede zie je het en denk je: ah ja, zo kun je ook reageren. Overigens kijk ik niet alleen met prijzen overladen prestige-tv: de Vlaamse versie van De Mol – het memeable televisiespel dat in tegenstelling tot de Nederlandse variant gelukkig niet met influencers/BN’ers wordt gespeeld.

Quarantaine TV (webserie, Ruben, Tijl, Ruben) - Anouk Burgman, chef video

De Lama’s zijn terug! Althans drie van de vier: Ruben Nicolai, Ruben van der Meer en Tijl Beckand maken Quarantaine TV. Iedere dag vertellen ze elkaar hoe zij deze tijd beleven. Ik heb dit nodig om mijn thuiswerk-pauze in te luiden: voor een moment verstand op nul en naar drie lachwekkende, pratende koppies kijken. Het is gegarandeerd lachen geblazen. En, jawel, speciaal voor Pasen hebben ze een nieuwe versie van de Passion gemaakt, die is hier te zien. 

Natuur op 2: Animal Weapons (serie, NPO) - Marthe Naber Heuer, videomaker

Ken je van die natuurgekkies? De een knuffelt een paar gevaarlijke beren, de ander eet een meelworm met een bezweet voorhoofd en een hijgende, snelle stem. Doug Emlen heeft wat weg van zulke mensen, maar hij heeft een minder bezweet voorhoofd en vertelt je keurig de ins and outs over het dierenrijk, die ik in ieder geval nooit eerder hoorde en zag. Emlen is evolutionair bioloog en professor in de biologie aan de Universiteit van Montana. In deze aflevering: het dierenrijk is al miljoenen jaren een evolutionaire wapenwedloop gaande. Een paar duizend diersoorten zijn uitgedost met extreme wapens. Hij zoekt voor je uit wat de functie van deze wapens is. Een voorbeeld: Het gewei van een eland kan 4 centimeter per dag groeien. Dan vraag je je af: Waarom hebben dieren eigenlijk wapens? Nou, het antwoord wordt dan ook direct gegeven door deze serie leerzame en vermakelijke serie.

Unorthodox (serie, Netflix) - Eric van den Berg, schrijver en Tijmen Snelderwaard, vormgever

Unorthodox is een miniserie over een negentienjarig meisje in een orthodox-joodse gemeenschap in Williamsburg in New York. Zowel schrijver Eric als Tijmen tippen de serie. Tijmen: “Het is een bekend verhaal - liefde, zelfstandig willen worden, tradities - maar heeft een voor mij onbekend terrein: orthodox-joodse gemeenschappen. Het productieniveau is ook heel hoog, het ziet er schitterend uit, klinkt goed, noem maar op.”

Eric: “Het acteerwerk is top, de hoofdpersoon Esther wordt vertolkt door de bijzonder getalenteerde Shira Haas, ik moest huilen bij de climax, en het thema - isolatie - is bijzonder actueel.”

Terrace House (Japanse reality-show, Netflix) - Maxim de Gilder, vormgever

De laatste tijd kijk ik vaak naar de Japanse reality-serie Terrace House. Het gaat over een groep jongeren (die elkaar van te voren niet kenden) die samen zijn gaan wonen in een huis in Tokyo. In tegenstelling tot andere ‘reality-tv’ werkt deze serie niet met een script. Het enige wat vaststaat is dat mensen in het huis gaan wonen en dat ze auto’s tot hun beschikking hebben. Verder zien ze maar wat ze met elkaar doen. 

Naar mijn idee laat de serie mooi zien hoe je om kunt gaan met verschillende soorten mensen en al hun (afwijkende) meningen. In deze quarantaine-tijden is het ook interessant om te zien hoe anders mensen contact met elkaar hebben in Japan. Mensen daar zijn het bijvoorbeeld kennelijk gewend elkaar minder aan te raken. Dat soort cultuurverschillen vind ik zelf heel interessant. Ik was de serie overigens gaan kijken op aanraden van mijn broer, die een tijdje in Japan zou gaan wonen en dit keek als onderdeel van zijn voorbereiding. Door de pandemie is dat niet doorgegaan. Sad.

Aquarela (documentaire, Amazon Prime) en alles waarvan critici het niks vinden en het publiek juist wel - Jan van Tienen, schrijver

Net voor de coronacrisis zag ik Aquarela nog in de bioscoop. In deze poëtische documentaire van de Russische regisseur Victor Kossakovsky zie je anderhalf uur lang beelden van water, zonder enig commentaar of aanduiding van waar je nu precies naar zit te kijken. Water, water, water. Het is een documentaire, maar net zo goed een ode aan de poëzie en het onbekende, én een klimaathorrorfilm. Bovenal is het een uitstekende metafoor voor de tijd waarin we leven: Aquarela begint met beelden van mensen die met auto en al door het ijs zakken – ze zijn gewend over een bevroren meer te kunnen rijden, maar door klimaatverandering is het meer al weken eerder onbegaanbaar. 

In de overige anderhalf uur verlies je je in alle mogelijke verschijningsvormen van water: met geweld uiteenbarstende ijskappen, je ziet hoe ijsbergen onderwater ook smelten, je ziet woest schuimende oceanen, het is een overweldigende ervaring, zeker ook door de muziek van Apocalyptica. Veel mensen hebben opgemerkt dat de coronacrisis de grond onder onze voeten heeft weggeslagen, en we daardoor nu in een onzekere tijd leven. Vaccineer jezelf voor deze existentiële angst door Aquarela op Amazon Prime te kijken, en even te ervaren hoe het is als je écht geen vaste grond onder je voeten hebt. 

Dat gezegd hebbende: ik keek de film vóór de crisis, en weet niet of ik er nu goesting voor heb. De laatste weken kijk ik alleen films die op recensie-site Rottentomatoes.com een onvoldoende van serieuze filmcritici kregen en een dikke voldoende van het publiek. Zodoende zag ik Sonic the Hedgehog (naar het computerspel Sonic the Hedgehog) en Rampage (waarin The Rock met gemuteerde monsters knokt, te zien op Netflix). Doe je voordeel met deze truc om zelf nog meer van zulke films te vinden.

• Deel